Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος καί Ζίτσης (†1956)
[Διά τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς (†1979)]
Ὁ
φωτισμένος Σέρβος Γέροντας Ἰουστῖνος Πόποβιτς συνεχίζει νά μᾶς
παραθέτει μεγάλα ἀποσπάσματα ἀπό τήν θεόσοφη σκέψη τοῦ ἀείμνηστου
ἁγίου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος καί Ζίτσης Νικολάου, πού ὄχι ἀδίκως ὀνομάσθηκε
ἰσαπόστολος καί «Χρυσόστομος» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας. Στό
παρατιθέμενο ἀπόσπασμα ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος
συνεχίζει νά μᾶς παρουσιάζει τήν πνευματική ἀσθένεια τῆς Εὐρώπης
καί εἰδικότερα, σ᾽ αὐτό τό ἀπόσπασμα, τήν ἐντοπίζει χρονικά στούς
τρεῖς διαδοχικούς αἰῶνες (18ος, 19ος καί 20ός) μέ τίς ἀντίστοιχες ἐπαναστάσεις
τους (ἐναντίον τοῦ παπικοῦ ἱερατείου, ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί,
τέλος, σέ συμμαχία μέ τόν Διάβολο) καί μέ τίς τρεῖς συμβολικές ἐκφράσεις
τους: ὁ Πιλάτος, ὁ Καϊάφας καί τό Συνέδριο (ἤ ὁ βασιλιάς, ὁ πάπας
και ὁ φιλόσοφος)…
Καί
ἰδού τώρα ὁ συγκλονιστικός θρῆνος τοῦ ἰσαποστόλου Ἐπισκόπου γιά
τήν Εὐρώπη:
Ὤ,
ἀδελφοί μου! Ὁ 18ος αἰώνας εἶναι ὁ πατέρας τοῦ 19ου αἰώνα, καί ὁ 19ος
αἰώνας εἶναι ὁ πατέρας τοῦ 20οῦ αἰώνα. Ὁ πατέρας ἦταν πολύ χρεωμένος.
Ὁ γυιός δέν ξώφλησε τά χρέη τοῦ πατέρα του, ἀλλά χρεώθηκε ἀκόμη
περισσότερο, καί τό χρέος ἔπεσε στόν ἐγγονό. Ὁ πατέρας ἦταν ἄρρωστος
ἀπό βαρειά ἀσθένεια, καί ὁ γυιός δέν θεράπευσε τήν αἰσχρή ἀσθένεια
τοῦ πατέρα του ἐπάνω του, ἀλλά τήν ἄφησε νά ξαπλωθεῖ ἀκόμη περισσότερο,
καί αὐτή μεταδόθηκε καί χτύπησε τόν ἐγγονό τρεῖς φορές
δυνατότερα. Ὁ ἐγγονός εἶναι ὁ 20ός αἰώνας στόν ὁποῖο ζοῦμε.
Ὁ
18ος αἰώνας σήμανε τήν ἐπανάσταση ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ
ἱερατείου τοῦ Ρωμαίου ποντίφηκα. Ὁ 19ος αἰώνας σήμανε τήν ἐπανάσταση
ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ὁ 20ός αἰώνας ἀναγγέλλει τήν συμμαχία μέ τόν Διάβολο.
Τά χρέη μεγάλωσαν καί ἡ ἀσθένεια χειροτέρευσε.
Καί ὁ Κύριος εἶπε ὅτι ἐπισκέπτεται τίς ἁμαρτίες τῶν πατέρων μέχρι
τρίτη καί τέταρτη γενιά. Δέν βλέπετε ὅτι ὁ Κύριος ἐπισκέφθηκε τούς
ἐγγονούς γιά τίς ἁμαρτίες τῶν παππούδων Εὐρωπαίων; Δέν βλέπετε τό μαστίγιο
ἐπάνω στούς ἐγγονούς γιά τά ἀνεξόφλητα χρέη τῶν παππούδων;
Ὁ
βασιλιάς ἀντίχριστος ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τοῦ 19ου αἰώνα.
Ὁ
πάπας, ἀντίχριστος, ἀποτελεῖ τήν μέση τοῦ ἴδιου αἰώνα.
Οἱ
φιλόσοφοι τῆς Εὐρώπης, ἀντίχριστοι
(ἀπό τό φρενοκομεῖο), ἀποτελοῦν τό τέλος τοῦ ἴδιου αἰώνα: Ναπολέων ὁ Βοναπάρτης, ὁ (πάπας) Πῖος,
ὁ (φιλόσοφος) Νίτσε. Τρία μοιραῖα ὀνόματα τῶν τριῶν μεγαλύτερων ἀρρώστων
τῆς κληρονομημένης ἀσθένειας.
Εἶναι,
ἄραγε, αὐτοί οἱ νικητές τοῦ 19ου αἰώνα; Ὄχι! Αὐτοί εἶναι οἱ φορεῖς
τῆς βαρειᾶς ἀσθένειας πού τήν κληρονόμησαν ἀπό τόν 18ο αἰώνα. Οἱ
μεγαλύτεροι ἄρρωστοι. Ὁ καίσαρας, ὁ ποντίφηκας καί ὁ φιλόσοφος…
καί μάλιστα ὄχι στήν ἀρχαία εἰδωλολατρική Ρώμη, ἀλλά στήν καρδιά
τῆς βαπτισμένης Εὐρώπης! Δέν εἶναι αὐτοί οἱ νικητές, ἀλλ᾽ οἱ πλέον
νικημένοι.
Ὅταν
ὁ Βοναπάρτης γέλασε μπροστά στούς ἁγίους ναούς τοῦ Κρεμλίνου, καί ὅταν
ὁ Πῖος ἀνακηρύχθηκε ἀλάθητος, καί ὅταν ὁ Νίτσε ἀνακοίνωσε
δημοσίως τήν λατρεία του στόν Ἀντίχριστο, τότε σκοτίσθηκε ὁ ἥλιος
στόν οὐρανό. Καί ὄχι ἕνας ἥλιος, ἀλλ᾽ ἐάν θά ὑπῆρχαν χίλιοι, θά
σκοτίζονταν ὅλοι ἀπό τήν θλίψη καί τήν αἰσχύνη. Γιατί, ἰδού θαῦμα
πού δέν εἶδε ποτέ ἄλλοτε ὁ κόσμος: ὁ ἄθεος βασιλιάς, ὁ ἄθεος ποντίφηκας,
ὁ ἄθεος φιλόσοφος. Στήν ἐποχή τοῦ Νέρωνα, τουλάχιστον ἕνας δέν ἦταν
ἄθεος, ὁ φιλόσοφος.
Ὁ
18ος αἰώνας εἶναι ὁ αἰώνας τοῦ Πιλάτου: καταδίκασε τόν Χριστό
σέ θάνατο.
Ὁ
19ος αἰώνας εἶναι ὁ αἰώνας τοῦ Καϊάφα: ἀνασταύρωσε τόν Χριστό.
Ὁ 20ός αἰώνας εἶναι ὁ αἰώνας τοῦ Συνεδρίου,
πού ἀποτελεῖται ἀπό τούς βαπτισμένους καί ἀπό τούς ἀβάπτιστους Ἰοῦδες.
Τό
Συνέδριο τοῦτο διακήρυξε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι γιά πάντα νεκρός καί
ὅτι δέν ἀναστήθηκε.
Γιατί,
τότε, ἀπορεῖτε, ἀδελφοί, πού ἦλθαν ἀνήκουστα μαστίγια στήν εὐρωπαϊκή
ἀνθρωπότητα, μαστίγια μέχρι τόν μυελό τῶν ὀστῶν, ἀπό τίς ἐπαναστάσεις
καί τούς πολέμους;
Ποιός
εἶναι τότε ὁ νικητής, ἄν ὄχι ὁ καίσαρας, ὁ ποντίφηκας καί ὁ φιλόσοφος
τῆς ἀποχριστιανικοποιημένης Εὐρώπης;
(Ἀπό
τό βιβλίο τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς «Η
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», σελ.
242-243. Στό κείμενο ἔγινε γραμματική καί γλωσσική ἁπλοποίηση).