Ἁγίου
Φωτίου τοῦ Ὁμολογητοῦ-πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
Ἡ
προσευχή σέ ἑνώνει μέ τόν Θεό καί σέ κάνει οἰκεῖο του, καθώς εἶναι ἔνθεη ὁμιλία
καί συνουσία νοερή μέ τό πιό ὡραῖο ἀπό ὅλα καί τό πιό πολύτιμο ἀπό ὅλα, δηλαδή
τόν Θεό.
Ἀπό
Ἐκεῖνον ὅλα οὐσιώνονται καί ἀποκτοῦν συνοχή, καί ἀπό Ἐκεῖνον προέρχεται κάθε
πρόνοια καί χορηγία τῶν ἀγαθῶν, κάθε τελειότητα καί κάθαρση τῶν παθῶν.
Ὥστε
κι ἄν ἀκόμη δέν προέκυπτε κανένα ἄλλο κέρδος ἀπό τήν προσευχή, αὐτό μόνο,
προπάντων γιά τούς φιλόθεους καί ἐκείνους πού ἀγαποῦν τό καλό, θά ἦταν ἀρκετό, ἀντικαθιστώντας
κάθε ἄλλη χαρά, εὐλογία καί εὐτυχία τῆς ἐπίγειας ζωῆς.
Ὅταν
μέ τήν προσευχή πετυχαίνουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τήν πραγματοποίηση ὅσων
ἀπό τά αἰτήματά μας ἐπιφέρουν τίς καλές καί ἀποτελεσματικές δωρεές τοῦ Θεοῦ,
Τόν ἐπικαλούμαστε καί θεωροῦμε δίκαιο νά εὐχαριστήσουμε τόν εὐεργέτη μας γιά τά
ἀνείπωτα ἔργα καί τίς δωρεές Του. Καί βέβαια ἐπιθυμοῦμε νά Τοῦ προσφέρουμε
κάποια θυσία, δηλαδή τήν κίνηση μέ τήν προσευχή τοῦ νοῦ πρός τόν Θεό καί τή
δοξολογία, πού ὁδηγοῦν στή νοερή καί λογική οὐσίωσή μας.
Ὅταν
λοιπόν τόσα σπουδαῖα περικλείονται μέσα στήν προσευχή, γιατί δέν πρέπει μέ
προθυμία νά στρεφόμαστε σ᾿ αὐτή καί νά τήν ἀγαπᾶμε ὑπερβολικά καί νά τήν ἐπιδιώκουμε;
(ΦΩΤΙΟΥ,
ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, Ο ΗΓΕΜΩΝ, ἐκδόσεις ΑΡΜΟΣ, σ.27-29)