Γράφει
ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
Σέ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ὅλοι τους ὑποχρεωμένοι
(ὀνομαστική ψηφοφορία) νά λάβουν ἀνοιχτά θέση ἀπέναντι στό ὑπό συζήτηση θέμα (ὑποχρεωτική
φιμωτροφορία μέσα στούς ἱερούς ναούς). Καί νά τό κάνουν αὐτό ὄχι μονολεκτικῶς ἤ
μέ ἐπιχειρήματα ἀντλούμενα ἀπό τόν χῶρο τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, ἀλλά μέ ἀναφορές
στό ἀνεξάντλητο χρυσορυχεῖο τῆς Ἁγιοπατερικῆς μας Παραδόσεως.
Ἡ τελική τους συνοδική ἀπόφαση, ἐάν μέν εἶναι πειστικά
καί ξεκάθαρα βασισμένη πάνω στόν Λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καί στήν Ἁγιοπατερική μας
Παράδοση, τότε τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας (πού καί μυαλό ἔχει καί πού ἀγρυπνεῖ)
θά τήν ἐπικροτήσει καί θά τήν ἀποδεχθεῖ. Διαφορετικά, ἀκόμα καί μιά ἐνδεχομένως
διφορούμενη ἤ σαφῶς οἰκουμενιστική ἀπόφασή τους, πάλι θά ὠφελήσει τό ποίμνιο,
διότι θά ρίξει φῶς στό θολό μέχρι τοῦδε τοπίο τῆς Ἰεραρχίας μας (πού κρατᾶ σιγή
ἰχθύος…) καί θά ἀποκαλύψει γιά μιά φορά ἀκόμη τούς ἐλάχιστους ἔστω πραγματικούς
καί γνησίους Ποιμένες μας.
Ἡ Πίστη μας, ὁ ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι
Φῶς, Ἀλήθεια καί Ζωή. Θαρρῶ, πώς δέν ἔχουμε τό πνευματικό καί ἐκκλησιολογικό
δικαίωμα νά συνεχίσουμε νά πορευόμαστε δειλά καί ἄπραγα μέσα στό σκότος, τό ψεῦδος
καί τόν θάνατο (τήν περιφρόνηση τῆς Θείας Χάριτος…). Γι’ αὐτό καί οἱ Ἐπίσκοποί
μας καλοῦνται νά λύσουν τήν σιωπή τους, καί νά ἀναλάβουν ἐπωνύμως τίς εὐθύνες
τους ἀπέναντι στήν Ἀλήθεια.
Τί φοβόμαστε; Ἡ ἀνάδειξη τῆς Ἀλήθειας μέσα στήν Ἐκκλησία
δέν διαιρεῖ. Διότι ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἀντιθέτως ἐνώνει καί ἐνδυναμώνει
τά μέλη της τά πιστά.
Ὀφείλουμε ἐπιτέλους νά ἀποφασίσουμε: Τί εἶναι αὐτό, πού μᾶς
ἐνδιαφέρει ὡς Ἱεραρχία, ἀλλά καί ὡς ποίμνιο; Ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας ἤ ἡ ἐκκλησιοποίηση
τοῦ κόσμου;
Λέει τό σημερινό ἀπολυτίκιο: ” Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει
Χριστέ ὁ Θεός, δείξας τοῖς μαθηταῖς σου τήν δόξαν Σου, καθώς ἠδύναντο…”. Καθώς ἠδύναντο.
Δηλαδή, δείχνοντας στούς μαθητές σου τήν δόξα σου, στό μέτρο πού μποροῦσαν νά
τό δεχθοῦν, νά τό ἀντέξουν. Ἐνδεχομένως
νά πέφτω καί ἔξω, συγχωρέστε με, ἀλλά ἐμεῖς σήμερα, ποίμνιο καί ποιμένες μαζί,
θαρρῶ πώς ὄχι μονάχα δέν ἀντέχουμε νά ἀντικρύσουμε τήν δόξα τοῦ Κυρίου, ἀλλά οὔτε
κἄν τό ἐπιθυμοῦμε…!
Κύριε, συγχώρεσέ μας γιά τήν ὑπερηφάνεια μας.