Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
To
πρῶτο καί κύριο πού ἔχουμε νά ποῦμε γιά τήν προσευχή εἴναι ὅτι ὅποιος
προσεύχεται συνομιλεῖ μέ τόν Θεό. Τί θά πεῖ νά εἶσαι ἄνθρωπος καί νά μιλᾶς στόν Θεό ποιός δέν τό ξέρει. Νά ἐκφράσει ὅμως μέ λόγια αὐτή τήν τιμή κανείς δέν τό
μπορεῖ. […]
Ἡ
προσευχή σέ χωρίζει ἀπό τά ἄλογα ζῶα καί σέ ἑνώνει μέ τούς ἀγγέλους. Κι ὁ ἄνθρωπος
πού ἀφιερώνει ὅλη του τή ζωή μέ ἐπιμέλεια στίς προσευχές καί στή λατρεία τοῦ
Θεοῦ γρήγορα θά μετατεθεῖ στήν πολιτεία τῶν ἀγγέλων, στή δική τους τήν τιμή,
τήν εὐγένεια , τή σοφία καί τή σύνεση.
Τί πιό ἅγιο, πιό καλό, πιό εὐγενικό καί
γεμάτο σοφία ἀπό τούς συνομιλητές τοῦ Θεοῦ; Ἄν αὐτούς πού μιλοῦν μέ τούς σοφούς
τους κάνει ἡ συνεχής συναναστροφή νά πάρουν γρήγορα κάτι ἀπό τή σοφία τους, τί
θά μπορούσαμε νά ποῦμε γιά κείνους πού μιλοῦν μέ τόν Θεό καί προσεύχονται; Πόση
σοφία, πόση ἀρετή, καί σύνεση καί ἁγνότητα, πόση γλυκύτητα συμπεριφορᾶς τούς
γεμίζει ἡ προσευχή καί ἡ δέηση; […]
Νομίζω
πώς λέει τήν ἀλήθεια ὅποιος πεῖ πώς οἱ προσευχές εἶναι τά νεῦρα τῆς ψυχῆς. Τό σῶμα
συγκρατεῖται μέ τά νεῦρα καί τρέχει καί στέκεται ὄρθιο καί ζωντανό καί στέρεο. Ἄν
κάποιος κόψει τά νεῦρα, τότε καταστρέφει κάθε ἰσορροπία τοῦ σώματος. Ἔτσι καί οἱ
ψυχές στερεώνονται μέ τίς ἅγιες προσευχές καί στήνονται ὄρθιες καί τρέχουν μέ εὐκολία
τό δρόμο τοῦ Θεοῦ.
Κι ἄν ἀποστερήσεις τόν ἑαυτό σου ἀπό τήν προσευχή, εἶναι σάν
νά βγάζεις ἕνα ψάρι ἀπό τό νερό. Ὅπως γιά τό ψάρι ζωτικός χῶρος εἶναι τό νερό,
γιά σένα ζωτικός χῶρος εἶναι ἡ προσευχή. Ὅπως τό ψάρι γλιστράει στό νερό, ἔτσι
καί σύ μέ τήν προσευχή μπορεῖς νά πετάξεις, νά διαπεράσεις τούς οὐρανούς καί νά
βρεθεῖς κοντά στόν Θεό.
(Ἀπό
τό βιβλίο “Μικρή φιλοκαλία τῆς καρδιᾶς”)