Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Οἱ
συνεχεῖς παραληρηματικὲς ἀπειλὲς τοῦ Τούρκου προέδρου Ἐρντογὰν καὶ τῶν παρατρεχάμενών
του κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κύπρου, οἱ ἀδιάκοπες ἀναφορές του στὴν «γαλάζια
πατρίδα», οἱ στρατιωτικές του προκλήσεις ἐναντίον συμμαχικῶν πρὸς τὴν Τουρκία
χωρῶν, καὶ οἱ ἐπεκτατικές του βλέψεις καὶ ἐνέργειες σὲ βάρος τῶν γειτονικῶν πρὸς
τὴν Τουρκία χωρῶν, ἔντονα θυμίζουν τὴν τακτικὴ τοῦ «ζωτικοῦ χώρου» τοῦ Ἀδόλφου
Χίτλερ.
.
Ὁ
Χίτλερ, γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ἐπεκτατική του παράνοια, προσδιόρισε αὐθαιρέτως
τὰ «δίκαια» τῆς χώρας του, χωρὶς φυσικὰ καμία συζήτηση καὶ πολὺ περισσότερο συγκατάθεση,
μὲ τὶς χῶρες «στόχους» του. Αὐτὲς ἐπιδίωξε καὶ πέτυχε προσωρινὰ –εὐτυχῶς γιὰ τὴν
ἀνθρωπότητα– εἴτε νὰ τὶς προσαρτήσει, ὅπως τὴν Αὐστρία, τὸ 1938, εἴτε νὰ τὶς ὑποδουλώσει,
ὅπως τὸ 1939 τὴν Τσεχοσλοβακία καὶ τὴν Πολωνία, καὶ ἔτσι ἄρχισε ὁ Β΄ Παγκόσμιος
Πόλεμος. Ὁ Χίτλερ ἐξεβίασε τὴν αὐστριακὴ κυβέρνηση νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν προπαγάνδα
του, ὅτι οἱ αὐστριακοὶ εἶναι ἕνας λαὸς μὲ τοὺς Γερμανούς, ἀλλιῶς θὰ ἐπιβάλει μὲ
τὰ ὅπλα τὴν θέλησή του. Ἔτσι ἐπεβλήθη τὸ «ἄνσλους» (προσάρτηση).
.
Στὴν
περίπτωση τῆς Τσεχοσλοβακίας οἱ χιτλερικοί, πρὸ τῆς εἰσβολῆς, προπαγάνδισαν ὅτι
οἱ Σουδῆτες εἶναι γερμανικὸ φύλο, ποὺ «καταπιέζεται» ἀπὸ τοὺς Τσεχοσλοβάκους. Ἡ
εἰσβολὴ τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας στὴν Πολωνία προέκυψε πρῶτον μὲ τὴν κατάργηση
στὴν πράξη τῆς Συνθήκης τῶν Βερσαλιῶν, δεύτερον μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ «ζωτικοῦ
χώρου» ποὺ ἤθελε ὁ Χίτλερ στὴν περιοχὴ – διάδρομο τοῦ Ντάντσιχ (Γκντὰνσκ στὰ
Πολωνικά), ποὺ ἕνωνε τὴν Γερμανία μὲ τὴν Ἀνατολικὴ Πρωσία, καὶ τρίτον μὲ τὴν ἐξασφάλιση
τῆς μὴ ἐπίθεσης τῆς ΕΣΣΔ, μὲ τὸ σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ.
.
Ἡ
Τουρκία, κατὰ τὸ χιτλερικὸ πρότυπο, αὐθαιρέτως δημιουργεῖ ἕνα δικό της «δίκαιο»
γιὰ τὴ Μεσόγειο, θεωρεῖ ὅτι τῆς ἀνήκει ἡ ΑΟΖ καὶ ἡ ὑφαλοκρηπίδα τοῦ μεγαλύτερου
μέρους τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου καὶ θέλει νὰ ὑποκύψουν στὶς ὀρέξεις της ὅλες οἱ
χῶρες. Ὁ ἡγεμόνας τῆς γείτονος θεωρεῖ ἀφελεῖς ὅλους στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται, ἀφοῦ
εἶναι λογικὰ ἀπαράδεκτο νὰ ὑποστηρίζει ὅτι ἀκολουθεῖ «τὸ διεθνὲς δίκαιο γιὰ τὴν
θάλασσα», χωρὶς νὰ ἔχει ὑπογράψει καὶ χωρὶς νὰ ἀποδέχεται τὴ Συνθήκη τοῦ ΟΗΕ γιὰ
τὸ Δίκαιο τῆς θάλασσας, ποὺ ψηφίστηκε στὸ Μοντέγκο Μπέι τῆς Τζαμάικα (τὸ 1982)
καὶ τὴν ὁποία ἔχουν ὑπογράψει 168 χῶρες καὶ οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς χῶρες τῆς
Μεσογείου. Ἀπὸ τὰ 21 κράτη – μέλη τοῦ ΟΗΕ, ποὺ βρέχονται ἀπὸ τὴ Μεσόγειο θάλασσα,
τὰ 18 τὴν ἔχουν ὑπογράψει. Μόνο τρία δὲν τὴν ὑπέγραψαν: ἡ Τουρκία, τὸ Ἰσραὴλ καὶ
ἡ Συρία.
.
Εἶναι ἐπίσης λογικὰ ἀπαράδεκτο νὰ ὑποστηρίζει ὁ κ. Ἐρντογὰν ὅτι τὰ νησιὰ δὲν ἔχουν
ΑΟΖ καὶ ὑφαλοκρηπίδα, ὅταν ἀκόμη καὶ ἡ μικροσκοπικὴ Μάλτα ἔχει ὁριοθετήσει μὲ τὴν
Λιβύη τὶς θαλάσσιες ζῶνες καὶ ὅταν στὴν Ἑλλάδα τὸ World Factbook τῆς CIA ἀναγνωρίζει
πλήρη ἀκτογραμμὴ σὲ ὅλα τὰ ἑλληνικὰ νησιά, κατατάσσοντάς την 9η στὸν κόσμο σὲ μῆκος
ἀκτογραμμῆς, μὲ 15.147 χιλιόμετρα, μετὰ τὶς 8ες ΗΠΑ, μὲ 19.924 χιλιόμετρα.