Νεκτάριος Δαπέργολας
Απανωτά
λοιπόν τα σημάδια και πυκνώνουν ολοένα και πιο πολύ. Ελάχιστοι όμως βλέπουν και
ακόμη λιγότεροι καταλαβαίνουν
Συνεχή
τα χτυπήματα, απανωτά τα σημάδια. Ιστορικές μονές και θαυματουργές εικόνες
αιώνων χάνονται μέσα στις φλόγες, άλλες εικόνες αναβλύζουν εδώ και εβδομάδες
ποταμούς δακρύων, τώρα ένας σεισμός καταστρέφει τμήμα ενός μεγάλου ναού.
Σημάδια που θα μπορούσαν φυσικά να συνοδεύονται και από πολύ μεγαλύτερες
καταστροφές, τρομακτικούς ολέθρους, γεγονότα πολύνεκρα. Ευτυχώς δεν
συνοδεύονται, συνάμα όμως – ακόμη κι έτσι – παραμένουν γεγονότα εύγλωττα και
τόσο χαρακτηριστικά.
Άξιο
ευγνωμοσύνης το πρώτο και συνάμα άξιο προβληματισμού το δεύτερο. Ευγνωμοσύνης
που ακόμη μας κρατάει ο Θεός, ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων των
Αγίων, και δεν μας αφήνει να καταποντιστούμε οριστικά μέσα στον βούρκο που οι
ίδιοι ορύξαμε για τους εαυτούς μας και γεμίσαμε με τα δυσώδη βαλτόνερα της
αποστασίας μας. Αλλά και προβληματισμού, γιατί κανείς δεν ξέρει έως πότε θα μας
ανέχεται και πόσα δεινά έχουμε να ζήσουμε στον ορίζοντα μπροστά μας. Δεινά, που
για την παιδαγωγία μας, τόσο πιο επώδυνα φαίνεται δυστυχώς ότι θα είναι, όσο
εμείς θα επιμένουμε εμμονικά στον βόρβορο.
Απανωτά λοιπόν τα σημάδια και πυκνώνουν ολοένα και πιο πολύ. Ελάχιστοι όμως
βλέπουν και ακόμη λιγότεροι καταλαβαίνουν. Γιατί πορώθηκε η καρδιά τους και
ο λογισμός τους σκοτίστηκε. «Ἵνα βλέποντες βλέπωσι καὶ μὴ ἴδωσι, καὶ ἀκούοντες
ἀκούωσι καὶ μὴ συνιῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι καὶ ἀφεθῇ αὐτοῖς τὰ ἁμαρτήματα»
(Μαρκ. 4,12). Και βέβαια ο λόγος αυτός δεν είναι μόνο για τους άθεους, τους
εκκλησιομάχους, τους συνειδητούς εχθρούς της πίστης. Δεν είναι μόνο και για το
μεγάλο κομμάτι του λαού μας που ζει σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, βυθισμένο
στο απόλυτο σκοτάδι. Είναι και για μας. Και ίσως να είναι κυρίως για
μας, τους λεγόμενους «πιστούς». Ποιμένες και ποιμαινόμενοι, που καταλήξαμε απλά
πλανώντες και πλανώμενοι, νανουριστές και νανουρισμένοι, να αποκοιμίζουμε εαυτούς
και αλλήλους με μεταπατερικά ηρεμιστικά χάπια αφόρητης αγαπολογίας. Νανουριστές
που ακόμη και στο κέντρο ενός κόσμου που μανητοκλυδωνίζεται και σείεται
συθέμελα, ακόμη και στην κορύφωση της νεοταξικής επίθεσης κατά της πίστης και
της πατρίδας μας, ακόμη και στα πρόθυρα πολέμων, λιμών, λοιμών, σεισμών και
άλλων θεομηνιών, αυτοί επιμένουν να αιθεροβατούν στο απόλυτο Τίποτε. Επιμένουν,
για να θυμηθούμε και τον Άγιο Παΐσιο, να «φασκιώνουν τα πνευματικά τους τέκνα
σαν τα μωρά, δήθεν για να μη στενοχωριούνται», με λογάκια επιδερμικά και ανόητα
χαδάκια. Με «όλα καλά» και «δεν πειράζει», με χαζοχαρούμενα αγαπουλίστικα
ψευτοθεολογικά φληναφήματα, με κενολογίες για ένα Θεό βολικό και στα μέτρα
τους, που όλα τα δέχεται και όλα τα επιβραβεύει, με ατέλειωτες προφάσεις εν
αμαρτίαις, εσχάτως δε και με όλη αυτή την απερινόητη βλασφημία των δυνητικά
μολυσμένων ναών και της νεοβαρλααμικής και νεοεικονομαχικής μασκαράτας.
Και αντί για λόγους και έργα μετανοίας (που
αυτά είναι το μόνο και τόσο επιτακτικά πλέον απαιτούμενο για τους δαιμονικά
μανιασμένους καιρούς μας), αυτοί επιδεινώνουν κι από πάνω την πλάνη του
μπερδεμένου κι ακατήχητου λαού, τον σπρώχνουν ακόμη πιο κάτω, αυξάνουν ακόμη
περισσότερο την απόσταση από τον Θεό. Βαθαίνουν ακόμη πιο πολύ την αποστασία.
Τα μάτια λοιπόν τυφλώνονται ολοένα και περισσότερο. Και τυφλώνονται
αντιστρόφως ανάλογα προς όσα ζούμε – και που θα έπρεπε να είναι κανονικά αιτίες
αφύπνισης, αιτίες για να έρθουμε και πάλι «εις εαυτόν». Μάταια όμως. Γιατί «ἐπαχύνθη
ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν
ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι
καὶ ἐπιστρέψωσι» (Ματθ. ιγ΄ 15).
Τυφλωνόμαστε.
Κι ας μας στέλνει συνεχώς ο Θεός σημάδια και προειδοποιήσεις αδιάκοπες.
Και οι οποίες είναι τόσο έκδηλες, που κανείς πια δεν έχει άλλοθι, ούτε την
παραμικρή δικαιολογία για να τις αγνοεί.
«Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα
τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι»; (Ματθ. ιστ΄ 3). Αλήθεια, σε αυτό το τρομερό
Του ερώτημα, εμείς τι τολμάμε να απαντήσουμε; Εμείς έως πότε θα παραμένουμε
εσκεμμένα μωροί και τυφλοί, πετώντας στα σκουπίδια τις προειδοποιήσεις και τις
ευκαιρίες που Εκείνος θα συνεχίσει να μας στέλνει; Έως πότε άραγε αυτοκαταστροφικοί
κι αμετανόητοι;