Ένας καθηγητής γυμνασίου, ρώτησε κάποτε τον π. Ιωήλ Γιαννακόπουλο:
– Πάτερ μου, δεν βρίσκω καθόλου σωστό, να κάνουμε το καλό, για να απολαύσουμε τον παράδεισο ή για να γλυτώσουμε την κόλαση. Δεν θα έπρεπε το καλό να το κάνουμε, μόνο και μόνο, από αγάπη για το Θεό;
– Εσύ, τον ρώτησε ο π. Ιωήλ, όταν βαθμολογείς τους μαθητές σου, μόνο το μηδέν και το άριστα χρησιμοποιείς; Δεν βάζεις άλλους βαθμούς;
– Βεβαίως και χρησιμοποιώ όλους τους βαθμούς, από το μηδέν μέχρι το είκοσι. Όσοι παίρνουν από δέκα και πάνω προάγονται. Οι υπόλοιποι δεν προάγονται.
– Και ο Χριστιανισμός, έχει δική του βαθμολογική κλίμακα, συνέχισε ο π. Ιωήλ. Το άριστα το βάζει ο Θεός σε εκείνους, που κάνουν το καλό, μόνο και μόνο, επειδή επιθυμούν να εκτελούν το θέλημα του Θεού. Σε εκείνους που κάνουν το καλό, για να απολαύσουν τον παράδεισο, βάζει μικρότερο βαθμό. Σε εκείνους που κάνουν το καλό για να αποφύγουν την κόλαση, βάζει ακόμα μικρότερο βαθμό. Και οι τρεις όμως αυτοί βαθμοί, είναι πάνω από τη βάση και συνεπώς προβιβάσιμοι.
