– Ἡ κακία ὁμοιάζει σάν ναρκωτικό πού φέρνει μία
πνευματική νύστα καί δημιουργεῖ ὁ κάθε ἕνας τόν δικό του κόσμο. Ὅταν ἡ κακία ἔλθει
μέσα στόν ἄνθρωπο, ἀρχίζει τότε ὁ ἄνθρωπος ὅλα νά τά κρίνει μέ αὐτό τό πνεῦμα τῆς
κακίας.
Νυστάζει
πνευματικά, χάνεται κι ἀρχίζει ἐκείνη νά τοῦ δημιουργεῖ ψεύτικες εἰκόνες ἐναντίον
τοῦ ἀδελφοῦ εἰς τόν ὁποῖον ἔχει κακία. Ἀλλά πρέπει νά ξεύρουμε ὅτι ἡ κακία ὅταν
εἰσέλθει μέσα εἰς τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ἄνθρωπος γίνεται κακός πρῶτα – πρῶτα
μέ τόν Χριστό μας. Ἀπό ’κεῖ καί ὕστερα ἀλλοιώνεται ἡ ὅρασή του καί ἀρχίζει καί
τά βλέπει ὅλα σύμφωνα μέ αὐτά πού ὁ διάβολος τοῦ δείχνει -ἀφοῦ μέσα του ἔχει ἐγκατασταθεῖ-, γιατί βρῆκε
κατάλληλο κελλί νά καθήσει, βρῆκε κατάλληλο
χῶρο. Ἡ κακία δηλαδή εἶναι ἡ καλύτερη προϋπόθεση γιά νά ἔλθει ὁ διάβολος μέσα
στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἔρχεται τότε σέ πνευματική νύστα ὁ ἄνθρωπος, δέν μπορεῖ
ν’ ἀνοίξει τά πνευματικά του μάτια καί νά δεῖ, κι ἀρχίζει ὅλα νά τά φαντάζεται,
νά δημιουργεῖ διάφορα γεγονότα ψεύτικα, νά ζεῖ μέσα σέ μιά ψεύτικη κατάσταση, ἀσφαλισμένος
καί κρατημένος ἀπό τήν κακία του.
– Ποιό εἶναι τό ἔργο μας, ἐκτός ἀπό τό
νά εὐαρεστοῦμε τόν Θεό; Ποιός εἶναι ὁ ἀγώνας μας; Γιατί ἤρθαμε ἐδῶ; Γιατί ὑπάρχουμε;
Γιατί ζοῦμε ἐδῶ στή γῆ; Γιά νά εὐαρεστήσουμε τόν Θεό. Καί ὅσο περισσότερο
κανείς κάνει ὑπομονή, τόσο περισσότερο εὐαρεστεῖ τόν Θεό. Ὅταν ἀγαπάει κανείς
τόν Θεό, ὑπομένει τά πάντα. Γι’ αὐτό βλέπετε ὅτι οἱ Μάρτυρες ὑπέμειναν τά
μαρτύρια· γιατί; ἐπειδή ἀγαποῦσαν τόν Θεό.
Ἄν δέν ἀγαποῦσαν τόν Θεό θά μποροῦσαν νά ὑπομένουν μαρτύρια; Σέ καμμία
περίπτωση. Θά τό ’σκαζαν καί θά ’φευγαν. Θά πρόδιδαν καί θά ἐξαφανίζονταν.
Λίγοι μήπως ἦταν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι, τήν τελευταία στιγμή θυσίαζαν στά εἴδωλα
καί ἐπρόδιδαν τόν Χριστό μας;
–
Ὅταν ἔμαθε ὁ Ἰούδας ὅτι κινδυνεύει ὁ Χριστός, ἐτρομοκρατήθη κι ἀμέσως πῆγε
μέ τούς ἰσχυρούς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιατί δέν εἶχε πιστεύσει ὅτι ὁ Κτίστης ὅλου
τοῦ κόσμου καί ὁ πλέον ἰσχυρός ἦταν ὁ διδάσκαλός του
ΦΙΛΑΓΙΟΣ
