(Ανώνυμος εκπαιδευτικός)
Μην μπερδεύουμε φίλοι μου, τον εθελοντικό εμβολιασμό για ατομική προστασία, με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό που υποχρεώνει ανθρώπους να διακινδυνέψουν την υγεία τους, με ένα ιατρικό πειραματικό κατασκεύασμα.
Όπως, κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν να πιει νερό, αν εκείνος δε θέλει να πιει, είναι αδιανόητο να υποχρεώνεις κάποιον, να λάβει ένα ιατρικό κατασκεύασμα, αν εκείνος δε θέλει να το λάβει.
Υποχρεωτικός εμβολιασμός, σημαίνει, ότι όποιος κάνει εμβόλιο παρά τη θέλησή του, αν, λόγω παρενέργειας του εμβολίου, αποκτήσει κάποια μη αντιστρεπτή βλάβη στην υγεία του, ή πεθάνει, όλη την ευθύνη, θα την έχουν αυτοί που τον υποχρέωσαν.
Ανεξάρτητα από τη μικρή συχνότητα εμφάνισης παρενεργειών, δεδομένου του έμμεσου ή άμεσου εξαναγκασμού σε εμβολιασμό, για κάθε θάνατο ανθρώπου, που έχει προκύψει ή που θα προκύψει, εξαιτίας παρενέργειας του εμβολίου, κάποιος θα πρέπει να τιμωρείται για το έγκλημα αυτό, διότι, η αφαίρεση της ζωής, ή της υγείας, κάποιου είναι έγκλημα.
Για αυτούς, που τον υποχρέωσαν, δεν υπάρχει το “δε γνώριζα”, γιατί, γνώριζαν! Και αν δεν γνώριζαν με τον πρώτο θάνατο ή την πρώτη σοβαρή παρενέργεια που συνέβη, γνώριζαν με τον δεύτερο, με τον τρίτο κ.ο.κ.
Είναι τραγικό φίλοι μου, να υποχρεώνεις ανθρώπους να εμβολιαστούν με κίνδυνο, έστω και πολύ σπάνιο, να αποκτήσουν κάποια μόνιμη, μη αντιστρεπτή βλάβη στην υγεία τους ή να πεθάνουν. Ο κάθε άνθρωπος που χάνεται είναι μοναδικός, ξεχωριστός, και ΔΕΝ είναι ένας αριθμός.
Αλλά ακόμα και αν ήταν απόλυτα μηδενικός ο κίνδυνος πρόσκαιρων παρενεργειών, από τα εμβόλια, είναι τραγικό να υποχρεώνεις ανθρώπους να εμβολιαστούν, χωρίς να έχει μελετηθεί ο κίνδυνος σοβαρών βλαβών των εμβολίων και σε επόμενες γενιές. Ένα παράδειγμα τραγικών επιπτώσεων σε επόμενες γενιές, είχε η θαλιδομίδη.
Όταν ήμουν στο Λύκειο, στο βιβλίο της βιολογίας, υπήρχαν μερικές παράγραφοι αφιερωμένες για το κακό που έγινε λόγω άγνοιας, σε χιλιάδες μωρά που γεννήθηκαν χωρίς χέρια, χωρίς πόδια και πολλά από αυτά δεν έζησαν. Για όσους δε γνωρίζουν, την ιστορία της θαλιδομίδης, ή την έχουν ξεχάσει, ας κάνουν μία μικρή αναζήτηση… Ακόμη θυμάμαι τις αποκρουστικές φωτογραφίες!!!
Αυτά τα εγκλήματα, δικάστηκαν ως εξ αμελείας, γιατί δεν υπήρχε γνώση από πριν. Αυτή η φοβερή ιστορία, που ελπίζω να ψάξετε και να διαβάσετε, μας έμαθε ένα πράγμα: ότι είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε επίγνωση της έλλειψης γνώσης. Αυτή η ΕΠΙΓΝΩΣΗ, της έλλειψη γνώσης, δημιουργεί συνθήκες, πρόληψης εγκλημάτων, ΚΑΙ ΜΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ.
Σήμερα, εφόσον, όχι μόνο προτείνουμε, έχοντας επίγνωση της έλλειψης γνώσης, αλλά και υποχρεώνουμε, τότε, τα εγκλήματα αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα.
Κανείς τους δεν θα την γλιτώσει φίλοι μου, προσπαθώντας να κρυφτεί πίσω από οποιοδήποτε … “ακαταδίωκτο”…
Αλλά και μεις ας είμαστε λίγο πιο επιφυλακτικοί και ας ενημερωνόμαστε σφαιρικά για το θέμα, ΠΡΙΝ πάρουμε τόσο σοβαρές αποφάσεις για μας αλλά κυρίως για τα παιδιά μας…