Ἄκου, πιτσιρίκο (ἐπιστολή
δεύτερη)
[…]
Συχνὰ διερωτῶμαι: σὲ τί χρησιμεύει ἕνα νόμισμα στὸ χέρι ἑνὸς νεκροῦ; Οἱ ἀρχαῖοι
ἔδιναν στὸν νεκρὸ ἕναν ὀβολὸ γιὰ νὰ πληρώσει τὸν Χάροντα ποὺ μὲ τὸ πορθμεῖο του
θὰ τὸν μετέφερε µέσω τῆς Ἀχερουσίας λίμνης στὸν κόσμο τῶν νεκρῶν.
Ἔχεις διαβάσει ,πιτσιρίκο, τὸν διάλογο τοῦ
Λουκιανοῦ ὅπου ὁ Μένιππος, κυνικὸς φιλόσοφος, διαπληκτίζεται µε τὸν Χάροντα,
γιατὶ πηγαίνει στὸν ἄλλον κόσµο «ἀνόβολος», δηλαδή «ἄφραγκος», ἢ ἐπὶ τὸ
συγχρονικώτερον «ἀνεύρωος»; Ἂν ὄχι, πιτσιρίκο, ἔχεις χάσει γιατὶ ποτέ σου δὲν θὰ
καταλάβεις τὰ περὶ οἰκονομικῆς πολιτικῆς, ποὺ σὰν «γουδὶ τὸ γουδοχέρι» σοῦ
κοπανᾶνε οἱ σύγχρονοι Κολμπέρ, Ἄνταμ Σμὶθ καὶ Κεναί. Οἰκονομολόγοι ἦσαν αὐτοί,
πιτσιρίκο, ἀλλ᾽ ὄχι κενοί.
Ἀλλὰ
ἂς ἐπανέλθουμε στὸν Μένιππο. «Οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος», λέγει στὸν
Χάροντα. Αὐτὴ θὰ εἶναι αὔριο, πιτσιρίκο, ἡ ἀντίσταση τῶν λαῶν στη βουλιμία τῶν
δυνατῶν, πού, ὅπως ἔπραξαν οἱ Δυνατοὶ στὸ Βυζάντιο, «χανδὸν κατέπιον», ρούφηξαν
ὅλους τοὺς οἰκονομικοὺς πόρους κι ἄφησαν τη Βασιλεύουσα κουφάρι.
Ξεζούμισαν
τοὺς λαοὺς οἱ δυνατοί, πιτσιρίκο, τοὺς ξεσπίτωσαν, τοὺς ξερίζωσαν, τοὺς ἔκαναν
κοπριά. Τί ἄλλο νὰ τοὺς πάρεις πιά; «Οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος». Θὰ δεῖς,
πιτσιρίκο, πολλὰ στή ζωή σου. Αὐτὸ ποὺ θὰ σὲ ἐκπλήξει -κι ἴσως σὲ ἀπογοητεύσει,
ἂν κάποια σφαῖρα δὲν σοῦ ἔχει κλείσει «ραντεβοῦ μὲ τὴν ἱστορία»- εἶναι ὅτι τὴ
ζωή σου, ὅπως καὶ τὴ δική µας (κι ἂς νοµίζαµε πὼς τὴν εἴχαμε στὰ χέρια µας), τὴν
καθορίζουν χαώδεις προσωπικότητες, μὲ ἐρεβώδη ἐγκέφαλο ποὺ δημιουργοῦν τὶς
χαώδεις καταστάσεις, ὥστε νὰ βρίσκεται συχνὰ ὁ κόσμος σὲ ἀγωνία, σὲ ἀπελπισία,
νὰ ζῆ γιὰ τὸ σήµερα (καὶ νὰ τὸ ζῆ ἄθλια), χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ κάνει ὄνειρα γιὰ τὸ
µέλλον. Τὰ σχέδιά σου, πιτσιρίκο, γιὰ τὸ αὔριο, πρέπει νὰ βρίσκονται µέσα
στὰ πλαίσια τῶν σχεδίων τῶν μεγάλων. Ἔτσι ἑτοιμάζουν τὸ μέλλον σου: οἰκόπεδο ἐντὸς
σχεδίου!
Ὅλα,
σύμφωνα μὲ τὰ δεδοµένα τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἦσαν λάθος. Κι ὅσα δὲν ἦσαν λάθος, ἦσαν ἐγκλήµατα.
Καὶ τὰ δυὸ συνεχίζονται καὶ στὸν παρόντα αἰῶνα. Γιατὶ δὲν ὑπάρχει οἶκτος στὴν
πολιτική. Δὲν ὑπάρχει μετάνοια. Ἔτσι δὲν ὑπάρχει καὶ συγχώρηση. Γι’ αὐτὸ οἱ
πολιτικοὶ γατζώνονται ἀπὸ τὰ λάθη τους καὶ γιὰ νὰ ξελαφρώσουν ζητοῦν κάποιους
«γκουρού», κάποιους «στάρετς», κάποιους «πνευματικοὺς» ποὺ νὰ εἶναι ἴδια πάστα
μὲ αὐτούς.
Ἡ μετάνοια, πιτσιρίκο, πρέπει νὰ εἶναι
σκληρή, ὅσο θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι σκληρὴ καὶ ἡ χριστιανική συγγνώμη.
Σ.Ι.
Καργάκος, Μιὰ στάση ζωῆς ποὺ σὲ κάνει νὰ λὲς «παρών», Ἐκδόσεις Ι. Σιδέρης, 2014