(Μεγαλοσχημία ἱεροδιακόνου Νικοδήμου)
Ἀνήμερα τῆς Τρίτης 25 Μαΐου 2021, ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν Γ΄ εὕρεση τῆς Κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὁ ἱεροδιάκονος Νικόδημος, ἀδελφός τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ἔλαβε ἀπό τόν ἅγιο Καθηγούμενο ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομο, κατά τήν διάρκεια μιᾶς συγκινητικῆς τελετῆς, τό μεγάλο ἀγγελικό Σχῆμα τῶν μοναχῶν.
Ἡ τελετή τῆς κουρᾶς του ἔγινε κατά τήν ἱερή Ἀγρυπνία τῆς ἑορτῆς αὐτῆς, μέσα στό ἱερό μυστήριο τῆς θείας Λειτουργίας, μετά τήν εἴσοδο τοῦ Εὐαγγελίου. Καθώς οἱ συμμοναστές του ἔψαλλαν μέ κατάνυξη τό συγκινητικό τροπάριο «Ἀγκάλας πατρικάς διανοῖξαί μοι σπεῦσον…» ὁ ἱεροδιάκονος Νικόδημος μπῆκε στόν ναό, ἄζωστος, ἀσκεπής καί ἀνυπόδητος. Ντυμένος μέ ἕναν λευκό ποδήρη χιτώνα, πού ἔφερε στήν πλάτη ἕναν κόκκινο σταυρό, προχώρησε πρός τήν Ὡραία Πύλη. Λίγο πρίν φθάσει ἐκεῖ ἔβαλε μετάνοια πρός τό Ἱερό, δεξιά καί ἀριστερά πρός τούς χορούς τῶν μοναχῶν, τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς «Παραμυθίας» καί τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου, καί προσκύνησε τά ἐκτεθειμένα ἱερά λείψανα τῶν ἁγίων Νικοδήμου καί τοῦ ἑορταζομένου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου.
(Ὑπάρχει ἐδῶ ἕνας συμβολισμός. Ὅπως κατά τό Μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος προηγεῖται ἡ γύμνωση τοῦ ἀνθρώπου –τοῦ μικροῦ βρέφους– τό ἴδιο συμβαίνει κι ἐδῶ, διότι ἡ κουρά, ἡ τελετή αὐτή τῆς «ἀφιερώσεως στόν Θεό» λέγεται «δεύτερον Βάπτισμα». Ὅπως τότε, κατά τό πρῶτο Βάπτισμα, ἔτσι καί τώρα, ὁ ἄνθρωπος ἀπεκδύεται τούς δερμάτινους χιτῶνες καί πορεύεται γιά νά ἐνδυθεῖ τούς χιτῶνες τῆς θείας χάριτος –ὀρατούς καί ἀόρατους– πού τοῦ προσφέρει ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός).
Μπροστά στήν Ὡραία Πύλη τόν περίμενε ὁ πνευματικός ἀνάδοχός του, ὁ ἅγιος Καθηγούμενος π.Χρυσόστομος. Μετά τίς καθιερωμένες ἐρωταποκρίσεις τῆς ἀκολουθίας τῆς κουρᾶς τοῦ μεγάλου Σχήματος, ὁ π.Νικόδημος ἔλαβε ἀπό τά χέρια του τό ἀγγελικό Σχῆμα τῶν μοναχῶν, πού ἀπεικονίζει τήν ἥττα τοῦ θανάτου καί τόν θρίαμβο τῆς Ζωῆς.
Ἀπευθυνόμενος πρός τόν μεγαλόσχημο μοναχό Νικόδημο, ὁ σεβαστός Καθηγούμενος Χρυσόστομος, τόνισε ἰδιαιτέρως τά χαρακτηριστικά ἐκεῖνα γνωρίσματα πού πρέπει νά διέπουν τήν ζωή κάθε μοναχοῦ, πού εἶναι ἡ ἀληθινή ὑπακοή (ὑπακοή γιά τόν μοναχό σημαίνει ζωή, ἐνῶ παρακοή σημαίνει θάνατο), ἡ ταπείνωση-συσταύρωση μέ τόν Χριστό καί ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή στόν Θεό.
«Σήμερα ἀξιωθήκαμε νά βρεθοῦμε», εἶπε ἀνάμεσα σέ ἄλλα ὁ ἅγιος Καθηγούμενος «στήν ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση πρός τόν Χριστόν μας τοῦ ἀδελφοῦ μας, τοῦ π.Νικοδήμου, ἀδελφοῦ τῆς Μονῆς μας ἐδῶ καί πολλά χρόνια, ὁ ὁποῖος μέσα σ᾿ αὐτό τό χρονικό διάστημα ἔδειξε ὅτι ποθεῖ καί ἀγαπᾶ τόν Νυμφίο Χριστό. Ἔζησε μέ τήν προσευχή ἐκείνη πού πάντοτε κάθε πιστός πρέπει νά ἔχει μέσα στήν καρδιά του: Θεέ μου Σέ ἀγαπῶ, βοήθησέ με νά Σέ ἀγαπήσω…
Ἀγωνιζόμενος μέσα σέ τοῦτο τό Ἱερό Κοινόβιο προσπάθησε νά εὐαρεστήσει τόν Θεό καί ταυτόχρονα νά εὐαρεστήσει καί τούς ἀδελφούς του. Διότι ποιός μπορεῖ νά ἀποδείξει ὅτι ἀγαπᾶ τόν Χριστό, ἐάν δέν ἀγαπᾶ τόν ἀδελφό του, ὅπως λέει ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης: «Ἐάν τόν ἀδελφόν σου, τόν ὁποῖον βλέπεις, δέν ἀγαπᾶς, πῶς μπορεῖς νά ἀγαπᾶς τόν Θεόν πού δέν βλέπεις;» (Α΄ Ἰωάν. 4, 20)
Καί ἔτσι, μέσα στήν χαρμόσυνη συνάντηση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀδελφοῦ μας μέ τόν Νυμφίο Χριστό βρεθήκαμε ὅλοι μάρτυρες, ζήσαμε μιά πολύ μεγάλη καί χαρούμενη στιγμή γιά τή ζωή τῆς Μονῆς μας.
Ἀγαπητό μου παιδί, π.Νικόδημε,
Αὐτό πού σήμερα καλεῖσαι, ἀπό τοῦδε καί στό ἑξῆς, νά φέρεις εἰς πέρας, εἶναι τό ἄθλημα τῆς ὑπακοῆς, τό ὁποῖο μᾶς τό ἐδίδαξε ὁ Χριστός «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλ. 2, 8). Διά τῆς ὑπακοῆς ὁ μοναχός ἀποκόπτει τό προσωπικό του θέλημα. Νεκρώνει τόν ἑαυτό του γι᾿ αὐτόν τόν κόσμο μέ τήν ζωοποιό νέκρωση τοῦ Χριστοῦ μας. Αὐτό μᾶς τό εἶχε πεῖ ὁ Γέροντάς μας μέ τά ἑξῆς λόγια: «Δέν κοίταξα ποτέ τόν ἑαυτό μου. Κοίταξα μόνο νά μήν χάσω τόν Θεό μου. Ὅλα τά ἄφησα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ». Ἔτσι κι ἐσύ κάθε φορά νά τά ἀφήνεις ὅλα καί νά ἀκολουθεῖς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ποτέ μά ποτέ νά μήν κοιτάξεις νά ἀναπαύσεις τόν ἑαυτό σου. Πάντοτε νά ἀναπαύεις τούς ἀδελφούς σου καί τόν Θεό καί ὅλους τούς εὐλαβεῖς προσκυνητές, οἱ ὁποῖοι προστρέχουν στήν Μονή μας γιά νά λάβουν φῶς ἀπό τό φῶς πού λαμβάνουμε κι ἐμεῖς ἀπό τούς ἁγίους ἀγγέλους.
Ἄς γίνει γιά σένα προσωπικά ἀλλά καί γιά ὅλους μας ἀληθινός ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Νά ξέρεις ὅτι ἡ πορεία τοῦ μοναχοῦ εἶναι πορεία πρός τόν Γολγοθᾶ. Ὁ μοναχός συμπορεύεται καί συσταυρώνεται μέ τόν Νυμφίο Χριστό. Καί εὑρισκόμενος στόν τόπο τοῦ Χριστοῦ μας πού εἶναι ὁ Γολγοθᾶς, ἀναλαμβάνει καί αὐτός νά σηκώσει στούς ὤμους του τόν τύπο τοῦ Χριστοῦ μας, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὁ σταυρός. Ὁ δέ σταυρός φέρνει στήν ψυχή μας τήν θεοΰφαντη στολή τῆς ἁγίας ταπείνωσης. Χωρίς τήν ταπείνωση, ἀδελφέ μου, θά ἀποτύχουμε…
Ἡ πορεία μας εἶναι πορεία πρός τόν οὐρανό. Κληθήκαμε νά ἐγκαταλείψουμε αὐτά πού μᾶς δένουν μέ τήν γῆ καί νά ἀγαπήσουμε ὅλα ἐκεῖνα πού μᾶς ἀνεβάζουν στόν οὐρανό. Θά ἔρθουν κάποια στιγμή οἱ πειρασμοί. Ἀλλά δίπλα σου εἶναι ὁ Χριστός μας, ἡ Μάνα μας ἡ Παναγία, ὁ προσωπικός Ἅγιός σου, τοῦ ὁποίου φέρεις τό ὄνομα, ὁ ἅγιος Νικόδημος…».
Στόν ἀκροτελεύτειο λόγο του, στό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ σεβαστός Καθηγούμενος Χρυσόστομος τόνισε μέ ἔμφαση ὅτι τά μοναστήρια εἶναι «ἐργαστήρια μετανοίας». Εἶναι μιά ἄλλη ὀνομασία, ὅπως εἶπε χαρακτηριστικά, πού θά μποροῦσε νά ἀποδώσει κανείς σέ αὐτά. Διότι «ὅλη ἡ ζωή τοῦ μοναχοῦ μέσα στό μοναστήρι εἶναι καί πρέπει νά εἶναι μιά διαρκής μετάνοια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τά δάκρυα πρέπει νά κατρακυλοῦν συχνά ἀπό τούς ὀφθαλμούς τοῦ μοναχοῦ καί συνεχῶς νά ἐκζητᾶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν δέεται γιά τόν ἴδιο, μέ ταπεινό φρόνημα νά στρέφει ὕστερα τό βλέμμα του καί πρός τούς ἀδελφούς του τούς ἐν τῷ κόσμῳ καί νά δέεται καί γι᾿ αὐτούς. Εἴθε νά δίνει ὁ Θεός μετάνοια σέ ὅλους μας, διότι αὐτό ἀκριβῶς ἔχει ἀνάγκη σήμερα ὁ ἄνθρωπος… Οἱ μέρες πού ζοῦμε εἶναι ἡμέρες πονηρές, ἡμέρες ἀποκαλύψεως…».
Πραγματικά, τίποτα δέν ὑπάρχει πιό ἀνώτερο πάνω στή γῆ ἀπό τό μεγαλεῖο τοῦ Μοναχικοῦ Ἐπαγγέλματος. Ὅπως εἶχε πεῖ ἕνας Ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας, ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης «ὁ κόσμος ὑπάρχει χάρη στίς προσευχές τῶν Ἁγίων. Καί ὁ μοναχός κλήθηκε νά προσεύχεται γιά τόν κόσμο μέ ὅλο του τό εἶναι. Ὁ μοναχός εἶναι ἱκέτης γιά ὅλο τόν κόσμο. Καί σέ αὐτό ἔγκειται τό κύριο ἔργο του. Ὅταν δέν θά ὑπάρχουν πιά ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι θά πρεσβεύουν γιά τόν κόσμο, τότε θά τελειώσει ὁ κόσμος, θά ἔλθουν οἱ μεγάλες ὠδίνες…».
Εὐχόμεθα ὁλοψύχως παρόμοιες πνευματικές χαρές νά ζεῖ συχνά ἡ ἀδελφότητα τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου. Μαζί μέ αὐτήν συγχαιρώμεθα καί συμπορευόμεθα καί ὅλοι ἐμεῖς πού βρισκόμαστε δίπλα της καί κοντά της κάθε στιγμή, ἀφοῦ ὅλοι ἀγωνιζόμαστε γιά ἕναν κοινό σκοπό: τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας ὥστε νά κερδίσουμε τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.
