Ελευθέριος Ανδρώνης
Άγιος Παΐσιος:
Τι να γράψει κάποιος για τον Άγιο Παΐσιο που δεν έχει γραφτεί; Τι να πει κάποιος γι’ αυτόν τον τιτάνα του Πνεύματος που δεν έχει ειπωθεί; Τι τιμές να του αποδώσει που δεν έχουν αποδοθεί;
Η Εκκλησία τιμά σήμερα, Δευτέρα 12 Ιουλίου, τη μνήμη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη, ίσως του μεγαλύτερου Αγίου που ο Θεός χάρισε στο ανθρώπινο γένος τον 20ο αιώνα, και σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους Αγίους όλων των εποχών.
Αυτό το Πνευματικό άστρο Θείας Χάριτος ακτινοβόλησε τις ζωές μας όσο βρισκόταν εν ζωή, άλλα και μετά την κοίμηση του, συνέχισε να λούζει με -όχι λιγότερο- φως την ανθρωπότητα έως και σήμερα. Είναι σαν να μην έφυγε ποτέ από δίπλα μας. Και όντως δεν έφυγε ποτέ.
Η ευλογημένη Παναγούδα στο Άγιο Όρος, εκείνο το ταπεινό κελάκι που ακούμπησαν τις πληγιασμένες ψυχές τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, εκεί που «οφθαλμοί ανεώχθησαν», εκεί που ζωές άλλαξαν σε μια στιγμή, εκεί που ζεστά δάκρυα μετανοίας πότισαν τη γη, εκεί που ταξίδεψαν υπερφίαλοι «φαρισαίοι» και γύρισαν πίσω ταπεινοί «τελώνες», εκεί που βρήκαν συγχώρεση και στήριγμα θαλασσοπνιγμένοι της γης, εκεί που περπάτησαν κεκοιμημένοι άγιοι και συνομίλησαν με τον Γέροντα, εκεί στέκει ακόμα αυτός ο αγιασμένος τόπος ως και σήμερα, ως ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα του περιβολιού της Παναγίας.
Εκεί ανάμεσα στους κομμένους κορμούς που κάθονταν οι κουρασμένοι σωματικά και ψυχικά προσκυνητές για να αναπαυτούν ακούγοντας λόγους από το χαριτόβρυτο στόμα του, εκεί «περπατά» ακόμα ο Άγιος Παίσιος.
Και εκεί στον ταπεινό τάφο του, στο γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή, αναρίθμητες ψυχές σπεύδουν να τον «δουν» και να τον «ακούσουν». Να του πουν τον πόνο τους και να τους ακούσει πρόθυμα όπως έκανε εν ζωή. Τότε που έλεγε πως είχε πάψει να ορίζει ο ίδιος την ζωή του, αφού την προγραμμάτιζαν άλλοι. Οι χιλιάδες άνθρωποι που τον είχαν ανάγκη και τους είχε δοθεί ολοκληρωτικά.
Και εκεί στη Σουρωτή «περπατά» ακόμα ο Άγιος. Ακούει, συμβουλεύει, νουθετεί, θαυματουργεί, προσεύχεται για εμάς.
Και παντού περπατά ο Άγιος. Kαι στην Κόνιτσα. Και στο Σινά. Και στις καρδιές μας, στα σπίτια μας, στους ναούς μας. Είναι ζωντανός, ζωντανότερος από ποτέ. Έγινε «πηγή αέναος». Αιώνιο δώρο του Θεού προς τους ανθρώπους. Αυτό είναι το μεγαλείο της Ορθοδοξίας και του Χριστού που κατήργησε τον θάνατο.
Βλέπει «από εκεί πάνω» όπως είχε υποσχεθεί. Και με την ιερή παρακαταθήκη των λόγων που μας άφησε, έχει κάτι να πει για κάθε περίπτωση, έχει κάτι να συμβουλέψει κάθε δοκιμαζόμενη ψυχή, έχει κάτι να σχολιάσει για κάθε γεγονός. Και οι καταπληκτικές προφητείες του, στέκονται σαν πολύτιμη πυξίδα σε κάθε ύφαλο που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας που τόσο αγαπούσε, ο λαός μας, άλλα και η ίδια η Σωτηρία της ψυχής μας.
Η Αγία ζωή του, το παράδειγμά του, τα έργα του, οι λόγοι του, τα αναρίθμητα θαύματα του, κατέπληξαν και συνεχίζουν να ασκούν ακαταμάχητη γοητεία και δίψα για το Θείο σε εκατομμύρια ανθρώπων έως τα πέρατα της γης.
Εκατοντάδες βιβλία έχουν εκδοθεί σε όλον τον κόσμο, αναρίθμητα άρθρα, ταινίες, ντοκιμαντέρ, αφιερώματα, συνέδρια, ομιλίες, αγιογραφίες και καλλιτεχνικά έργα.
Και όμως η λαχτάρα για να τον ανακαλύπτουμε ξανά και ξανά δεν στερεύει ποτέ.
Και όσο μεγαλύτερη πνευματική παρακμή απλώνεται στον κόσμο, τόσο περισσότερη δίψα δείχνουν οι καλοπροαίρετες ψυχές για να μάθουν, να συναναστραφούν, να «νοιώσουν» το μεγαλείο του Αγίου Παισΐου. Να αντιπαραβάλουν τη φαυλότητα και την απιστία που ζώνει την ταλαίπωρη κοινωνία μας, απέναντι στην ουράνια όαση που σύστησε ο Άγιος στους ανθρώπους.
Έγινε σημείο αναφοράς για τη σύγχρονη εποχή. Φάρος φωτεινός και ασάλευτος. Κάθε φορά που ο νους βουλιάζει στην ολιγοπιστία, κάθε φορά που ο λύχνος του σώματος – τα μάτια μας – βυθίζονται στο σκότος της απόγνωσης, ξέρουμε πως στρέφοντας το βλέμμα προς τον Άγιο, θα αντικρύσουμε «το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον». Το φως του Χριστού που αντανακλούσε σε όλη του την ζωή ο Άγιος.
Κάθε φορά που «επισκεπτόμαστε» τον κόσμο του Αγίου Παισΐου, γινόμαστε μάρτυρες μιας άλλης υπερκόσμιας πραγματικότητας. Της όντως πραγματικότητας. Εκεί που το Άγιο Πνεύμα καταργεί τους φυσικούς νόμους, εκεί που φαίνεται ολοφάνερα η συντριπτική ήττα του θανάτου, εκεί που ο χρόνος είναι απλά ένα ψέμα του ρολογιού, εκεί που γίνονται κοσμογονικές αλλαγές από ένα τόσο δα ταλαιπωρημένο γεροντάκι, εκεί που οι ψυχές γίνονται διάφανες, εκεί που προσκυνούν και προστρέχουν για βοήθεια οι «ισχυροί» της γης, εκεί που με ένα τριμμένο κομποσχοίνι «μετακινούνται και όρη», όπως είπε ο Χριστός.
Αυτό το δώρο μας χάρισε η παλικαρίσια ψυχή του Αγίου Παισΐου. Ο βίος του να μας θυμίζει τον προορισμό μας και να μας ξυπνά από τη κοσμική λήθη.
Το μόνο που μένει σε εμάς, είναι να τον βρούμε όπου περπατά. Να τον φωνάξουμε. Να τον ακούσουμε να λέει για ακόμη μια φορά:
«Ε… λεβέντη! Τι σε απασχολεί;».
