Ζούμε όλοι μας πρωτόγνωρα γεγονότα, παγκόσμια , διατεταγμένα από την Νέα Τάξη. Αυτό είναι πλέον σίγουρο, φανερό και μόνον νους μπερδεμένος, συγχυσμένος δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει.
Είναι ασκήσεις ακριβείας, πείραμα στην κοινωνία να δουν τι θα κάνει ο κόσμος, αν αντιδρά, πόσο αντιδρά…
Είναι δυνατό χαρτί, ο φόβος του θανάτου.
Είναι πασιφανές πλέον ότι το κράτος μας, ολόκληρη η υφήλιος ανά τους αιώνες δεν δέχτηκε τόση και τέτοια τρομοκρατία σε περιόδους πολέμου, χρεωκοπίας, πανδημιών …όση δεχόμαστε σήμερα με μια κατασκευασμένη αρρώστια σαν τον κορονοιό.
Φοράτε μάσκα! Είναι το σήμα κατατεθέν του φίμωτρου, του στιγματισμένου, του δεν έχεις λόγο, του αρρώστου…
Κρατάτε αποστάσεις! Μα στον σεισμό, στον πόλεμο, στην δυστυχία, στον πόνο, στην αρρώστια…ο άνθρωπος έρχεται κοντά στον συνάνθρωπο. Δεν αποστασιοποιείται. Συμπάσχει! Θέλει να βρει συντροφιά στον φίλο, στον γνωστό, είναι στη φύση του.
Όμως η επιμονή εκεί, κρατάτε αποστάσεις!
Είναι και κάτι άλλο που ενδεχομένως κάποιοι δεν γνωρίζουν. Όταν ο άνθρωπος μάθει να κρατά απόσταση από τον άλλον, τότε στον δρόμο, στο τραίνο, στην τράπεζα, οι κάμερες που σκανάρουν τον κόσμο εύκολα σχηματίζουν το ολόγραμμα του σώματος και κυρίως του προσώπου και αναγνωρίζεται το άτομο. Όταν δεν τηρούνται οι αποστάσεις τα πολλά πρόσωπα που ανιχνεύονται από τις κάμερες τις κάνουν να «μπουκώνουν» και να μην αναγνωρίζεται το πρόσωπο ούτε το άτομο. Εκεί είναι το παιχνίδι της απόστασης των ατόμων.
Το κράτος τώρα φορώντας την ιατρική ποδιά του λοιμωξιολόγου, ναι του λοιμωξιολόγου, κόβει και ράβει μέτρα όπως υποδεικνύονται από τα διεθνή κέντρα εντολών. Βέβαια κάποια κράτη, όπως το δικό μας, γίνονται πιο πρόθυμα στην επιβολή των κατασταλτικών μέτρων με αποτέλεσμα να δίνουν την απάντηση <<Απο Ελλάδα οκ! Όλα εφαρμόστηκαν>>. Και έρχονται τότε τα μπράβο, τα εύγε, οι συγχαρητήριες αναρτήσεις και επιστολές στα ΜΜΕ από την διεθνή εξουσία. Και χαιρόμαστε, και ανεβαίνουμε στο καλάμι, και καλπάζουμε…άντε μετά να ξεπεζέψουμε!
Οι οδηγίες και το μπάχαλο σε ολόκληρη την κοινωνία.
Άλλοι φορούν μάσκες ακόμη και όταν οδηγούν μόνοι τους στο αυτοκίνητο που αργότερα θα δούμε τα αναπνευστικά προβλήματα. Αλλοι «λούζονται» με τα αντισηπτικά που αργότερα θα δούμε τα δερματικά προβλήματα σε έξαρση. Αλλοι τρέμουν μην τους πει καλημέρα ο γείτονας και άλλοι κάνουν μπάνιο στην θάλασσα με μάσκα ( το είδαμε και αυτό )…
Οι Τράπεζες, το ΙΚΑ, η Εφορία, η ΔΕΗ… λειτουργούν,(τρόπος του λέγειν) με τους υπαλλήλους των σε πανικό, σε φόβο, σε αποστείρωση. Ο κόσμος στην ουρά, οι υπάλληλοι με χαρτάκια από τα τζάμια προσπαθούν να συνεννοηθούν με τους πελάτες…ο βωβός κινηματογράφος επέστρεψε. Οι Ιδιωτικές υπηρεσίες το ξεπέρασαν το πρόβλημα, λειτουργούν…ανθρώπινα!
Οι ΚΥΑ που εκδίδουν τα Υπουργεία, επιτηδευμένα έχουν αρχή και σύντομο τέλος. Είναι μικρής διάρκειας! Σου λένε, ανάσανε για λίγο, αλλά θα τα…ξαναπούμε μετά! Αν αυτό το πράγμα είναι Δημοκρατία, καλύτερα να αλλάξουμε την ταμπέλα του κράτους.
Συνήθως ο κορονοιός δεν κολλάει όταν περνά με το φορτηγό η Πρωτοψάλτη, δεν κολλάει πάλι όταν γίνονται συναθροίσεις στην Ομόνοια για να δούμε το όμορφο νέο σιντριβάνι. Δεν κολλάει πάλι όταν οι κρατούντες επισκέπτονται τα σχολεία με τους μαθητές να είναι υγειονομικές βόμβες όπως μας έλεγαν. Κολλάει όμως στην ΔΕΗ και πρέπει να φοράς μάσκα, κολλάει στο ΙΚΑ που πρέπει να έχεις μάσκα και αντισηπτικά για να πάρεις το χαρτί με τα ένσημα, κολλάει και στην εκκλησία που εκεί είναι που θέλει απολύμανση αν είναι δυνατόν να ψεκαστούν ακόμη και τα…θεμέλια! Ξέρω τι λέω!
Δεν πάμε καλά, δεν σωφρονιζόμαστε, δεν έχουμε νου διαυγή από τα πάθη μας να καταλάβουμε ότι κορονοιός υπάρχει, αλλά κάτι ύποπτο, κάτι περίεργο, κάτι διαβολικό μυρίζει.
Εμείς οι Χριστιανοί, ως άνθρωποι φοβόμαστε τον θάνατο, όμως δεν πανικοβαλλόμαστε. Οι πατέρες μας, μας κληρονόμησαν την γνώση και την εμπειρία, ότι τα κλειδιά της ζωής και του θανάτου τα κρατά ο Χριστός μας. Ούτε νωρίτερα θα φύγουμε, αλλά ούτε και αργότερα. Όταν έρθει η ΩΡΑ μας!
Μέχρι τότε θέλω να ζήσω την ζωή , θέλω να την χαρώ, αυτή τη σιγουριά και ελπίδα που μου δίνει η Εκκλησία! Δεν θέλω όμως καθόλου να ζω την μάσκα, το αντισηπτικό, τον φόβο, την αγωνία…τον θάνατο αυτά που μου δίνει η κορονο-υστερία.
