“Άνδρας
της εκλεπτισμένης διπλωματίας δεν υπήρξε ποτέ ο Ρετζεπ Ταγίπ Ερντογάν.
Δημόσιες ομιλίες του καταλήγουν συνήθως σε υβρεολόγιο.
Είτε
κατά της ΕΕ, είτε κατά της Γερμανίας στη διαμάχη του με τον Γερμανό
δημοσιογράφο Ντενίζ Γιουτσέλ, τα τελευταία χρόνια ο Ερντογάν μοιράζει ύβρεις.
Κανείς
δεν το έβλέπε με καλό μάτι ωστόσο μέχρι τώρα δεν υπήρχε λόγος
ανησυχίας. Σήμερα όμως με τη διένεξη με την Ελλάδα πρόκειται για
κάτι άλλο.
Ο Τούρκος πρόεδρος δεν μένει μόνο στις γνωστές ύβρεις του αλλά απειλεί
ανοιχτά με πόλεμο.
Ορκίζει
τους οπαδούς του να αγωνιστούν κατά των ´φιλάργυρων και ανίκανων´ πρωθυπουργών
στο Παρίσι και την Αθήνα.
Κάνει λόγο για ´εμάς τους μάρτυρες´, σαν να εκπροσωπούσε 82
εκατομμύρια ετοιμοπόλεμους Τούρκους. Έτσι μοιάζει μια υποψήφια χώρα της
ΕΕ;“ διερωτάται ο αρθρογράφος.
Αναφερόμενη
στην ΕΕ της αποδίδει σημαντικό κομμάτι ευθυνών για τη σταδιακή αποξένωσή
της από την Τουρκία, κάνοντας αναφορές, μεταξύ άλλων και σε δηλώσεις
ευρωβουλευτών.
Μεταξύ αυτών και στην Εζλέμ Ντεμιρέλ, Ευρωβουλευτή του κόμματος Η Αριστερά, η
οποία ανέφερε τα εξής: “Αυτό που επί χρόνια κάνει η ΕΕ, είναι σκέτη υποκρισία.
Ενώ επικρίνει από τη μια τον ρόλο της Τουρκίας στη διένεξη με την Λιβύη, από
την άλλη την εξοπλίζει. Αυτό πρέπει να τελειώσει”.
Στο
κυριακάτικo φύλλο της Neue Zürchner Zeitung, ο αρθρογράφος
καλεί την ευρωπαϊκή διπλωματία να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα που καταλαβαίνει
καλύτερα ο Τούρκος πρόεδρος, τη σκληρή γλώσσα. “Ο Σαρλ Μισέλ, ο πρόεδρος του
Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, πιέζει για μια μεσογειακή διάσκεψη με θέματα θαλασσίων
συνόρων, προσφυγικό και εκμετάλλευση του πιθανολογούμενου υπόγειου πλούτου.
Ωστόσο
θα ήταν δουλειά των Βρυξελλών να υλοποιήσει επιτέλους τις κυρώσεις που
έχουν εξαγγελθεί εδώ και μήνες κατά της Τουρκίας. Μοναδική ελπίδα σε αυτό το
θλιβερό τοπίο η Γαλλία. Συμπαραστέκεται στην Ελλάδα με το ναυτικό της διότι
όπως όλοι οι αυταρχικοί (ηγέτες) ο Ερντογάν καταλαβαίνει μόνο τη σκληρή
γλώσσα”.