Νεκτάριος Δαπέργολας – Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ
Καί ἕνα σχόλιο γιά τήν ἀθλιότητα τῶν
«διερευνητικῶν», διά τῆς ὁποίας τό μόνο ἀσφαλῶς πού πετύχαμε ἦταν νά
νομιμοποιήσουμε ἐκ νέου ἕναν ἀφηνιασμένο ἄρπαγα, πού θέλει βουλιμικά ὅλα τά
δικά μας, πού ἀπροκάλυπτα ἀπαιτεῖ ἐδῶ καί τώρα Θράκη καί Αἰγαῖο καί πού ἀκόμη
καί ή πιό ἀπλή του κίνηση ἀπέναντί μας εἶναι ἀδιάντροπη πρόκληση καί χυδαῖα ἐπιβουλή.
Δέν ἔχει νόημα βεβαίως νά σχολιάσουμε τά χάλια τῆς ξετσίπωτης (καί ἀτυχῶς αὐτοφερόμενης
ὡς ἑλληνικῆς) κυβέρνησης, πού ὅ,τι κάνει, ζέχνει ἐθνική μειοδοσία. Οὔτε ἀσφαλῶς
καί τά σεσημασμένα καί μίσθαρνα προδοταριά τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ. Ὑπάρχουν ὅμως δυστυχῶς
καί κάμποσοι «χρήσιμοι ἠλίθιοι», πού ἀκόμη καί τώρα ἐπιμένουν νά ὑπερασπίζονται
τή λεγόμενη «πολιτική κατευνασμοῦ» ἀπέναντι στόν Τοῦρκο πειρατή, τή στιγμή πού ἐμεῖς
ὑποχωροῦμε συνεχῶς καί καταπίνουμε χωρίς ἀντίδραση τίς ἀλλεπάλληλες προκλήσεις.
Καί ὑπάρχουν ἀσφαλῶς πάντοτε καί οἱ φοβισμένοι.
Τό ἔχουμε ἀναφέρει καί ἄλλοτε, εἶναι ὅμως
ὅλο καί πιό τραγικά ἐπίκαιρο. Πολιτική κατευνασμοῦ μπορεῖς νά ἀσκήσεις μόνο ὅταν
ἀφ’ ἑνός εἶσαι ἰσχυρότερος τοῦ ἀντιπάλου καί ἐπίσης μόνο ὅταν ἀφ’ ἑτέρου τοῦ ἔχεις
ἀποδείξει ὅτι εἶσαι ἀποφασισμένος γιά ὅλα και ὅτι δέν θα ἀνεχτεῖς τίς
προκλήσεις του.
Αὐτά τά δύο εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαίες συνθῆκες καί πρέπει νά ἰσχύουν
καί τά δύο ταυτόχρονα, γιά νά μπορεῖς νά ἀσκήσεις πολιτική κατευνασμοῦ. Βασικά
μαθήματα πολιτικῆς ἐπιστήμης εἶναι αὐτά – ἐπιπέδου ὄχι διδακτορικῆς διατριβῆς, ἀλλά
πρώτης δημοτικοῦ. Καί ἀξίζει νά ξαναθυμίσουμε ἀσφαλῶς ὅτι πολιτική κατευνασμοῦ
προσπαθοῦσαν κάποτε καί κάποιοι ἄλλοι νά ἀσκήσουν (χωρίς ὅμως νά συντρέχουν
ταυτόχρονα καί οἱ δύο αὐτές προϋποθέσεις) ἀπέναντι στή ναζιστική λαίλαπα πού ἐτοιμαζόταν
νά ἐξαπλωθεῖ μέ τήν ἐπεκτατική μεταδοτικότητα πανούκλας σέ ὅλη τήν Εὑρώπη. Καί
μέ τή διαβόητη Συμφωνία τοῦ Μονάχου (1938) ἐκχώρησαν στόν Χίτλερ μέρος τῆς
Τσεχοσλοβακίας, γιά νά τόν ἀποτρέψουν νά εἰσβάλει σέ ὁλόκληρη τή χώρα.
Βέβαια ὁ Ἄγγλος πρωθυπουργός Νέβιλ
Τσάμπερλεν, ὅταν υπέγραφε ἐκείνη τή συμφωνία καί πανηγύριζε (ὅπως φαίνεται καί
στή φωτογραφία) μέ τήν ἱστορική – ἀλλά τόσο…ἀνιστόρητη καί ἀνεδαφική στήν
πραγματικότητα – φράση «Εἰρήνη γιά τούς καιρούς μας», μᾶλλον δέν θά εἶχε
διαβάσει Θουκυδίδη (καί προφανῶς θά ἀγνοοῦσε τό περίφημο «μὴ ἐν ὑμῖν αὐτοῖς αἰτίαν
ὑπολίπησθε ὡς διὰ μικρὸν ἐπολεμήσατε. τὸ γὰρ βραχύ τι τοῦτο πᾶσαν ὑμῶν ἔχει τὴν
βεβαίωσιν καὶ πεῖραν τῆς γνώμης. οἷς εἰ ξυγχωρήσετε, καὶ ἄλλο τι μεῖζον εὐθὺς ἐπιταχθήσεσθε
ὡς φόβῳ καὶ τοῦτο ὑπακούσαντες· ἀπισχυρισάμενοι δὲ σαφὲς ἂν καταστήσαιτε αὐτοῖς
ἀπὸ τοῦ ἴσου ὑμῖν μᾶλλον προσφέρεσθαι»). Σέ αντίθεση δηλαδή μέ τόν ἀντιπολιτευόμενο
τότε ἀκόμη Τσώρτσιλ, πού καυτηριάζοντας τή συμφωνία μέ τόν Χίτλερ, εἶχε δηλώσει
τό περίφημο: «Ἡ κυβέρνηση εἶχε σήμερα νά ἐπιλέξει ἀνάμεσα στόν πόλεμο καί τή
ντροπή. Διάλεξε τή ντροπή. Ἀλλά θά ἔχει καί πόλεμο».
Καί ὁ πόλεμος ἦρθε ὄντως πολύ
γρήγορα. Γιατί τό ἐξαγριωμένο θηρίο πού διψάει γιά αἷμα, τό ἀντιμετωπίζεις μέ ἀποφασιστικότητα.
Ὅταν ἀντίθετα τό ταΐζεις καί ἰσχυρίζεσαι ὅτι θά τό ἡρεμήσεις μέ ὑποχωρήσεις καί
κινήσεις «κατευνασμοῦ», ἀπλᾶ τοῦ ἀνοίγεις τήν ὄρεξη καί τό ἐξαγριώνεις
χειρότερα. Πρᾶγμα ἀσφαλῶς πού ἄν μία φορά ἰσχύει γενικά, πολλές περισσότερες ἰσχύει
εἰδικά στήν περίπτωση τῆς Τουρκίας, γιά τήν ὁποία ἔχουμε ἤδη ἄπειρα τεκμήρια
περί τοῦ πῶς ἐνεργεῖ, πῶς ἐννοεῖ τόν διάλογο καί τή συναίνεση, πῶς ἀποθρασύνεται
ἀπέναντι στήν ἐνδοτικότητα καί πῶς μαζεύεται, ὅταν συναντᾶ ἀπέναντί της
στοιχειωδῶς ἀποφασιστική στάση. Εἶναι πράγματι ἀπολύτως καί πολλαπλῶς
τεκμηριωμένο.
Καί ἑπαναλαμβάνω: αὐτά δέν τά λέω
τόσο γιά τίς ἄθλιες ἑλληνεπώνυμες κυβερνήσεις, πού ἀπλῶς ἐκτελοῦν τή
διατεταγμένη ὑπηρεσία τους στά ξένα ἀφεντικά, ἐκχωρώντας μεθοδικά ἐδῶ καί πολλά
χρόνια στόν μεγαλοφασίστα Τοῦρκο ἀρχιτραμποῦκο τήν ἐθνική μας κυριαρχία σέ γῆ, ἀέρα
καί θάλασσα. Οὔτε γιά τούς βολεμένους χειροκροτητές τους. Γιά κάτι φοβικούς
συμπατριῶτες μας κυρίως τά λέω, τόσους καί τόσους κατατρομαγμένους κακομοίρηδες
πού ζοῦν ὁλόγυρά μας, συμπολίτες μας ἀκόμη καί τῆς διπλανῆς πόρτας, ὅλους αὐτούς
πού λένε «δέν πειράζει, ἄς δώσουμε καί κάτι, ἄν εἶναι νά γλιτώσουμε τόν
πόλεμο».
Ἔ λοιπόν, δέν θά τόν γλιτώσετε τόν
πόλεμο! Ὅσα κι ἄν δώσετε, ὅσο κι ἄν ξεφτιλιστεῖτε, ὅσο μακριά κι ἄν ἀνεχτεῖτε
νά πᾶνε οἱ λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» σας. Στό τέλος, θά ἔχει καί πόλεμο…