Κωνσταντίνος Βαθιώτης – Αναπληρωτής
Καθηγητής Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΔΠΘ
Διαβάζοντας τις δύο πρώτες αράδες του
αναρτώμενου κειμένου, δηλ. ότι:
«Δεκάδες κυβερνητικοί φορείς, οι
ένοπλες δυνάμεις και ακόμη και η ρυθμιστική αρχή τυχερών παιχνιδιών θα έχουν τη
νόμιμη δυνατότητα να χρησιμοποιούν παιδιά ως κατασκόπους/πληροφοριοδοτες ακόμη
και εναντίον των ίδιων των γονέων τους» (Ηνωμένο Βασίλειο: Νέος νόμος της υπηρεσίας πληροφοριών επιτρέπει στα παιδιά να εργάζονται ως μυστικοί πράκτορες)
έκρινα ότι είναι απαραίτητο να
μεταφερθεί εδώ ξανά το χωρίο από το βιβλίο του Όργουελ “1984” (μτφ.:
Νίνα Μπάρτη, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1978/2020, σελ. 254 επ.), στο οποίο αναφέρεται
ότι:
η κ ό ρ η κατέδωσε τον π α τ έ ρ α
της.
Στο κελί, λοιπόν, που βρισκόταν ως
πολιτικός κρατούμενος ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, ο Γουίνστον Σμιθ,
ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο Πάρσονς. Έκπληκτος ο Γουίνστον ρωτά τον
Πάρσον γιατί τον έφεραν κι αυτόν σε αυτό το μέρος.
«Έγκλημα σκέψης», απάντησε ο Πάρσονς
κλαψουρίζοντας.
Ο τόνος της φωνής του υπονοούσε μια
πλήρη ομολογία για την ενοχή του και κάτι σαν απίστευτο τρόμο για το ότι ήταν
δυνατόν να του προσάψουν τέτοια κατηγορία. Στάθηκε αντίκρυ στον Γουίνστον και
άρχισε να του μιλάει με έξαψη:
«Δεν πιστεύεις πως θα με τουφεκίσουν,
έτσι δεν είναι, παλιόφιλε; Δεν σε σκοτώνουν, όταν δεν έχεις κάνει στ’ αλήθεια
τίποτα, μόνο σκέψεις που δεν είναι δυνατόν να τις αποφύγεις, ε; Ξέρω πως
αποδίδουν δικαιοσύνη […]».
«Είσαι ένοχος;», ρώτησε ο Γουίνστον.
«Και βέβαια είμαι ένοχος!» φώναξε ο
Πάρσονς, ρίχνοντας μια ματιά γεμάτη δουλικότητα προς την τηλεοθόνη.
«Πιστεύεις πως το Κόμμα θα έπιανε
ποτέ έναν αθώο;».
Το βατραχίσιο πρόσωπό του ηρέμησε και
πήρε μιαν έκφραση ψευτοευλάβειας.
«Το έγκλημα της σκέψης είναι τρομερό
πράγμα, παλιόφιλε», είπε αποφθεγματικά.
«Είναι ύπουλο. Σε κυριεύει χωρίς να
το ξέρεις. Ξέρεις πώς κυρίεψε εμένα; Στον ύπνο μου! Μάλιστα, όπως σ’ το λέω.
Εγώ προσπαθούσα να κάνω τη δουλειά
μου όσο καλύτερα μπορούσα, χωρίς να ξέρω ότι είχα κακό στο μυαλό μου. Και τότε,
άρχισα να μιλώ στον ύπνο μου. Ξέρεις τι με άκουσαν να λέω;».
Χαμήλωσε τη φωνή όπως κάνει κάποιος
που είναι υποχρεωμένος για ιατρικούς λόγους να πει κάτι άσεμνο.
«“Κάτω ο Μεγάλος Αδελφός!”. Μάλιστα,
το είπα! Φαίνεται πως το επανέλαβα ξανά και ξανά, πολλές φορές. Μεταξύ μας,
παλιόφιλε, χαίρομαι που μ’ έπιασαν πριν προχωρήσω περισσότερο. Ξέρεις τι θα
τους πω όταν βρεθώ μπροστά στο δικαστήριο; “Σας ευχαριστώ”, θα τους πω, “σας
ευχαριστώ που με σώσατε πριν να είναι αργά”».
«Ποιος σε κατήγγειλε;», ρώτησε ο
Γουίνστον.
«Η κ ο ρ ο ύ λ α μου», είπε ο
Πάρσονς.
«Κρυφάκουγε από την κλειδαρότρυπα.
Άκουσε τι έλεγα, και την άλλη μέρα πρωί πρωί έτρεξε και το πρόλαβε στην
περίπολο.
Πολύ έξυπνο για ένα παιδάκι εφτά
χρονών, έτσι; Δεν της κρατώ κακία. Μάλιστα, είμαι περήφανος γι’ αυτήν. Αυτό
δείχνει πως την ανάθρεψα με τις σωστές αρχές».
Μήπως, λοιπόν, θα πρέπει να το
πάρουμε απόφαση ότι ο Τζωρτζ Όργουελ γράφοντας το “1984” δεν ενήργησε
προφητικά αλλά προειδοποιητικά;
Μήπως, δίπλα στον Άλντους Χάξλεϋ ήταν
ένας ακόμη (προ)γνώστης του σατανικού παγκόσμιου σχεδίου υποδούλωσης των λαών;
