Σάββας Ηλιάδης,
δάσκαλος-Κιλκίς
Μπορεί
να αναρωτηθεί κάποιος για τη θέση της Εκκλησίας στην εν Ελλάδι πραγματικότητα:
Ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα, το οποίο διαμορφώνει και
καθιστά την Εκκλησία ξεχωριστό σώμα μέσα στην κοινωνία που ζούμε,
ώστε να εντυπώνεται κατά την παραβολή ως εικόνα «λύχνου επί την λυχνίαν» και να
προσελκύει με αυτήν την ειδοποιό διαφορά την προσοχή του ανήσυχου και
καλοπροαίρετου ανθρώπου και χάριτι Θεού να τον οδηγεί στην αγκαλιά
της; Κοινωνία και Εκκλησία: ποια η διαφορά αισθητώς, εμπειρικώς, πρακτικώς
και όχι θεωρητικώς, θεολογικώς ή φιλοσοφικώς.
Με λίγη προσοχή και καλή ανησυχία,
δεν μπορεί να μην εισπράξει κανείς το μήνυμα που προσφέρει η εικόνα, ανθρωπίνως
τουλάχιστον, αίσθημα απαισιοδοξίας, με προοπτικές μη αναστρέψιμες. Βλέποντας δε
την σημερινή εκκλησιαστική ηγεσία σιωπώσα μεν, εκφραζομένη δε πάντοτε «διά του»
ή «διά των» ειδικών και ειδικώς εντεταλμένων προσώπων, τουτέστιν παραμένουσα
παροπλισμένη και φιμωμένη, αδυνατεί η ψυχή να συναρμόσει, να διαμορφώσει μέσα
της ως εικόνα και να απολαύσει βιωματικά και πρακτικά την ευαγγελική παραγγελία
της «συναλιζομένης» εν Χριστώ ζώσης Εκκλησίας.
Ο
Αρχιεπίσκοπος επιμένει και πάλι, πως το υπέρτατο αγαθό για την Εκκλησία που
διακονεί, είναι αυτό της ανθρώπινης ζωής και υγείας! Δεν έχει,
λοιπόν, να διακονήσει τίποτε ιερότερο, αφού τα χαρακτηρίζει έτσι! Αλλά, έχει
αρθεί όντως η Εκκλησία σε ύψος περιστάσεως ή κατήλθε από τα ύψη και έσκυψε
αγαπητικώς, για να γίνει, έστω και σ` αυτήν την αμφιλεγόμενη δύσκολη
περίσταση, ο Σαμαρείτης του Ευαγγελίου; Διότι εμείς διαβάσαμε από τους αγίους
και την όλη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, πως η ζωή και η υγεία είναι μεν
μέγιστα αγαθά, όχι όμως και υπέρτατα! Έχει η Εκκλησία τα δικά της υπέρτατα,
ύψιστα αγαθά και είναι αδύνατη και αδιανόητη η σύγκρισή τους με οτιδήποτε του
παρόντος κόσμου, διότι δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου» και δεν έχουν
ημερομηνία λήξεως ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε εις τους αιώνας των αιώνων!
Όταν
ο Αρχιεπίσκοπος και κάθε Ιεράρχης, επιμένει διαρκώς να υπερτονίζει δημοσίως τα
πρόσκαιρα και να σιωπά στα ύψιστα και αιώνια, τα οποία είναι ταγμένος και
προορισμένος να ευαγγελίζεται, ποια η διαφορά της Εκκλησίας από τον κόσμο; Τι
περισσότερο μπορεί να λέει από έναν εκπρόσωπο κάποιου κοινωνικού ή
φιλανθρωπικού συλλόγου ή ακόμη και αιρετικού; Τίποτε! Μάλλον δε, προσβάλλει και
αυτήν την ιδιότητα που φέρει! Ποιος είναι ο Χριστός; Ποια η
Εκκλησία; Τι σημαίνει αιωνιότητα; Τι σημαίνει πνευματικός αγώνας και
αντίδικος διάβολος; Τι σημαίνει ελευθερία; Τι σημαίνει σωτηρία της ψυχής; Τι
σημαίνει αγιότητα; Τι σημαίνει ευσέβεια; Ποιος θα τα πει αυτά; Ποιος θα μιλήσει
γι` αυτά δημοσίως και ηχηρώς; Αυτά εκτείνονται εκτός και μακράν της
εμβέλειας της επισκοπικής ιδιότητας; Ή λέγονται μόνο «εν τω κρυπτώ», μέσα στους
ναούς, όπου είναι εκ φύσεως και εξ αντικειμένου ευνοϊκές οι περιστάσεις; «Από
Διός άρχεσθαι», έλεγαν οι αρχαίοι ειδωλολάτρες. Πόσο μάλλον το «από Χριστού
άρχεσθαι και εν τω Χριστώ η κατακλείς του λόγου», από το στόμα του ποιμένος της
Εκκλησίας!
Αγωνίζεται
η Εκκλησία ενωμένη; Με ποιους; Με αυτούς, που καραδοκούν συνεχώς να
εκφράσουν σχεδόν άπαντες, ευκαίρως ακαίρως, με κάθε λόγο, έργο και
κάθε νομοθέτημα, την ασεβή στάση τους απέναντι στην Εκκλησία! Την
απαξίωση, την εξουθένωση, την ταπείνωση! Που θέλουν να την κρατούν στριμωγμένη
στην άκρη ως εφεδρική βακτηρία. Να την πολεμήσουν αθορύβως και με κάθε πονηρία
και να μείνει ο λαός ανενημέρωτος, καθώς αυτός είναι ο μόνος γνήσιος
υπερασπιστής της και τον φοβούνται. Και δεν έχουμε ακούσει ποτέ από το στόμα
του λόγο συμβουλευτικό, προτρεπτικό ή ελεγκτικό προς αυτούς για τα
ασεβήματά τους, τα οποία χαρακτήρισε, πολλάκις μάλιστα,
«παιχνιδίσματα»! Είναι ψέματα ή φαντασίες αυτά; Ας ρωτηθεί ο ευσεβής
ελληνικός λαός.
Και
εν κατακλείδι, ποιο είναι το πλαίσιο της αγαστής συμπόρευσης Εκκλησίας και
Πολιτείας στο οποίο επιμένει ο Αρχιεπίσκοπος; Ας μας απαντήσει κάποιος, ποιος
αντίχριστος, αντιευαγγελικός και αντιεκκλησιαστικός νόμος, που ψηφίστηκε από
κυβέρνηση παρελθούσα, ανακλήθηκε ή ακυρώθηκε οριστικά από την επόμενη; Ποιο
πνευματικό και ηθικό γκρέμισμα από κυβέρνηση των τελευταίων ετών διορθώθηκε ή
αποκαταστάθηκε στην προτέρα του θέση από αυτήν που την διαδέχτηκε; Ποια εθνικά
θέματα, που «πληγώθηκαν» από προηγούμενους κυβερνώντες, διορθώθηκαν από τους
παρόντες ή έγινε αγώνας επανόρθωσής τους; Ποιο κατρακύλισμα επέστρεψε στην
κανονική του θέση; Με τέτοιες προϋποθέσεις μπορείς να μιλάς για αξιοθαύμαστη
συνεργασία, ενώ το γκρέμισμα συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα, χωρίς εμπόδια;
Η
Πολιτεία πέρα από τα γνωστά νόμιμα, που έχει χρέος να ορίσει και να επιτηρήσει,
ποια πνευματικά, ιερά και άγια πράγματα σεβάστηκε στο διάβα των τελευταίων
δεκαετιών και κυρίως των τελευταίων ετών, ώστε να του δίνει το δικαίωμα να
χαρακτηρίζει την συνεργασία αγαστή; Αν δεν σέβεται τα πνευματικά θησαυρίσματα
της Εκκλησίας, που όντως δεν τα σέβεται, πού φαίνεται η αγαστή συνύπαρξη; Εκτός
κι αν μας αφήνει ως αυτονόητη την οριστική υποταγή της Εκκλησίας στον Καίσαρα!
Τέλος, αν
θέλει να μιλήσει κάποιος για αγαστή συνεργασία της Εκκλησίας με την Πολιτεία,
πρέπει προηγουμένως να αρθεί πρώτη αυτή, η Πολιτεία, στο ύψος των εν
Αληθεία αιωνίων «υψίστων περιστάσεων», που προσφέρει η Εκκλησία στον άνθρωπο
και όχι η Εκκλησία στις πρόσκαιρες, τεχνητές και πολλές φορές σκόπιμες και τάχα
«υψηλές κατασκευαζόμενες περιστάσεις» της Πολιτείας!!!
Η
δε αναφορά του Αρχιεπισκόπου στην “Ιστορία” τυγχάνει
τελείως άστοχη και άκαιρη, καθώς οι «καλές» εποχές έχουν περάσει, τα ήθη έχουν
μεταλλαχθεί σε ασυν-ήθη. Η πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης ισοπέδωσε τα
πάντα. Έστω δε καλώς υμίν γνωστόν, πως «παρήλθον αι ημέραι της αιθεροβασίας»! Ο
κόσμος το `χει τούμπανο!… Η Ιεραρχία;