– Πρέπει νά ζοῦμε τήν
κάθε μέρα σάν τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς μας. Καί νά μήν παραλείπουμε τήν προσευχή
μας. Νά προσέχουμε μέ ὅλους νά εἴμεθα ἀγαπημένοι. Λόγος πικρός νά μήν βγαίνει ἀπό
τό στόμα μας οὔτε πικροί ἀστεϊσμοί πού πληγώνουν, ἀλλά, πάντοτε νά εἴμεθα εὔχαρεις,
νά εἴμαστε προσεκτικοί, νά εἴμαστε διακριτικοί, μέ καρδιές καθαρές, μέ καρδιές
γεμάτες ἀγάπη.
– Ἡ κατάνυξη νά
κυριαρχεῖ μέσα στήν ψυχή μας. Ἡ κατάνυξη δημιουργεῖ ταπείνωση καί ἡ ταπείνωση
δημιουργεῖ κατάνυξη. Δύο ἀδελφοῦλες, οἱ ὁποῖες ὅταν εἰσέλθουν μέσα στήν ψυχή
τήν κάνουν Παράδεισο.
– Δέν πρέπει ποτέ νά ἀπελπιζόμαστε,
γιατί δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας. Ἀπελπίζονται μόνον ὅσοι ἀνήκουν εἰς τόν ἑαυτόν
τους. Ἐμεῖς ἀνήκουμε εἰς τόν Θεόν καί Αὐτός, ὅπου καλύτερα γιά μᾶς εἶναι, ἐκεῖ
νά ἐπιτρέπει νά δοκιμαζόμεθα. Καί μπορεῖ τό καλύτερο ἀπό ὅλα νά εἶναι καί τό
Μαρτύριο, ἔτσι ὅπως ἄφησε νά μαρτυρήσουν ἑκατομμύρια Μαρτύρων γιά νά δοξασθοῦν ἐπάνω
εἰς τόν οὐρανόν, νά φανοῦν σάν ἀστέρες πολύφωτοι καί εἰς τόν κόσμον. Γι’ αὐτό
λέγω, ἐάν ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ἀνήκουμε εἰς τόν Θεόν, ποτέ δέν θά ἀπελπιζόμεθα,
ποτέ δέν θά στεναχωρούμεθα.
ὅ,τι ἐργαζόμεθα, γιά Κεῖνον τό κάνουμε, σέ Κεῖνον τό προσφέρουμε, κάθε ἕνας ἀνάλογα
μέ τήν δύναμή του, τήν δύναμη τοῦ κορμιοῦ του καί τήν δύναμη τῆς πίστεώς του, ἀγωνίζεται
καί προσφέρει εἰς τόν Χριστόν μας. Γι’ αὐτό πρέπει νά ἔχετε πάντοτε χαρά μέσα
στήν καρδιά σας. Γιατί δοῦλοι Ἐκείνου γινήκαμε. Κι Ἐκεῖνος ἀπό δούλους μᾶς
κατέστησε υἱούς Του καί μᾶς ἔβαλε μέσα εἰς τόν κόσμον αὐτόν νά ἐργαζόμεθα τόν ἀμπελώνα
Του. Καί ξεύρετε, ἡ λέξη ἀμπελώνας εἰς τήν ἐν Χριστῷ ζωή ἔχει πολλές
διαστάσεις.
– Ἀλλά, κυρίως ὁ ἀμπελώνας
εἶναι ἡ ψυχή μας μέ τά χαρίσματα πού τῆς ἔδωσε ὁ Θεός. Κι ἄν τήν
καλλιεργήσουμε, ἄν καλλιεργήσουμε αὐτόν τόν ἀμπελώνα, τότε οἱ καρποί πού θά ἔχουμε,
οἱ πνευματικοί καρποί πού θά ἀποκτήσουμε, θά εἶναι μεγάλοι καί πολλοί καί θά
δίδουν τό κρασί ἐκεῖνο πού θά μεθάει τήν ψυχή μας ἀπό τή δόξα τοῦ Θεοῦ.
ΦΙΛΑΓΙΟΣ
