Ἐπισκόπου Νικολάου Ἀχρίδος (†1956)
[Διά τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς (†1979)]
Ὁ
φωτισμένος Σέρβος Γέροντας Ἰουστίνος Πόποβιτς συνεχίζει νά μᾶς παραθέτει μεγάλα
ἀποσπάσματα ἀπό τήν θεόσοφη σκέψη τοῦ ἀείμνηστου ἁγίου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος καί
Ζίτσης Νικολάου (†1956), πού ὄχι ἀδίκως ὀνομάσθηκε ἰσαπόστολος καί
«Χρυσόστομος» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας. Στό παρατιθεμένο ἀπόσπασμα ὁ Ἐπίσκοπος
ἅγιος Νικόλαος ἀναλύει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἡ Δύση ἀποστάτησε ἀπό τόν Θεό καί
ἐπέστρεψε στήν ὑπηρεσία τοῦ Σατανᾶ. Ἡ ἀρχή ἔγινε, λέγει, λόγῳ ἑνός διπλοῦ αἰτιολογημένου
ἀλλά παράλογου μίσους. Ὁ ἅγιος ἐπίσης ἐπισημαίνει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ
Δυτικοί λαοί ἀπέρριπταν βαθμιαία τόν Χριστό ἀπό κάθε τομέα τῆς ζωῆς τους, ὅπως
καί τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτή τήν ἀναίδεια τοῦ ἀνθρώπου. Τέλος, προτρέπει
τούς χριστιανικούς λαούς νά γονατίσουν ἐνώπιον τοῦ ἀτιμασμένου Χριστοῦ καί νά
Τοῦ ἐπιστρέψουν ὅλη τήν ἐξουσία, τήν τιμή καί τή δόξα πού Τοῦ ἀνήκει.
Τότε
δέν θά ὑπάρχει κακία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, οὔτε πόλεμοι μεταξύ τῶν λαῶν. Ἀλλά θά
ὑπάρξει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, πού ὑπερβαίνει τόν νοῦ, καί ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὅμοια
μέ τήν ὁποία δέν ὑπάρχει οὔτε στήν παροῦσα ζωή οὔτε στήν αἰωνιότητα.
Ὁ
ἐμπνευσμένος ἀπό τόν Θεό Ἐπίσκοπος [Νικόλαος] ὁμολογεῖ τήν θεανθρώπινη ἀλήθεια ὅταν
λέγει: Ἡ ὕψιστη εὐτυχία γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ μέ σάρκα (ἡ
ἐνανθρώπηση)· ἀλλά καί ἡ ὕψιστη δυστυχία εἶναι ἡ ἀποστασία τους ἀπ᾿ αὐτόν
τόν Θεό καί ἡ ἐπιστροφή τους στήν ὑπηρεσία τοῦ Σατανᾶ. Ἡ δυστυχία αὐτή ἔχει
τήν ἀρχή της στούς μή Ὀρθόδοξους δυτικούς λαούς καί μάλιστα γιά δύο λόγους.
Ἡ
πρώτη αἰτία εἶναι τό μίσος ἐναντίον τοῦ (παπικοῦ καί προτεσταντικοῦ) αἱρετικοῦ ἱερατείου,
καί ἡ δεύτερη τό μίσος ἐναντίον τῶν Ἑβραίων. Καί τά δύο μίση φύτρωσαν στήν
καρδιά τῆς δυτικῆς ἀνθρωπότητας ἀπό τό ἴδιο σπέρμα. Καί τό σπέρμα αὐτό εἶναι ἡ
προσπάθεια τόσο τοῦ [αἱρετικοῦ] χριστιανικοῦ κλήρου, ὅσο καί τῶν Ἑβραίων νά
κυριαρχήσουν ἀπόλυτα στή ζωή τοῦ λαοῦ καί τοῦ κράτους σ᾿ ὅλες τίς κατευθύνσεις.
Τό μίσος ἐναντίον ἑνός τέτοιου κλήρου μεταβλήθηκε σέ μίσος κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ
τό μίσος τῶν Ἑβραίων συμπεριέλαβε καί τόν Κύριο Ἰησοῦ ὡς δῆθεν Ἑβραῖο.
Στήν
πραγματικότητα ὁ Χριστός ἦταν Ἑβραῖος ἀπό τή μητέρα καί ἀπό τόν λαό στόν ὁποῖο
φανερώθηκε πρῶτα. Ἐν τούτοις ὁ ἴδιος αὐτός λαός πρῶτος Τόν ἀπέρριψε καί μέ
φρικτό θάνατο Τόν θανάτωσε. Τί, λοιπόν; Ἐάν κάποιος εἶναι ἐναντίον τῶν Ἑβραίων,
πῶς μπορεῖ νά εἶναι κατά τοῦ Χριστοῦ, ἐναντίον τοῦ ὁποίου οἱ Ἑβραῖοι πολεμοῦν ἤδη δύο χιλιάδες χρόνια; Ἀλλά
ὅπου καρφωθοῦν τά νύχια τοῦ Σατανᾶ, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει λογική.
Καθοδηγούμενοι
ἀπό τό μίσος κατά τοῦ κλήρου καί τῶν Ἑβραίων οἱ Δυτικοί λαοί ἀπέρριπταν
βαθμιαία τόν Χριστό, ἕως ὅτου τελευταῖα Τόν ἀπέκλεισαν ἀπό ὅλους τούς τομεῖς
καί τά ἱδρύματα τοῦ λαοῦ καί τοῦ κράτους καί περιόρισαν τήν παραμονή Του μόνο στούς
ναούς. Ἀπό Ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος μετά τήν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του ἀπό τόν τάφο εἶπε:
«ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. 28, 18), ἀπό Αὐτόν οἱ
τυφλωμένοι ἄνθρωποι ἀφήρεσαν κάθε ἐξουσία. Καί ὄχι μόνο τοῦτο, ἀλλά καί κάθε ἐπιρροή
Του ἐπάνω στή γῆ, στό σχολεῖο, στήν κοινωνία, στήν πολιτική, στήν τέχνη, στίς
σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί τίς διεθνεῖς σχέσεις, στήν ἐπιστήμη, στή
λογοτεχνία καί σ᾿ὅλα τά ἄλλα.
Ὁ
Θεός ὅμως δέν μυκτηρίζεται. Ὅσες φορές συμβεῖ οἱ ἄνθρωποι ὡς φιλοξενούμενοι νά
γίνουν ὑπερβολικά ἀναιδεῖς στό τραπέζι τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά ἔλθει ἡ
προειδοποίηση ἐκ μέρους τοῦ οἰκοδεσπότη. Δύο φοβερές προειδοποιήσεις τοῦ Θεοῦ
στή σημερινή γενιά εἶναι οἱ δύο τελευταῖοι παγκόσμιοι πόλεμοι, σέ διάστημα εἴκοσι
ἐτῶν. Ἄς γονατίσουν οἱ χριστιανικοί λαοί ἐνώπιον τοῦ προσβεβλημένου Χριστοῦ καί
ἄς ἐπιστρέψουν σ᾿ Αὐτόν ἐκείνη τήν ἐξουσία, τήν τιμή καί τή δόξα καί τό
σεβασμό, πού μόνον σ᾿ Αὐτόν ἀνήκουν. Ἔτσι νά πράττετε καί σεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί
μου, ἐάν θέλετε νά φυλαχθῆτε ἀπό τόν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, τόν φοβερότερο καί
ἀπό τούς δύο προηγούμενους.
(Ἀπό
τό βιβλίο τοῦ π.Ἰουστίνου Πόποβιτς « Η
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», )