Δημήτρης Ριζούλης
Η
κυβέρνηση υλοποιεί, όπως φαίνεται, όσα υποσχέθηκε στο πλαίσιο των μυστικών
επαφών που είχε με την Τουρκία υπό τη «σκέπη» των Γερμανών και παραχωρεί
κυριαρχικά δικαιώματα, που παλαιότερα αποτελούσαν όχι απλά κόκκινη γραμμή, αλλά
αιτία πολέμου.
Με
συνεχείς αλλά σταδιακές υπαναχωρήσεις (για να περάσουν πιο εύκολα στην κοινή
γνώμη) και με βολικότατη συγκυρία τον κορονοϊό (που επισκιάζει κάθε άλλη είδηση
στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και στις «φιλικές» εφημερίδες), αποφάσισε να
προχωρήσει στο μοίρασμα του Αιγαίου και στη συνέχεια στη συνεκμετάλλευση.
Τα
μηνύματα προϊδέαζαν καιρό τώρα για μια τέτοια εξέλιξη, αλλά πλέον υπάρχουν
ατράνταχτα δεδομένα και από χθες η ομολογία των ίδιων των κυβερνητικών
στελεχών. Ακόμα και η τοποθέτηση του Θάνου Ντόκου στη θέση του επικεφαλής
Εθνικής Ασφάλειας της χώρας ήταν ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Θυμίζω
απλώς ότι ο εν λόγω κύριος είναι ο σημαιοφόρος της συνεκμετάλλευσης
με τους Τούρκους.
Χθες
η κυβέρνηση ανερυθρίαστα τοποθετήθηκε στο θέμα των θαλασσίων ζωνών, βάζοντας
την κόκκινη γραμμή στα 6 μίλια.
Απεμπολεί,
δηλαδή, το κυριαρχικό δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια,
που νομικά έχει απόλυτη δυνατότητα να πράξει μονομερώς. Ο λόγος που μέχρι τώρα
δεν το τόλμησε (κάκιστα) ήταν η πολιτική ατολμία των προηγούμενων κυβερνήσεων
και ο φόβος του τουρκικού casus belli. Και μόνο αυτό το γεγονός (δηλαδή η
απειλή πολέμου των Τούρκων σε περίπτωση επέκτασης) αποδεικνύει το μέγεθος της τεράστιας
ελληνικής υποχώρησης που επιβεβαιώθηκε επισήμως χθες.
Η
προδοσία που έρχεται στο Αιγαίο είναι απείρως μεγαλύτερη σε σχέση με αυτή των
Πρεσπών. Κι όμως! Η αντιπολίτευση κοιμάται. Τι άλλο
περιμένει, άραγε, για να αντιδράσει δυναμικά. Αν όχι τώρα, πότε;
Θα έπρεπε ήδη να έχει κάνει τον κόσμο άνω κάτω
για να αποτρέψει τα εθνικώς επιζήμια τετελεσμένα που προωθεί η κυβέρνηση. H
κόκκινη γραμμή της εθνικής συναίνεσης (έναντι του εχθρού) ξεπεράστηκε χθες.
Τώρα θα φανεί ποιος εννοεί πραγματικά όσα λέει.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ μόλις προχθές ζήτησε επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια.
Άργησε πολύ, βέβαια, και είχε την ευκαιρία να το κάνει επί 4,5 χρόνια που
κυβερνούσε. Οπότε το όψιμο αίτημά του μοιάζει άκρως υποκριτικό.
Αν, όμως, έχει πράγματι τέτοια (ξαφνική)
ευαισθησία για τα εθνικά μας δίκαια, γιατί δεν ζητάει εκλογές εδώ και τώρα;
Γιατί
δεν καταθέτει πρόταση μομφής;
Γιατί
δεν κάνει το παν για να πέσει μια κυβέρνηση που μας οδηγεί σε τεράστια εθνική
υποχώρηση;
Τα ίδια ισχύουν και για το ΚΙΝ.ΑΛ., που
τοποθετείται ορθώς στα Ελληνοτουρκικά το τελευταίο διάστημα. Γιατί δεν τολμά να
τα κάνει όλα άνω κάτω, όσο ακόμα υπάρχει χρόνος; Παρομοίως και ο Κυριάκος
Βελόπουλος. Δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, αλλά αν δεν θέσει θέμα εκλογών
τώρα, πότε θα το πράξει;
Για
το ΚΚΕ και τον Βαρουφάκη δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ούτε υπάρχει κάτι προς
διευκρίνιση. Διάλεξαν στρατόπεδο κι αυτό δεν
ταυτίζεται με τα εθνικά μας συμφέροντα και δίκαια. Ξεκαθάρισαν ότι δεν έχουν
κανένα πρόβλημα με τις εθνικές υποχωρήσεις που προωθεί η κυβέρνηση και
ενδεχομένως να συμφωνούσαν και με ακόμα μεγαλύτερες.
Η υπόλοιπη αντιπολίτευση, όμως, που παριστάνει
ότι αντιδρά, μήπως κι αυτή έχει αποδεχθεί (ίσως για να αποφύγουμε μια πιθανή
πολεμική εμπλοκή) σιωπηρά την αλλαγή της εθνικής γραμμής και απλώς αφήνει τον
Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά;
Η
κρισιμότητα των στιγμών δεν αφήνει πολλά περιθώρια για σενάρια. Δύο
τινά συμβαίνουν. Είτε η αντιπολίτευση διαφωνεί με την υποχώρηση και θα ορθώσει
το ανάστημά της είτε θα την αποδεχθεί υπογείως και θα μείνει μόνο στα κούφια
λόγια και στις επικοινωνιακές ανακοινώσεις της πλάκας.
Εφτασε η ώρα που ο καθένας αναμετράται με την
Ιστορία και η στιγμή που θα καταλάβει ο ελληνικός λαός ποιον ρόλο παίζουν οι
πάντες σε αυτή τη χώρα. Είτε λέγονται δεξιοί είτε αριστεροί ή κεντρώοι.
Πατριώτες υπάρχουν;
