Γέρων Ἐφραίμ Κατουνακιωτης
Ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον
ζεῖ, πρέπει πάντοτε νά ἀγωνίζεται. Καί ὁ πρῶτος ἀγώνας εἶναι νά νικήσει τόν ἑαυτό
του. Ὁ πρῶτος καί ὁ κυριότερος ἐχθρός του ἀνθρώπου δέν εἶναι ὁ διάβολος, ὄχι. Εἶναι
ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν ἑαυτό του ἐπίβουλος. Καί τοῦτο διότι δέν ἀκούει τόν ἄλλον,
ἀκούει τί τοῦ λέει ὁ λογισμός του. Ἐνῶ ἔχουμε τόσους Ἁγίους Πατέρες νά τούς
μιμηθοῦμε διαβάζοντας τά συγγράμματά τους, ἐντούτοις ὅμως τό ἐγώ μας μᾶς
κυριεύει πολλές φορές. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος νικήσει τόν ἑαυτό του, εἶναι ὁ
μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας καί τροπαιοφόρος καί νικηφόρος ἐνώπιον του Θεοῦ!
Γι’ αὐτό
πολλές φορές, νά σᾶς πῶ, πατέρες, ἐφοβήθηκα τήν κρίση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σύμφωνος ὁ
Θεός μέ μένανε ἤ μήπως ἀλλάζει ὁ Θεός; «Ἐμνήσθην τῶν κριμάτων Σου καί ἐφοβήθην,
ἐμνήσθην τῶν κριμάτων Σου καί παρεκλήθην» (Ψάλμ. 118, 12,52). Ἔτσι εἶναι.
Ὁ Σταυρός
δέν λείπει. Γιατί; Γιατί ἐφόσον κι ὁ ἀρχηγός μας ἀνέβηκε στόν Σταυρό, κι ἐμεῖς
θ’ ἀνεβοῦμε, νά ποῦμε. Ἀλλά ἀπ’ τή μία πλευρά εἶναι γλυκύς καί ἐλαφρός, ἀπ’ τήν
ἄλλη μεριά εἶναι πικρός καί βαρύς. Κατά τήν προαίρεσή μας. Ἄν πάρεις μέ ἀγάπη
τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πολύ ελαφρός, εἶναι σφουγγάρι, φελλός. Ἄν
τόν πάρεις, δηλαδή, ἀπ’ τήν ἄλλη πλευρά, τότε εἶναι βαρύς καί ἀσήκωτος.
Γι’ αὐτό,
καί μένα ἡ πείρα αὐτό μέ δίδαξε. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ νά γίνει. Ἦταν ἀπ’ τόν Θεό ἔτσι.
Καί εἰρηνεύεις, νά ποῦμε. Ἄν πεῖς, μά γιατί ἐτοῦτο, ἐκεῖνο, δέν εἰρηνεύεις, δέν
εἰρηνεύεις. Δέν ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ νά φύγω τήν Κυριακή, ἦταν τήν Δευτέρα˙
δέν ἤθελε ὁ Θεός τήν Τρίτη, ἤθελε νά φύγω τήν Τετάρτη˙ ἔ, ὁ Θεός ἔτσι τά ‘φέρε.
Ἄν τά πάρεις ἀπ’ τήν ἄλλη πλευρά μέ τήν κρίση τήν δική σου, θά σφάλλεις καί
μισθόν δέν ἔχεις. Μισθόν δέν ἔχεις!
Μέσα σου
βράζει ἡ χαρά, νά μή φαίνεται˙ μέσα σου νά βράζει ἡ λύπη, ἡ κόλαση, ἀλλά νά μήν
τό ἐξωτερικεύεις…
Εἰδάλλως, ἐσύ
ἐκεῖ κι ἐγώ ἐδῶ, καί νά προσευχώμεθα˙ νά μήν ἀκούει ὁ ἕνας τόν ἄλλονε.
Μπορεῖς νά
κατανύσσεσαι ἐσύ κι ἐγώ ἐδῶ, κι ὁ ἕνας νά μήν παίρνει μυρωδιά τόν ἄλλονε.
Αὐτό εἶναι
κατά Θεόν. Ἅμα τό ἐξωτερικεύεις, εἴτε ὑπερηφάνεια θά σέ πιάσει, η… θά τό
χάσεις.
Γι’ αὐτό λέω
ὅτι, ὅπου κι ἄν εὑρεθεῖ ὁ ἄνθρωπος, νά μήν ἀπελπίζεται. Νά μήν τά χάνει, νά μήν
τά σαστίζει. Γιά τόν ἄλφα καί τόν βήτα λόγο, ὁ Θεός γνωρίζει, σέ δοκιμάζει. Σέ
δοκιμάζει: Μπορεῖς νά κρατήσεις αὐτήν τή θλίψη; Μπορῶ. Θά σοῦ δώσω χάρισμα. Δέν
μπορεῖς; Κι αὐτό πού σου ‘δωσα, θά τό ἀφαιρέσω. Ἐγώ δέν θέλω δειλούς ἀνθρώπους.
Ὄχι ὅπως ἔστειλε ὁ Μωυσῆς τούς κατασκόπους, λέει: «Ἑωράκαμεν υἱούς γιγάντων καί
ἦμεν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεί ἀκρίδες» (Ἀριθμ. 13, 34). Ἔτσι; Ναί, ἀλλά ποιός τό λέει
αὐτό; Ποιός τό λέει; «Δειλός ἀποσταλεῖς εἰς ὑπακοήν, λέγει˙ λέων κατά τήν ὁδόν
καί φονεῖς κατά τάς πλατείας» (Παροιμ. 26, 13). Δειλός ἄνθρωπος δέν ἀξίζει
τίποτε. Ἐνῶ ὁ τολμηρός πάντα βγαίνει νικητής. Βλέπεις;
Ἡ
δικαιολογία δέν εἶναι γραμμένη στή Γραφή. Οἱ ἅγιοι ὄχι μόνο δέν δικαιολογοῦνται,
ἀλλά ὑποφέρουν ἑκουσίως γιά τούς ἄλλους.