|
| Ο π. Χρύσανθος, ο παππάς των λεπρών στη Σπιναλόγκα |
Δεν
σε ήθελα ποτέ ήρωα.
Ούτε φαντάστηκα πως ήσουν αλλιώτικος από μένα που σέρνομαι σε αμφιβολίες,
φόβους, ανησυχίες και… αποχωρίζομαι το έδαφος μόνον όταν η χάρις του Κυρίου
μας περνάει από την… γειτονιά μου.
Ξέρω
πως το δικό σου υπέροχο, αυτό που με κάνει περήφανη για σένα, συμβαίνει όταν
κρατάς στα χέρια σου το Σώμα Του και το Αίμα Του στο δισκοπότηρο.
Τότε
είναι που ετοιμάζονται -ως αγιασμένα- τα χέρια που ασπάζομαι στο αντίδωρο, στην
εξομολόγηση, στην κάθε μας συνάντηση.
Ο
Θεός σε έστειλε σε μας όχι για να σε καμαρώσουμε αλλά για να σε αγαπήσουμε ως
δικό Του, ως πατέρα και ποιμένα μας και να Τον νιώσουμε λίγο πιο κάτω από τον
ουρανό όταν ευλογείς τους δρόμους μας, όταν κλαίς στα δάκρυά μας, όταν στις
επιστροφές μας το βλέμμα σου μας αναζητά κι’ εμείς κορδωνόμαστε (σαν γύφτικα
σκεπάρνια) καθώς ξέρουμε πως έχεις κι’ εσύ αφήσει 99 αδελφούς, για να
βγεις να μας ψάξεις…..
Μας
αγαπάς και σε αγαπούμε, με την δική Του δανεισμένη αγάπη.
Αυτός
μας ενώνει, Αυτός μας ευλογεί, Αυτός μας νοιάζεται και συ αναστενάζεις την δική
Του έγνοια, τα βράδια που λες τα ονόματά μας στις προσευχές σου.
Τίποτε
δικό σου, τίποτε δικό μας. Όλα δικά Του και προς δόξαν Του.
Όπου
και να σε βρω θα τρέξω να φιλήσω το χέρι σου.
Μην
το τραβάς επειδή φοβάσαι μήπως έχω την αρρώστια. Με πληγώνεις και σε φοβάμαι,
σαν έναν ξένο που ξαφνικά ανακαλύπτεις πως δεν είναι αυτός που νόμιζες και
τραβιέσαι πίσω.
Τον
ιό όλοι τον φοβόμαστε και προσέχουμε.
Αλλά
ό,τι έχει τον Υιό, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να έχει ιό!
Τα
χέρια σου που κρατάνε Χριστό δεν μολύνουν και το ξέρω.
Στο
ναό όπου βρισκόμαστε ανάμεσα σε Αγίους, αγγέλους, και την Κυρά μας την Παναγιά
να ικετεύει το Παιδί Της για μας, δεν τρέχει τίποτε! Να είσαι σίγουρος γιατί αν
δεν είσαι, μπορεί και να σου συμβεί ως παιδαγωγία (αυτό αυθαίρετο και δικό μου
αλλά μήπως αυθαιρεσίες δεν έκαμνα πάντα;).
Άνθρωπος
είσαι κι’ εσύ και μπορεί να κιοτέψεις. Θα το δεχθώ αν μου το πεις με
ειλικρίνεια.
Όχι
όμως να μου λες “ενότητα” και να εννοείς να ενωθούμε στον δικό σου
φόβο ή (ακόμη χειρότερα) στην δική σου επιθυμία να ευαρεστήσεις τον Δεσπότη
(σκέτο) αντί του Δεσπότου Χριστού!
Μην
μου λες για υπακοή και εννοείς στην διοικούσα Εκκλησία που είναι σε σχέση (για
να μην πω συζυγία) με εγκόσμιες εξουσίες, την ίδια ώρα που οι άρχοντες του
κόσμου επιχειρούν να ακυρώσουν την θεόσδοτη ελευθερία του ανθρώπου.
Αν
υπάρχει κάτι κακό στον κλήρο δεν με αφορά γιατί είναι ανθρώπινο και ο
Κύριος δεν διάλεξε υπερανθρώπους να Τον υπηρετήσουν αλλά αγωνιζόμενους έως
αιμάτων ανθρώπους.
Και
είναι αιματοβαμμένο αλλά μεγαλειώδες να πει κάποιος “Κύριε πρόσθες
ημίν πίστη” ή “πιστεύω Κύριε! Βοήθει μοι τη απιστία”.
Θα
έκλαιγα μαζί σου αν το έλεγες και θα σου “έβγαζα το καπέλο”.
Όμως
το να με καλείς στο λάθος σου και στο τρέμουλό σου όταν είσαι χωρίς μάσκα στο
ναό, με χωρίζει από σένα γιατί δεν θέλω να χωριστώ από τον Θεό!
Σου
είπα από την αρχή πως δεν σε θέλω ήρωα.
Σε
θέλω όμως παππά και σε παρακαλώ να μείνεις γιατί εγώ γι’ αυτό σ’ αγάπησα -με
την εν Χριστώ αγάπη- και σου εμπιστεύτηκα την ψυχή μου.