Κώστας Καραΐσκος
Ἔτυχε ν΄ ἀκούσω τόν γκεμπελίσκο τῆς Κοβιντατούρ τό ἀπόγευμα στήν τηλεόραση καί ἀκόμα δέν ἡσύχασε τό νευρικό μου σύστημα. Ὄχι τόσο γιά τήν χυδαιότητα τῆς συσκευασίας καί τόν φασισμό τοῦ περιεχομένου, ὅσο γιά τό γεγονός ὅτι μένουμε ὡς ἑλληνική κοινωνία σχεδόν ἀπαθεῖς μπροστά στόν ἐλαύνοντα μετανθρωπισμό. Ὁ Ὄργουελ θά ντρεπόταν νά τόν ἄκουγε νά ξερνάει παρόλες γιά Ἐπιχείρηση ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, πώς παίρνουμε πίσω τίς ζωές μας, ἐμπιστευόμαστε ὅπως ἀνέκαθεν τήν Ἐπιστήμη καί ἄλλα ἐμετικά.
Δέν ἔχω τίποτε κατά τῶν ἐμβολιασθέντων, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καί στό οἰκογενειακό/φιλικό μου περιβάλλον. Λυπᾶμαι, φυσικά, καί ἀνησυχῶ γιά τήν ἀπόφασή τους μά τήν σέβομαι. Ἔτσι λοιπόν ἀκριβῶς ΑΠΑΙΤΩ νά σεβαστεῖ καθένας καί τήν δική μου ἀπόφαση νά μήν ἐμβολιαστῶ, νιώθω δέ τούς ἐκβιασμούς τῆς ἐξουσίας ὡς προσβολή τῆς προσωπικότητάς μου. Ὡς κατάχρηση ἐξουσίας, παραβίαση τῶν πιό θεμελιωδῶν δικαιωμάτων μου, βιασμό τοῦ πολιτεύματος, δικαίωση ἑνός ναζισμοῦ τύπου Μέγκελε.
Δέν εἶχα ποτέ ψευδαισθήσεις γιά τήν ποιότητα πολιτικῶν Μητσοτακικοῦ τύπου, ἐπιστημόνων Στοϊκῶν καί ΕΚΠΑτζήδων ἤ δημοσιογράφων τῶν βοθροκάναλων. Ὅμως ὀφείλουμε νά ἀντισταθοῦμε ὅσο γίνεται συλλογικότερα στήν πλημμύρα τῶν ψεμμάτων πού μᾶς κατακλύζει, ἐμβολιασμένοι καί ἀνεμβολίαστοι.
Τό ἔργο γίνεται ὅλο καί βιαιότερο, ἀπέχουμε πάρα πολύ ἀπό τό τέλος καί κανένα χάπυ ἔντ δέν προβλέπεται. Κι αὐτό τό ἔργο εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή μας.