Αρχιμ. Χριστοδούλου Παπαγιάννη
Τι
είναι η αρρώστια για μας; Καλό ή κακό; Θα μας ωφελήσει ή θα μας βλάψει; Τη
στέλνει ο Θεός για να δοκιμάσει την πίστη μας ή είναι θλιβερό αποτέλεσμα των
αμαρτιών μας, όπως γράφει ο υμνογράφος στην Παράκληση: «Από των πολλών μου
αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή»;
Και
τα δυό μπορεί να συμβαίνουν. Η αρρώστια μας είναι σταλμένη από τον Θεό και
αποβλέπει στην πνευματική μας ωφέλεια, στον εξαγνισμό μας, στη σωτηρία μας.
Γι’
αυτό ο Παύλος λέει ότι οι δοκιμασίες στέλνονται στον πιστό Χριστιανό «εις το
μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. Ιβ΄ 10), για να γίνουμε δηλαδή εμείς που
δοκιμαζόμαστε μέτοχοι της αγιότητας και της μακαριότητας του Χριστού.
Μπορεί
όμως να συμβαίνει και κάτι άλλο. Η αιτία της αρρώστιας μας να βρίσκεται στον
εαυτό μας, στις παρεκτροπές μας, στις αμαρτίες μας, στα ξενύχτια, στα
φαγοπότια, στα μεθύσια, στα άσωτα έργα μας, τα οποία ο θείος Παύλος τα ονομάζει
«έργα του σκότους». Δυστυχώς, για τους περισσότερους αυτό συμβαίνει.
Γιατί
οι άνθρωποι του Θεού με την τίμια και σεμνή ζωή τους περιφρουρούν την υγεία
τους από πολλούς πειρασμούς και κινδύνους. Ο σοφός Σολομών λέει: «Φόβος Κυρίου
προστίθησιν ημέρας».
Ο
φόβος του Κυρίου, επειδή εξασφαλίζει γαλήνη στην ψυχή, παρατείνει την επίγεια
ζωή. «Έτη δε ασεβών ολιγωθήσεται» (Παροιμ. Ι΄ 27). «Της αμαρτίας ο καρπός είναι
φθορά, ασθένεια, πρόωρος μαρασμός, θάνατος».
Από
στατιστικές που έγιναν πρό ετών στην Αμερική διαπιστώθηκε ότι από τα άτομα που
εκκλησιάζονται και ζουν σύμφωνα με τα διδάγματα της Εκκλησίας μόνο 2% πάσχουν
από νευρώσεις. Σε άτομα όμως που ζουν μακριά από την Εκκλησία το ποσοστό
ανέρχεται πάνω από 32%.
Οι
κοσμικοί τύποι, άνδρες και γυναίκες, «γλεντζέδες και άσωτοι παντός τύπου»,
ρίχνουν τον εαυτό τους ασυλλόγιστα στους φοβερούς αυτούς κινδύνους. Και γι’
αυτούς η αρρώστια είναι τιμωρία, μαστίγωμα θεϊκό. Δεν τους τιμωρεί ο Θεός αλλά
η θεληματική τους αμαρτία. Σπέρνουν και θερίζουν αγκάθια που τους
καταπληγώνουν.
Αλλά
εδώ είναι το παράδοξο και θαυμαστό. Αυτό που φαίνεται σαν θεϊκό μαστίγωμα είναι
δείγμα μεγάλης αγάπης του Θεού, για να μετατραπεί το κακό σε καλό, το πικρό σε
γλυκύ. Με ποιο τρόπο; Με τον πόνο της αρρώστιας ξυπνά ο Θεός την ψυχή από το
θανάσιμο ύπνο της αμαρτίας και την οδηγεί στη σωτήρια μετάνοια.
Ο
καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, Αρθρ. Γιόρες, στον πρυτανικό
του λόγο είπε μεταξύ των άλλων και τα εξής: «Η αρρώστια σε πολλές περιπτώσεις
εκδηλώνεται οσάκις ο άνθρωπος βρίσκεται σε σύγκρουση με τη συνείδησή του,
επομένως «εν αμαρτία»…
Η
αρρώστια, λοιπόν, αποτελεί προειδοποίηση και είναι φωνή Κυρίου, που μας καλεί
σε περισυλλογή…»
Ώστε,
όσο συνεχίζουμε τα αμαρτωλά μας πάθη, τότε οι αρρώστιες είναι παιδαγωγικά
κτυπήματα. Όταν όμως μετανοήσουμε ειλικρινά, τότε η αρρώστια μετατρέπεται σε
ευεργεσία.
Είναι,
λοιπόν, ολοφάνερο ότι αυτό μας συμφέρει. Να δεχόμαστε, δηλαδή, με ευγνωμοσύνη την
παιδαγωγική ράβδο του Θεού, για να μεταβάλλεται η δοκιμασία σε ευεργεσία. Και
τι ευεργεσία! Ευεργεσία ψυχής, «πράγματος αθανάτου»!
Δεν
βλέπετε τι κάνουν οι γεωργοί στα μαστιχόδεντρα και σε όλα τα αρωματικά δέντρα;
Με το μαχαίρι κάνουν αμυχές στον κορμό του δέντρου και έπειτα ρέει από αυτές το
λιβάνι, η μαστίχα, η αλόη, η σμύρνα.
Έτσι
και από τα δάκρυα του αρρώστου που μετανοεί, θα βγουν οι αδαμάντινες
χριστιανικές αρετές: πίστη, αγάπη, ταπεινοφροσύνη, υπομονή…
«Προσφορά
στον άρρωστο αδελφό», Αρχιμ. Χριστοδούλου Παπαγιάννη,
Αδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήναι 2007