(Ἡ
συγκλονιστική ὁμολογία ἑνός σύγχρονου διώκτη τοῦ Χριστιανισμοῦ)
Ὀδησσός
2002. Σέ θάλαμο μεγάλο κρατικοῦ νοσοκομείου τῆς οὐκρανικῆς
πόλης ἀκούγονται βογκητά ἑνός ἡλικιωμένου ἀρρώστου. Ὁ καρκίνος διάσπαρτος. Οἱ
πόνοι φρικτοί. Τά παυσίπονα δέν ἐπαρκοῦν, μέρες καί νύχτες ἄγρυπνος. Ὁ ἀσθενής
περιμένει τό θάνατο σάν λύτρωση. Πολλές φορές φτάνει στό χεῖλος τοῦ θανάτου, ἀλλά
αὐτός σάν νά ἀδιαφορεῖ. Μῆνες τώρα παλεύει μεταξύ ζωῆς καί θανάτου. Οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι
θά ἔλεγαν: «Δέν τοῦ βγαίνει ἡ ψυχή».
Κάποια
μέρα ὁ ταλαίπωρος αὐτός ἄνθρωπος σάν νά ἀνένηψε. Ζήτησε ἀπεγνωσμένα ἕναν ἱερέα.
Οἱ δικοί του ἔτρεξαν σέ κάποια ἐκκλησία καί παρακάλεσαν τόν ἐφημέριο νά ἔρθει
στό νοσοκομεῖο. Ὁ ἱερέας, χωρίς χρονοτριβή, ἐπισκέφθηκε τόν ἀσθενή. Σοκαρίστηκε
ἀπό τή θλιβερή ὄψη καί κατάστασή του, περισσότερο ὅμως ἀπό ὅσα ἄκουσε. Ὁ ἡλικιωμένος
ἄρρωστος, χωρίς προλόγους καί εἰσαγωγές, σάν νά πιεζόταν ἀπό κάτι, ἄρχισε νά
ξεδιπλώνει τά κρίματά του στόν ἄγνωστο ἱερέα.
–Ἄκουσε,
παπά μου. Ἐγώ ἀπ᾿ τά νιάτα μου ἤμουν ἄθεος, μαχητικός ἄθεος. Ἤμουν μέλος τοῦ
κόμματος, ἀνέβηκα στήν ἱεραρχία καί κάποτε ἔγινα διοικητής σέ στρατόπεδο «ἀναμορφωτικῆς
ἐργασίας» στή Σιβηρία. Μισοῦσα τούς χριστιανούς καί περισσότερο τούς παπάδες.
Στό
στρατόπεδο εἶχα πολλούς κρατούμενους, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μοναχούς καί μοναχές. Ἔκανα
ὅ,τι μποροῦσα γιά νά τούς δυσκολέψω τή ζωή. Τούς ἔστελνα στίς πιό βαρειές ἐργασίες,
τούς τιμωροῦσα, τούς βασάνιζα.
Κάποτε
ἔκανα καί τοῦτο: Διέταξα τούς κληρικούς νά βιάσουν τίς μοναχές! Ὅλοι τους ἀρνήθηκαν,
ἀντιστάθηκαν καί περισσότερο ἕνας ἀρχιερέας, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶχε μπεῖ στό μάτι. Αὐτός
ἐπηρέαζε καί τούς ἄλλους καί τούς παρότρυνε νά μή μέ ἀκούσουν.
Θύμωσα
πολύ! Τό βράδυ τόν πῆγα σ᾿ ἕνα παγωμένο δωμάτιο. Τόν ἔγδυσα καί γυμνό τόν ἔριξα
σ᾿ ἕνα τραπέζι. Τόν ἔδεσα καί τόν ἄφησα ὅλη τή νύχτα. Ὄχι, δέν πέθανε ἀπό τό
κρύο. Τό δωμάτιο ἦταν γεμάτο ἀρουραίους, οἱ ὁποῖοι τόν κατασπάραξαν ζωντανό. Τό
πρωί βρήκαμε μόνο τά κόκκαλά του μέσα στά αἵματα.
Νά,
τέτοια ἔχω κάνει καί γι᾿ αὐτό δέν μοῦ βγαίνει ἡ ψυχή…
Θέλω νά μέ συγχωρήσεις…
Ὅταν
τήν ἄλλη μέρα ὁ ἱερέας πῆγε πάλι νά τόν ἐπισκεφθεῖ, τό κρεβάτι του ἦταν ἄδειο. Ὁ
ἄρρωστος ἀπεβίωσε τό ἴδιο βράδυ.
(Ἀπό
τό βιβλίο τοῦ π.Νικολάου Ντονιένκο, Στή δίνη ἑνός κόσμου πού ἄλλαζε, οἱ
νεομάρτυρες τοῦ Μπερντιάσκ, ἐκδ. Ἐν Πλῷ)