Αλέξης Αλεξάνδρου
” Ο Θεός επιτρέπει να γίνη τώρα ένα τράνταγμα γερό.Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες… Να το πάρουμε στα σοβαρά να ζήσουμε πνευματικά.” – Άγιος Παΐσιος
***
Τα πιο πάνω προφητικά λόγια έρχονται συχνά τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου, κοιτάζοντας τις καταστάσεις γύρω μου και παρακολουθώντας όλα όσα συμβαίνουν. Άνθρωποι τρομαγμένοι, πιεσμένοι, απελπισμένοι που δεν ξέρουν τι να πράξουν. Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Άνθρωποι που φτάνουν στα όρια τους, πολλά βράδια δεν κοιμούνται από την αγωνία και άλλοτε ξεσπούν σε βουβά δάκρυα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν πού να πατήσουν, ποιον να εμπιστευτούν, που να στηρίξουν την αβέβαιη ζωή τους. Άνθρωποι που τους κοιτάς και το νιώθεις μέσα σου πως κλυδωνίζονται επικίνδυνα, το βήμα τους στέκει μετέωρο μεταξύ στέρεου εδάφους και ολέθριου γκρεμού.
Κοιτάς κι ανθρώπους που έχουν γίνει απάνθρωποι. Χωρίς ίχνος λεπτότητας και διάκρισης, πιέζουν λεκτικά και συνθλίβουν ψυχολογικά τους συνανθρώπους τους στο όνομα της “αλήθειας” και του “σωστού”. Που δεν ξέρουν πως, που και πότε να μιλήσουν και πότε να σιωπήσουν, τι να πουν και τι να καταπιούν. Που δεν γνωρίζουν και δεν σέβονται ούτε τον άνθρωπο, ούτε την ελεύθερη βούλησή του. Πραγματικοί παράφρονες και δολοφόνοι ψυχών έχουν καταντήσει.
Τα λόγια του Αγίου Παϊσίου θυμήθηκα ξανά σήμερα όταν ένας καλός φίλος μου είπε: ” Μόνο όσοι είναι κοντά στον Θεό και στην πίστη θα αντέξουν. Οι υπόλοιποι στην επόμενη δυσκολία, στην επερχόμενη απειλή θα γονατίσουν”.
Πράγματι. Χωρίς Θεό ο άνθρωπος είναι ανυπεράσπιστος, φτερό στον άνεμο που το παρασέρνουν οι δαιμονικοί αέρηδες της απωλείας. ” Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν” (Ιωάννη .15,5). Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε, λέγει ο Κύριος και ο προφήτης Δαυίδ: “Εάν μη Κύριος φυλάξει πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων” ( Ψαλμός 126,1). (Την πόλη ο Κύριος αν δεν τη φυλάξει, μάταια ο φρουρός της αγρυπνά).
Αργήσαμε αδέλφια μου…Τα γεγονότα τρέχουν…. Δεν βρισκόμαστε στο παρά πέντε αλλά και στο πέντε. Ο πόλεμος μαίνεται αδυσώπητος. Χωρίς πνευματικά όπλα να το ξέρουμε καλά πως είμαστε καταδικασμένοι. Δίχως τα μυστήρια της Εκκλησίας, χωρίς την ανίκητη δύναμη της προσευχής ας μην ελπίζουμε σε πολλά. Παραδόξως όμως εκεί που τα χάνουμε όλα, είναι που αναλαμβάνει ο Θεός. Φτάνει να Τον πιστεύουμε, να Τον φωνάζουμε προς βοήθεια, να Τον παρακαλούμε για φώτιση.
Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν τη ζωή ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα... (Ευχή της Εκκλησίας)
Η μόνη επιλογή.
