(Αλύπιος ο ζωγράφος, της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου- 1114)
|
Ο |
μακάριος
Αλύπιος ήταν λαϊκός ακόμη, όταν έγινε μάρτυρας του εξαισίου θαύματος που συνέβη
μέσα στην εκκλησία των Σπηλαίων, στη διάρκεια της αγιογραφήσεώς της. Βοηθούσε
τότε τους Έλληνες αγιογράφους που ιστορούσαν το ναό της Θεοτόκου. Και είδε με
τα ίδια του τα μάτια το περιστέρι που παράδοξα εμφανίστηκε.
Μετά
από το θαυμαστό εκείνο γεγονός, ο Αλύπιος έμεινε στο μοναστήρι και έλαβε το
άγιο αγγελικό σχήμα από τα χέρια του ηγουμένου οσίου Νίκωνος, ενώ συνέχισε να
τελειοποιείται στην Ιερή τέχνη της εικονογραφίας. Και με τη χάρη του
Θεού απέκτησε την ικανότητα ν’ αποτυπώνει στις άψυχες, ζωγραφιστές μορφές των
αγίων, όλες τις αρετές και τα θεία χαρίσματα που τους στόλιζαν όσο ζούσαν. Την
ικανότητα αυτή την έδωσε ο Κύριος στον όσιο Αλύπιο επειδή ασκούσε την εικονογραφία
όχι για πλουτισμό ή έπαινο, αλλά για τη δόξα του Θεού και των αγίων Του.
Κάποιος
ευσεβής χριστιανός έδωσε στον Όσιο παραγγελία να ζωγραφίσει την εικόνα της
Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Την είχε τάξει στην Παναγία για την πανήγυρή της, στις
15 Αυγούστου και παρακάλεσε να είναι έτοιμη εγκαίρως.
Αλλά
σε λίγες ημέρες ο θεοφιλής Αλύπιος αρρώστησε βαριά. Η κοίμησή του πλησίαζε.
Έτσι ήταν αδύνατο να εκπληρώσει την παραγγελία. Ο χριστιανός εκείνος έπεσε σε
μεγάλη θλίψη. Ήρθε στον Άγιο, που βρισκόταν στην κλίνη σε κακή κατάσταση και
τον παρακαλούσε να βρει μια λύση ώστε να είναι έτοιμη η εικόνα στην εορτή της
Κοιμήσεως.
–
Μη θλίβεσαι παιδί μου, αποκρίθηκε με σβησμένη φωνή ο Όσιος. Έχε
εμπιστοσύνη στον Θεό και στο άγιο θέλημα Του. Η εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου θα
βρίσκεται στη θέση της την ημέρα της εορτής.
Παρηγορημένος
ο χριστιανός από τα λόγια του αγίου, επέστρεψε στο σπίτι του χαρούμενος.
Ωστόσο,
όταν ήρθε η παραμονή της εορτής για να πάρει την εικόνα, διαπίστωσε πως δεν
ήταν έτοιμη, ενώ ο μακάριος Αλύπιος είχε βαρύνει περισσότερο. Δυσαρεστημένος
τότε έλεγε:
–
Γιατί, παπά – Αλύπιε, δεν με ειδοποίησες για την κατάσταση της υγείας σου; Θα
έβρισκα άλλον αγιογράφο να μου φτιάξει την εικόνα. Έχω υποσχεθεί να την πάω
στην εκκλησία αύριο. Τι θα κάνω τώρα; Με ντρόπιασες ! Δεν το περίμενα αυτό από
σένα!
–
Τέκνο μου, αποκρίθηκε με πραότητα ο όσιος, μήπως από ραθυμία δεν ετοίμασα την
εικόνα σου; …………… Να ξέρεις πως ο Κύριος μπορεί μόνο μ΄ ένα Του λόγο να
ζωγραφίσει την εικόνα της Μητέρας Του. Εγώ βέβαια ήδη αναχωρώ απ΄ αυτό
τον κόσμο, όπως μου φανέρωσε ο Θεός. Εσένα όμως δεν θα σ΄ αφήσω λυπημένο. Παρά
τη διαβεβαίωση του αγίου όμως, ο χριστιανός έφυγε συγχυσμένος.
Αλλά
να! Σε λίγο μπήκε μέσα στο κελλί ένας ολόλαμπρος, φωτεινός νέος.
Στάθηκε μπροστά στο καβαλέτο κι άρχισε να ζωγραφίζει την εικόνα της Κοιμήσεως
σιωπηλός. Ο όσιος τον παρατήρησε προσεκτικά. Πρώτα άπλωσε στην εικόνα
το χρυσό. Έπειτα έπιασε να δουλεύει τα χρώματα με απίστευτη ταχύτητα. Σε τρεις
ώρες είχε κιόλας τελειώσει! Στράφηκε τότε στον κατάκοιτο όσιο και του είπε:
–
Πάτερ! Της λείπει τίποτα; Έσφαλα σε κάτι;
–
Πολύ καλή την έκανες, άγγελε του Θεού, απάντησε εκείνος.
Ο
Θεός σε βοήθησε να την κάνεις υπέροχη. Μετά απ΄ αυτό ο θεόσταλτος «ζωγράφος»
πήρε στα χέρια του την εικόνα κι έγινε άφαντος.
Στο
μεταξύ ο χριστιανός που την είχε παραγγείλει δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι όλη τη
νύχτα από τη μεγάλη του λύπη. Ξημέρωσε η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η
πανήγυρη. Αλίμονο, θα γινόταν χωρίς την εικόνα Της! Το πρωί σηκώθηκε με βαριά
καρδιά και κίνησε για την εκκλησία. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη καλά – καλά. Ήταν
ο πρώτος που έφτασε στο ναό. Θα μπορούσε ανενόχλητος να κλάψει εκεί για το
σφάλμα του.
Μόλις
όμως μπήκε μέσα, τί να δει! Η εικόνα πανέμορφη και αστραφτερή, ήταν
τοποθετημένη στο προσκυνητάρι της!
–
Κύριε ελέησον! φώναξε, κι έπεσε κάτω, πιστεύοντας ότι βλέπει όραμα. Όσο
περνούσε η ώρα όμως, άρχισε να πείθεται ότι η εικόνα ήταν πραγματική. «Εν φόβω
και εν τρόμω» θυμήθηκε τη διαβεβαίωση του όσιου Αλύπιου, ότι η εικόνα θα είναι
έτοιμη στην εορτή της Παναγίας.
Γεμάτος
δέος σηκώθηκε και γύρισε στο σπίτι του για να ειδοποιήσει τους δικούς του. Κι
έτρεξαν όλοι με χαρά μεγάλη στην εκκλησία, κρατώντας κεριά και θυμιάματα.
Αντίκρισαν την εικόνα να λάμπει σαν τον ήλιο. Τόσο πολύ, που δεν μπορούσαν να
την κοιτάξουν κατά πρόσωπο. Έπεσαν στη γη και την προσκύνησαν τρέμοντας, από
συγκίνηση.
Μετά
την εορτή ο ευσεβής εκείνος χριστιανός ήρθε στον ηγούμενο της Μονής των
Σπηλαίων και του διηγήθηκε το θαύμα. Πήγαν μαζί στον αξιομακάριστο Αλύπιο. Ο
ηγούμενος τον ρώτησε: – Πάτερ Αλύπιε, πώς και από ποιόν ζωγραφίστηκε η εικόνα
αυτού του ανθρώπου ;
Εκείνος
τότε τους διηγήθηκε όλα όσα έγιναν.
– Άγγελος
Θεού την έφτιαξε, είπε. Αυτός την πήγε και στην εκκλησία. Και
να! Ο ίδιος Άγγελος στέκεται τώρα εδώ, δίπλα μου, περιμένοντας εντολή από τον
Κύριο για να πάρει την ψυχή μου. Τον βλέπετε; Ευλογητός ο Θεός!
Και
με τα λόγια αυτά ο όσιος, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. Ήταν 17 Αυγούστου.
ΠΗΓΗ :Πατερικόν των
Σπηλαίων του Κιέβου, εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός, 1990, σελ. 153 – 163.
