Τάκης Θεοδωρόπουλος
Τρία
χρόνια πριν, αν δεν κάνω λάθος, άρθρο μου σε αυτήν την εφημερίδα είχε
προκαλέσει την μήνιν των ορθοφρονούντων. Ηταν ένα κείμενο με αφορμή το Athens
Gay Pride της χρονιάς εκείνης. Αναρωτιόμουν για ποιον λόγο συμπολίτες μας που
διεκδικούν το δικαίωμα να αντιμετωπίζονται χωρίς να γίνεται αναφορά στις ερωτικές
τους κλίσεις –κάτι απολύτως θεμιτό– διαδηλώνουν με τόσο θεαματικό τρόπο τη
«διαφορά» τους. Αφήνω κατά μέρος την ποιότητα του θεάματος. Η αισθητική
αφήνει ηθικό αποτύπωμα.
Και θα ήθελα κάποιος να μου εξηγήσει σε τι
διαφέρει το θέαμα ενός άνδρα που παρελαύνει με σημαία τη θηλυπρέπειά του,
φορώντας όλα τα διακοσμητικά της στερεοτυπικής αντίληψης για το θηλυκό από έναν
άλλον που επιδεικνύει τον «ανδρισμό» του σαν ντουλάπα που βγήκε από το
γυμναστήριο. Οι πρώτες που θα έπρεπε να αντιδράσουν στο θέαμα θα περίμενα
να είναι οι φεμινίστριες, οι οποίες θα θίγονταν από τον επιδεικτικό διασυρμό
της θηλυκής ταυτότητας.
Κατηγορήθηκα
τότε για ομοφοβία και σεξισμό, κάποιοι μάλιστα έφτασαν να ζητήσουν την απόλυσή
μου από την εφημερίδα.
Λίγους
μήνες αργότερα με κατηγόρησαν για «ισλαμοφοβία», κατά συνέπεια, βάσει του
βλακώδους αντιρατσιστικού νόμου, για υποκίνηση ρατσιστικής βίας. Αφορμή ήταν
ένα σημείωμα σ’ αυτήν τη στήλη για την «πολυπολιτισμική Αθήνα».
Εκεί υποστήριζα ότι η λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα δεν επιτυγχάνεται με τη
σύνταξη κατά παράθεση διαφόρων κοινοτήτων που διατηρούν τα πολιτισμικά τους
χαρακτηριστικά αλλά με τη συγχώνευσή τους σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον που
αποδέχεται τη διαφορά τους. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουν να δεχθούν τη συνθήκη
της δημοκρατίας, της ανεξιθρησκίας ή της ισότητας των φύλων αλλά δικαιούνται να
ομνύουν στο Κοράνι ή να μην τρώνε χοιρινό. Δεν δικαιούνται όμως να
οραματίζονται την επικράτηση του χαλιφάτου ούτε να αντιμετωπίζουν τον δικό μας
τρόπο ζωής ως άπιστο και δαιμονικό.
Κατάλαβα
πολλά όταν διεπίστωσα ότι συντάχθηκαν με όσους κατηγορούσαν για «ισλαμοφοβία»
και οι περισσότεροι από όσους με είχαν κατηγορήσει για «ομοφοβία». Δεν
έπεσα από τα σύννεφα βέβαια, αλλά άλλο να το ξέρεις και άλλο να το βλέπεις. Πώς
είναι δυνατόν όσοι υποστηρίζουν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων να υποστηρίζουν
ταυτοχρόνως και το δικαίωμα του μουσουλμάνου να διατηρήσει την πολιτισμική του
ταυτότητα; Μια ταυτότητα που περιλαμβάνει και την υποταγή της γυναίκας στον
άνδρα, και την καταδίκη σε θάνατο του ομοφυλόφιλου άνδρα ή γυναίκας;
Εκεί
όπου σταματάει η λογική αρχίζει η ιδεολογία. Στην
περίπτωση η ιδεολογία της «πολυπολιτισμικής ταυτότητας», αυτής που λειτουργεί
ως ένδυμα της Ενωμένης Ευρώπης. Η μεγάλη ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης
χτίστηκε πάνω στα ερείπια δύο ολοκληρωτικών ιδεολογιών που αιματοκύλισαν τον
εικοστό αιώνα, τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό. Βγήκε ζωντανή
επειδή είχε το πολιτισμικό οπλοστάσιο που της κληροδότησαν οι αιώνες της
ιστορίας της, από τον Ομηρο ώς τον Κάφκα. Η ιδεολογία της πολυπολιτισμικής
κοινωνίας λειτουργεί σαν αυτοάνοσο που το παράγει ο ίδιος ο οργανισμός
της και στρέφεται εναντίον του. Εχει όνομα. Λέγεται «πολιτική
ορθότητα», ένας ιός που έχει παραχθεί στα εργαστήρια του πουριτανικού
προτεσταντισμού και μεταδίδεται με την ευκολία της επιδημίας. Επικαλείται
τον Διαφωτισμό. Ομως όποτε ακούω τα κηρύγματά τους βλέπω μπροστά μου το
ειρωνικό χαμόγελο του Βολταίρου, του Τζόναθαν Σουίφτ ή και του Ροΐδη. Πώς θα
διάβαζε μια νεοφεμινίστρια την «Ψυχολογία Συριανού συζύγου»;
Η
ιδεολογία της πολυπολιτισμικής κοινωνίας είναι προϊόν του αριστερού
βολονταρισμού. «Η κοινωνία θα αλλάξει επειδή κάποιοι θέλουν να την αλλάξουν». Μπορείς
να συνυπάρξεις με άλλους πολιτισμούς αρκεί να το θέλεις – η αρχή της
πολυπολιτισμικής ταυτότητας. Τη σχέση της με τον νεοφεμινισμό την
ορίζει η περίφημη ρήση της Σιμόν ντε Μποβουάρ. «Δεν γεννιέσαι γυναίκα. Γίνεσαι
γυναίκα». Ακόμη κι αν γεννήθηκες άνδρας. Η φύση υποτάσσεται στην επιθυμία σου.
Η
πολυπολιτισμική ταυτότητα είναι το ύστατο καταφύγιο του λεγόμενου
προοδευτισμού. Δικαιώνεται από την απόσταση που
τη χωρίζει από τις αξίες οι οποίες της έδωσαν δικαίωμα στην ύπαρξη. Η
πολυπολιτισμική κοινωνία είναι προϊόν των ευρωπαϊκών αξιών. Αυτές τις
οποίες κατηγορούν ως αντιδραστικές οι υπερασπιστές της. Και οι φεμινίστριες δεν
θα μπορούσαν να επιβιώσουν ούτε μία μέρα έξω από τα σύνορα αυτής της Δύσης την
οποίαν κατηγορούν για την ανδροκρατία της και τον σεξισμό. Οι δε Αραβες
μουσουλμάνοι έχουν περισσότερα δικαιώματα στην επικράτεια των «Λευκών
Χριστιανών» από όσα τους αναγνωρίζουν οι ομόφυλοι και ομόθρησκοί τους.