Ελευθέριος Ανδρώνης
Γενοκτονία των Ποντίων: Πρέπει να ξεκαθαριστεί μέσα μας πως η παγκόσμια αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων πέραν του ότι θα έφερνε εθνική δικαίωση για τον Ποντιακό Ελληνισμό, αποτελεί και χρέος της ίδιας της ανθρωπότητας, αν επιθυμεί να ονομάζεται ανθρωπότητα.
Κλείνοντας 102 χρόνια από την 19η Μαΐου 1919, εκείνη τη μαύρη ημέρα που ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και ξεκίνησε τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού, αξίζει να αναρωτηθούμε τι έχουν κάνει οι γενιές μας για να δικαιωθεί αυτός ο ποταμός αίματος 353.000 νεκρών που αφανίστηκαν από τις Τουρκικές θηριωδίες.
Τι έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια και τι κάνουμε σήμερα για όλους αυτούς τους Έλληνες που έχασαν τις ζωές τους, που ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες; Πως ακριβώς σεβόμαστε και τιμούμε όλον αυτόν τον πόνο και την οδύνη που απορρέει από αυτήν την Βιβλικών διαστάσεων σφαγή;
Οι δηλώσεις, οι αναρτήσεις, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι ταινίες, οι σειρές, τα άρθρα, όλα αυτά είναι σημαντικά και χρήσιμα, άλλα σε καμία περίπτωση δεν αρκούν για να διαμορφώσουν μια δυναμική διεκδίκηση σε εθνικό επίπεδο, για τα δίκαια των Ποντίων.
Πως είναι δυνατόν να διεκδικούμε δικαίωση των Ποντίων, όταν εν έτει 2021 υπάρχουν ακόμα Έλληνες πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι κ.α. που αμφισβητούν το ότι η σφαγή των Ποντίων ήταν γενοκτονία;Είναι αδιανόητο ακόμα και να μπαίνει ως θέμα συζήτησης στον δημόσιο διάλογο.
Το να καταδικάζεις νεκρούς στη λήθη, δεν είναι λιγότερο αξιοκατάκριτο από το να τους δολοφονείς.
Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα αξιωματούχοι της χώρας που διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τον όρο «Γενοκτονία» στις δημόσιες δηλώσεις τους, περνώντας τις από φίλτρα «κατευνασμού» και «φιλίας», για να μην… διαταραχθούν οι «σχέσεις καλής γειτονίας» με την Τουρκία;
Αξιωματούχοι που σπεύδουν με προθυμία για να αποδώσουν τιμές σε κάθε πιθανό και απίθανο μνημείο που δεν έχει να κάνει με τον Ελληνισμό, άλλα για τις ημέρες μνήμης εθνικών μας τραγωδιών όπως η γενοκτονία των Ποντίων, αρκούνται σε μερικές ξύλινες δηλώσεις.
Και η νεολαία; Μήπως δεν παρατηρούμε με θλίψη πως η τραγωδία της γενοκτονίας των Ποντίων φτάνει στα αυτιά της πλειοψηφίας των σημερινών νέων αποχρωματισμένο, σαν μια μακρινή, ξεθωριασμένη ηχώ ενός ξεπερασμένου γεγονότος, που αφορά κάποιους… μακρινούς και άγνωστους Πόντιους που υπέστησαν κάποιο… ατυχές γεγονός;
Τι άλλο φταίει γι’ αυτό το δράμα ιστορικής μνήμης στη νεολαία, αν όχι η ελεεινή κατάσταση της παιδείας, που συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες προμηθεύει τους μαθητές με κατάπτυστα βιβλία ιστορίας που αποσιωπούν πλήρως τις Τουρκικές κτηνωδίες ή στην καλύτερη περίπτωση τις «εξευγενίζουν» με εύπεπτα παραμύθια;
Ένα άγονο Ελληνικό τοπίο…
Σε ένα τόσο άγονο τοπίο εθνομηδενιστικής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, πως μπορεί να θεριέψει στις καρδιές των νέων γενεών το ηθικό, το εθνικό και το θρησκευτικό χρέος έναντι των άταφων Ποντίων νεκρών που διψούν για αναγνώριση και δικαίωση; Όχι για λόγους ρεβανσισμού και μίσους, άλλα πρωτίστως για λόγους αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας και ιερού χρέους προς τους προγόνους μας.
Γιατί όμως δεχόμαστε να μας καταδικάζουν σε τέτοια πνευματική κακομοιριά; Πριν διεκδικήσουμε διεθνείς αναγνωρίσεις, γιατί δεν διεκδικούμε πρώτα το να χαρίζεται ανόθευτη και ολόκληρη η αλήθεια της ιστορίας μας, στα παιδιά μας; Γιατί κάποιοι συμβιβάζονται με τον δρόμο της φυγής και της λησμονιάς, ενώ βλέπουμε πως η ίδια ιστορία έχει πάντα την τάση να μας επαναφέρει σε αυτά που διαλέξαμε να αφήσουμε πίσω μας;
Τι μας αποκαλύπτει το ότι η Βουλή των Ελλήνων χρειάστηκε 75 ολόκληρα χρόνια για να αποφασίσει να ψηφίσει την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού (24 Φεβρουαρίου του 1994);
Δεν μιλάμε καν για διεκδίκηση αναγνώρισης της Γενοκτονίας, άλλα για μια απλή ανακήρυξη Ημέρας Μνήμης! Χρειάστηκαν 75 χρόνια μόνο γι’ αυτό!
Λοιπόν; Το τοπίο στην Ελλάδα είναι ώριμο για να ζητήσει αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη διεθνή κοινότητα; Εδώ που βασιλεύει η διάσπαση, η επιλεκτική αμνησία, η διαστρέβλωση της ιστορίας, ο εθνομηδενισμός, η ιστορική αγνωμοσύνη, ο ενδοτισμός και ο κατευνασμός;
Υπάρχει εθνική στρατηγική για μια τέτοια διεκδίκηση; Υπάρχει συντεταγμένη προσπάθεια; Υπάρχει ομόνοια και σύμπνοια σε αυτό το θέμα; Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτε από αυτά.
Στην κοινότητα των Αρμενίων υπήρχαν και υπάρχουν όλα τα παραπάνω, γι’ αυτό και η διεκδίκηση τους απέδωσε καρπούς με την αναγνώριση της γενοκτονίας τους από τις ΗΠΑ. Άλλα εδώ στην Ελλάδα, για τη δεύτερη μεγαλύτερη γενοκτονία του 20ου αιώνα, σε επίπεδο θεσμών και πολιτικής βούλησης, κυριαρχούν οι αοριστολογίες και τα ψηφοθηρικά πυροτεχνήματα. Και σε κοινωνικό επίπεδο, η ημιμάθεια και ο διχασμός.
Και το ερώτημα προκύπτει αμείλικτο:
Είμαστε σήμερα άξιοι για να δικαιώσουμε το τίμιο αίμα των Ποντίων ή μήπως οι ηρωικές ψυχές τους αποστρέφονται τη δειλία μας και προσμένουν τη λύτρωση από μελλοντικές γενιές που θα φανούν αντάξιες στο μεγαλείο τους;