Είχα τάχα μου μία αδελφή με το 10χρονο παιδί της να γυρνάει από το σχολείο… Ήταν η μέρα που είχα ρεπό και πήγα να τους δω… ο γαμπρός μου δεν είχε γυρίσει ακόμα από τη δουλειά έτσι έκατσα με την αδελφή μου και την ανηψιά μου…
Η Πόπη, γύρισε προβληματισμένη από το σχολείο, και δεν μιλούσε πολύ… Μιλάγαμε με την αδελφή μου περί ανέμων και υδάτων, και η Πόπη απλώς κοιτούσε το κενό και δεν έλεγε κουβέντα… δεν φαινόταν να παρακολουθούσε τη συζήτηση πράγμα παράξενο για ένα παιδί που όπως όλα είχε γεννηθεί με έμφυτη περιέργεια.
Μην μπορώντας να αντέξω άλλο τη σιωπή της, διέκοψα τη συζήτησή μου με την αδελφή μου και της έπιασα την κουβέντα.
-Ποπάκι μου τι έχεις;
-Τίποτα θείε…
-Ε πως τίποτα; Δεν έχεις πει κουβέντα από όταν γύρισες από το σχολείο. Μόνο ένα γεια.
-Σκέπτομαι θείε…
-Τι σκέπτεσαι κορίτσι μου;
-Σήμερα στο μάθημα μας είπαν πολλά παράξενα πράγματα που δεν μπορώ να τα αποδεχτώ.
-Δηλαδή;
-Μας έβαλαν καινούριο μάθημα στο πρόγραμμα. Το λένε βιοηθική…
Με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν το άκουσα. Η βιοηθική είναι ένας επιστημονικός κλάδος ο οποίος είναι αρκετά πολύπλοκος για έναν ενήλικα, πόσο μάλλον για ένα παιδί. Τι δουλειά έχει η βιοηθική από τόσο μικρή ηλικία στα σχολεία; Την άφησα όμως να συνεχίσει, γιατί με το που μου το είπε, με κοίταξε στα μάτια… συνήθως έτσι κάνει όταν θέλει να μιλήσει…
-Η βιοηθική λένε είναι μία επιστήμη, η οποία εξετάζει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος όταν οι γιατροί μας δίνουν φάρμακα ή εμβόλια. Μας εξήγησαν ότι όσα φάρμακα ή εμβόλια δίνονται σαν δοκιμή σε ανθρώπους, έχουν πάντα ενεργήσει έτσι ώστε να μην είναι βλαβερά για τον άνθρωπο…
«Πάντα ενεργήσει έτσι…», αν είναι δυνατόν… τι έχουν πει στο παιδί;…. Την τελευταία φορά που τσακώθηκα με τον γενετιστή συνάδελφό μου για τις επιπτώσεις ενός εμβολίου που κυκλοφόρησε δεν μου ξαναμίλησε. Η μικρή συνεχίζει:
-Μας είπαν επίσης ότι, για ό,τι πρόβλημα στο σώμα μας έχουμε, να πηγαίνουμε μόνο στον γιατρό, γιατί ΜΌΝΟ εκείνος μπορεί να ξέρει τι συμβαίνει στο σώμα μας. Και αν μας πει ο γιατρός να πάρουμε ένα φάρμακο ή μία θεραπεία, ότι ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουμε, γιατί εκείνος ξέρει με τις εξετάσεις που κάνουμε. Και δεν χρειάζεται να κάνουμε ερωτήσεις, γιατί είναι σίγουρο ότι δεν θα μας βλάψουν τα φάρμακα.
Ίδρωσα απότομα…. Από τα νεύρα, από τον τρόμο… αλλά την άφησα να συνεχίσει.
-Αυτό με έκανε να απορώ, γιατί η μαμά και ο μπαμπάς, μου μαθαίνουν τους νόμους του Συντάγματος και διάβασα ότι θα πρέπει να δώσω την άδειά μου για να πάρω ένα φάρμακο ή ένα εμβόλιο. Αν ο γιατρός μου λέει ότι πρέπει να το κάνω, πώς θα του δώσω την άδειά μου; Θα με αναγκάσει; Αυτό δεν είναι αντίθετο με τον νόμο;
–Φυσικά, κορίτσι μου. Αυτό που σου είπε ο δάσκαλος ήταν τελείως λάθος. Δεν ξέρω από πού το διάβασε, αλλά ο γιατρός δεν μπορεί να σε αναγκάσει να πάρεις ένα φάρμακο που δεν θέλεις. Είναι όμως υποχρεωμένος να σου πει ό,τι πληροφορίες έχει για όλα τα φάρμακα για μία ασθένεια που έχεις και να σε βοηθήσει να διαλέξεις. Αλλά ποτέ να σου επιβάλει.
-Ουφφ… μου έφυγε ένα βάρος… τότε γιατί το είπε θείε;
(Τι να της απαντήσω εκεί; Ότι είναι κατευθυνόμενος από το κράτος να κάνει πλύση εγκεφάλου σε ένα παιδικό μυαλό;)
-Δεν ξέρω κορίτσι μου. Μάλλον δεν είχε σωστές πληροφορίες.
-Και όταν πήγα να ρωτήσω γιατί να ξέρει ο γιατρός καλύτερα, αφού εγώ θα πονάω, εγώ θα ξέρω πόσο πονάω. Η μαμά μου είπε ότι το σώμα μου, μου μιλάει όταν πονάει, κάτι θέλει να μου πει. Ο δάσκαλος ξεκίνησε να με κοροϊδεύει. Και τα άλλα παιδιά γέλαγαν. Εκεί θύμωσα πολύ και όταν τον ρώτησα για τον νόμο του Συντάγματος που είπαμε και γιατί λέει τα αντίθετα, μου είπε ότι δεν ξέρω τι λέω… και τα παιδιά συνέχιζαν να γελάνε. Μετά ούτε οι φίλες μου μού δίνανε σημασία. Μόνο η Δάφνη που ο μπαμπάς της είναι δικηγόρος και ξέρει παραπάνω από μένα.
Αν η Πόπη προβληματίστηκε μία φορά, η αδελφή μου και γω προβληματιστήκαμε εκατό. Εκείνη σαν πιο αποφασιστική από τους δυο μας, πήρε κατευθείαν τον πατέρα της Δάφνης τηλέφωνο (είναι μέσα στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων), για να μιλήσουν και να δουν αν και πως θα κινηθούν νομικά.
Αν από τα 35 παιδιά στην τάξη, μόνο το 1 σήκωσε ανάστημα να ρωτήσει και τα υπόλοιπα συμφώνησαν βουβά σε αυτά που έλεγε ο δάσκαλος, τι ελπίδες έχει η κοινωνία να μεγαλουργήσει με μελλοντικούς πειθήνιους πολίτες που έχουν δογματιστεί σε μία συμπεριφορά πειραματόζωου από τόσο μικρή ηλικία; Και το χειρότερο από όλα… η γνώμη της, καταποντίστηκε, είναι σαν να μην ακούστηκε καν, χάθηκε σε μία άβυσσο γελοιοποίησης.
Ποιος ξέρει τι άλλα ψέματα και ανακρίβειες έχουν σε αυτό το μάθημα βιοηθικής; Φαντάστηκα την Πόπη έφηβη, να τρέχει να κάνει οικειοθελώς ένα πειραματικό εμβόλιο επειδή απλά της είπαν ότι είναι καλό και σε λίγες μέρες να μένει ανάπηρη από κάποια παρενέργεια. Το ανίψι μου, το αστέρι μας, ανάπηρη από ένα άθλιο σκεύασμα… ένα υγιέστατο πλάσμα σαν χελιδόνι να πάθει κάτι από ένα φάρμακο που θα αποδειχθεί δηλητήριο. Πόσες άλλες αθώες ψυχές θα δηλητηριαστούν έτσι;
Θεέ μου, τα παιδιά…
Και πάνω σε αυτόν τον τρόμο ξύπνησα… πέρασαν λίγα λεπτά για να καταλάβω ότι δεν έχω αδελφή, ούτε ανιψιά, ούτε υπήρχε μάθημα βιοηθικής στα σχολεία και πού; στα δημοτικά.
Τι θα συνέβαινε όμως αν υπήρχε; Τι θα έπρεπε να κάνω;
Αν ήμουν γονιός πώς θα προστάτευα το παιδί μου;
