Ἃγιος Παΐσιος
-Γέροντα,
πῶς φεύγει ὁ φόβος;
-Μέ
τήν παλληκαριά. Ὅσο φοβᾶται κανείς, τόσο πιό πολύ ἔρχεται ὁ πειρασμός. Αὐτός
πού ἔχει δειλία πρέπει νά προσπαθήση νά τήν διώξη.
Ἐγώ,
ὅταν ἤμουν μικρός, φοβόμουν νά περάσω στήν Κόνιτσα ἔξω ἀπό τό κοιμητήρι. Γι’ αὐτό
κοιμήθηκα τρία βράδυα στό κοιμητήρι καί ἔφυγε ὁ φόβος. Ἔκανα τόν σταυρό μου καί
ἔμπαινα μέσα – οὔτε φακό ἄναβα, μήν πάθη κανείς καμμιά λαχτάρα. Ἄν δέν ἀγωνισθῆ
κανείς νά ἀνδρωθῆ καί ἄν δέν ἀποκτήση τήν πραγματική ἀγάπη, σέ μιά δύσκολη
περίσταση θά τόν κλαῖνε καί οἱ κουκουβάγιες.
-Μπορεῖ
δηλαδή, Γέροντα, νά ἀσκηθῆ κανείς, ὥστε νά μή φοβᾶται;
–Νά
χαίρεται νά πεθάνη αὐτός, γιά νά μήν πεθάνουν ἄλλοι. Ἄν τοποθετηθῆ ἔτσι,
τότε δέν θά φοβᾶται τίποτε. Ἀπό τήν πολλή καλωσύνη, τήν ἀγάπη, τήν αὐτοθυσία,
γεννιέται ἡ παλληκαριά. Ἀλλά σήμερα οἱ ἄνθρωποι δέν θέλουν νά ἀκοῦν γιά θάνατο.
Ἔμαθα ὅτι αὐτοί πού ἀσχολοῦνται μέ τίς κηδεῖες
κ.λπ. δέν γράφουν τώρα «Γραφεῖο κηδειῶν» ἀλλά «Γραφεῖο τελετῶν», γιά νά μή θυμοῦνται
οἱ ἄνθρωποι τόν θάνατο. Ἄν ὅμως δέν θυμοῦνται τόν θάνατο, ζοῦν ἔξω ἀπό τήν
πραγματικότητα.
Αὐτοί
πού φοβοῦνται τόν θάνατο καί ἀγαποῦν τήν μάταιη ζωή, φοβοῦνται ἀκόμη καί τά
μικρόβια καί βρίσκονται συνέχεια νικημένοι ἀπό τήν δειλία, πού τούς κρατάει
πάντα στήν πνευματική νέκρα. Οἱ τολμηροί ἄνθρωποι ποτέ δέν φοβοῦνται τόν
θάνατο, γι’ αὐτό καί ἀγωνίζονται μέ φιλότιμο καί αὐταπάρνηση. Ἐπειδή βάζουν
μπροστά τους τόν θάνατο καί τόν σκέφτονται καθημερινά, ἑτοιμάζονται πιό
πνευματικά καί ἀγωνίζονται τολμηρότερα. Ἔτσι νικοῦν τήν ματαιότητα καί ζοῦν ἀπό
ἐδῶ στήν αἰωνιότητα μέ τήν παραδεισένια χαρά.
Καί στόν πόλεμο, ὅποιος ἀγωνίζεται γιά τά ἰδανικά
του, τήν πίστη καί τήν πατρίδα, νά κάνη τόν σταυρό του καί νά μή φοβᾶται·
βοηθάει ὁ Θεός. Ἄν κάνη τόν σταυρό του καί ἀφήση τήν ζωή του στά χέρια τοῦ Θεοῦ,
Ἐκεῖνος θά κρίνη μετά ἄν πρέπη νά ζήση ἤ νά πεθάνη.
-Μπορεῖ
νά μή φοβᾶται κανείς ἀπό ἀπερισκεψία;
-Αὐτό
εἶναι πολύ χειρότερο, γιατί σέ κάποιον κίνδυνο θά πάθη ἕνα τράνταγμα καί θά
πληρώση ὅλα μία καί καλή. Ἐνῷ ἕνας πού φοβᾶται καί λίγο, προσέχει καί δέν ἐκτίθεται
ἀπερίσκεπτα στούς κινδύνους.
Νά
εἶναι κανείς «βιαστής», ἀλλά νά ἔχη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, ὄχι στόν ἑαυτό του.