Θέλω
να δω το ωραίο σου πρόσωπο και το χαμόγελο, που πάνω του σκάλωναν οι λύπες
και περνούσαν στη λήθη.Θέλω να μην μοιάζουν τα μάτια σου ορφανά, ψάχνοντας
διαφυγή απ’αυτό το άχαρο (και άχρηστο;) πανί που τα απειλεί.
Θέλω
να σε ακουμπήσω, αδελφέ, να νιώσω τον τρόπο σου να αγαπάς, να γελάς, να
προσεύχεσαι.
Θέλω
να διασώσω το δάκρυ σου που είναι για μένα και να το αφουγκραστώ να λέει
τ’όνομά μου στην ευχή.
Θέλω
να σε ξαναδώ ελεύθερο, όπως Σε έπλασε, περήφανο όπως, από τις ώρες Του στον
Σταυρό, σου χαρίστηκε να είσαι και χαρούμενο από το Χ του
Χριστιανού!
Δεν ξέρω ακριβώς πως να σου πω “βγάλε το φίμωτρο”.
Σου
λέω ” σ’αγαπώ” και ελπίζω πως θα καταλάβεις ότι δεν γίνεται ν’
αγαπιόμαστε πίσω από παραβάν, υπό προϋποθέσεις, με τραβηγμένες κουρτίνες, πίσω
από το Φως τελικά.
Πως
θα Του πούμε δηλαδή “σημειωθήτω εφ’ ημάς το Φως του προσώπου Σου” και
τι να κάνει σ’ ένα πρόσωπο που φοβάται να ελπίσει στην Χάρη και στο Φως
Του;
Σ’αγαπώ δεν σημαίνει σου κρύβομαι, όπως
μας παραμυθιάζουν, αλλά πιάσε το χέρι μου, νιώσε με και ό,τι μας περιμένει
είναι Θεός. Αυτός ο Θεός που, ακόμη και πάνω στον Σταυρό, δεν κρύφτηκε αλλά
έδειξε το πρόσωπό Του, κοσμημένο με την οδύνη και την ελπίδα!
Δείξε
μου το πρόσωπό σου, αδελφέ, γιατί πάνω του αχνοφέγγει Εκείνος!