«Αν
δεχτούμε λογισμό αμφιβολίας (μήπως έχουν δίκιο οι παραχαράκτες των Ιερών),
πέρασε ο διάολος μέσα μας» (Αρχιμανδρίτης π.Χρυσόστομος, Ηγούμενος
Ιεράς Μονής Οσίου Νικοδήμου).
|
Α |
ν και
μηδαμινός απέναντι στην Πίστη -πού συντρίβεται στο φως της και ο θάνατος-,
έχοντας αναξίως πρόγευση μελλόντων αγαθών, δεν παραιτούμαι απ᾿ την πεποίθηση
ότι θα υπάρχουν πάντα οι πνευματικές δυνάμεις που και μέσα απ᾿ τις αποτυχίες
μας θα ανάγουν τη ζωή σε βέβαιη αίσθηση της Παρουσίας, στην «πάντα νουν ειρήνην
υπερέχουσα». Σ᾿ αυτές η προσδοκία να σταθούμε όρθιοι στον πνευματικόν
Αρμαγεδόνα που εξαπολυουν οι εντός και εκτός της Εκκλησίας υποτακτικοί νεοταξιτών,
στρατολογώντας γένη αφώτιστα για να αφανίσουν την Χριστιανοσύνη.
Στην
περίσταση που ζήσαμε αναδείχθηκαν άξιοι κληρικοί που κρατησαν με την αντρεία
τους ψηλά την Ιερωσύνη, εκτιθέμενοι, αν και οικογενειάρχες κάποιοι, στην
παράλογη και εξώφθαλμα αντιχριστιανική αυθαιρεσία και βία. Κυβερνήσεις και
αντιπολιτεύσεις, κληρικοί που αμεταμέλητα νοθεύουν τα Ιερά χωρίς κάν να
ελέγχονται, δικαστικοί, γιατροί, παπαγαλάκια, αντιεξουσιαστές -μανιακοί
υπέρμαχοι της εξουσίας του σκότους-, συντονίστηκαν δια του Ο.Η.Ε και Π.Ο.Υ.
ενάντια στους εγκυρότερους αρμόδιους επιστήμονες, ακόμη και στον πλανητάρχη,
και μας επέβαλαν, αναίμακτα σχεδόν, αποκοπή απ᾿ τα Μυστήρια και την Ανάσταση.
Παράλληλα εξαπέλυαν επίθεση εκμαυλισμού των μαθητών απ᾿ τα νηπιακά τους χρόνια
(με την αχαρακτήριστη αποδοχή τέτοιας «διαπαιδαγώγησης» από… «επισκόπους»)
επιφορτίζοντας γονείς, δασκάλους και καθηγητές, ιδιαίτερα στο Λύκειο (ηλικία
αμφισβήτησης), με την ευθύνη διαφύλαξης των νεανικών ψυχών απ᾿ την διαφθορά,
πνευματική και σαρκική. Η έδρα του Θεολογου -έπαλξη εξουδετέρωσης των
νεοταξιτικών δηλητηρίων και προσφοράς εμπειρικής Θεογνωσίας, με όποιο κόστος
που είναι πάντα μες στο τίμημα της ομολογίας.
Το
λιγότερο που οφείλουμε σε τέτοιους κληρικους και όσους πιστούς συντάχθηκαν μαζί
τους, είναι ευγνωμοσύνη και συμπαράσταση. Επιφύλαξη για τους
επαίνους που υπεραξίζουν, και που οι ίδιοι αποφεύγουν (αποστραφήτωσαν οι
λέγοντας μοι εύγε).
Υπάρχει
θέση άραγε για τους Μονάζοντες σε τέτοιον χαλασμό που απειλεί την εν τω κόσμω
εκκλησία; Γνώριμο ερώτημα. Απ’ την απελευθέρωση ακόμη, όταν γκρέμιζαν οι
Βαυαροί τα Μοναστήρια, τα προπύργια του Αγώνα, υπήρχαν θαυμαστές και πράκτορες
της Εσπερίας, που προπαγάνδιζαν να αφομοιωθούμε απ’ την Φραγκεμενη Ευρώπη,
καταργώντας την Ορθοδοξια, -τον μόνο τρόπο που θεώνεται ο άνθρωπος- και οι
Μοναχοί που την κρατούσαν καθαρή από νοθεύσεις, να ενταχθούν στην κοινωνία (για
να εξουδετερωθούν). Τέτοιες φωνές, υπερτονίζοντας την δίχως συνέργεια με τον
Αληθινό Θεό «δράση», εξαίροντας τον αρχηγό ως «αυθεντία», έφεραν ένα πνεύμα
ξένο στην πνοή και στον σφυγμό μας και επέβαλαν μια γλώσσα ξύλινη, που αδυνατεί
να εκφράσει τη ζωή του αυθεντικού πιστού.
Άρχισε
έτσι να άλλοιώνεται η Πίστη ως έμπνευση, ύφος, κλίμα και ήθος, ως τρόπος να
είναι Ορθόδοξος ο πιστός, ζωντανή προσωπικότητα, -με ελπίδες, διαψεύσεις,
πτώσεις, περιπέτειες, απογοητεύσεις,- για να παραποιηθεί σε ηθικό ρομπότ,
αυτοχειροκροτούμενο, άδειο από ήθος, δίχως ανθρωπιά και στοχασμό, με ψεύτικη
χαρά για παιδιαρίζοντες. Αντί προσωπική σχέση με τον Θεό, με προοπτική την
θέωση, καθεστώς αυτοθεοποίησης δια των έργων, με απρόσωπη υπακοή σε κώδικες,
μηχανισμούς, οργάνωση εκτός Θεανθρώπινου Οργανισμού. Στην προέκταση αυτής
της στρέβλωσης, φτάσαμε στην προτεραιότητα της χειροπιαστά βέβαιης ύλης, της
σάρκας, της υγείας, έναντι του πνεύματος. Από τέτοιους κύκλους προήλθε η ψευδής
αντιπαράθεση ανάμεσα στο τάλαντο του άμεσου γάμου με τον Χριστό (Μοναχισμός),
και στο τάλαντο του δια συζυγίας γάμου με τον Θεανθρωπο (οικογένεια). Σα να
γίνεται ν’ αλλάξεις την καρδιά με το πνευμόνι.
Το
Μοναστήρι, Θείο καθίδρυμα, που με μόχθο και θυσίες από κατοικητήριο δαιμόνων
και αγριμιών αναδεικνύεται σε οίκο του Θεού και Αγίων, ούτε σε σύγκριση, ούτε
σε σύγκρουση είναι με την κοινωνία.Θεμέλιο της Μοναχικής
πολιτείας η παρθενία, προσιδιάζοντας στην πρώτη φύση του ανθρώπου (πριν ενδώσει
στην εγωιστική απαίτηση της σάρκας), δυνάμει και για χάρη του Νυμφίου, είναι
κατάσταση ερωτική, εκστατική, άνοιξη του ανθρώπου στον πρώτο Άλλον, Αίτιον
αγαπητικό κάθε υπαρκτού. Δέν είναι άρνηση, αλλά κατάφαση σε κοινωνία,
βαθύτατη και ουσιαστική. Η σύγχυση του προπτωτικού με τον μεταπτωτικό τρόπο
αναπαραγωγής, (που επιβάλλει ηδονή απρόσωπη σε πρόσωπα), εκτρέπει απ’ τον
έμφυτο έρωτα για τον Θεό και για την κτίση.
Δεύτερο
θεμέλιο η υπακοή, που από μόνη της θα ήταν δουλικότητα αν δεν ασκούνταν ως
πραγμάτωση αγάπης για τον «υπήκοο άχρι θανάτου», σταυρικού -ούτε ο Θεός
μειώνεται απ’ την υπακοή με την οποία καταξιώνεται ως άπειρη αγάπη, δείχνοντας
πως το εγώ, τη ρίζα του θανάτου, μόνο η Χάρη Του μπορεί να το συντρίψει.
Τρίτο
θεμέλιο η ακτημοσύνη, ελευθερία απ’ τα κτιστά, αυτοπαράδοση ολική στον μόνο
Κτήτορα, τον Κτίστη, είναι επίσης ανταπόκριση στην αγαπητική Του κλήση. Ανάλογα
θεμέλια στην έγγαμη ζωή, η αμοιβαία πιστότητα, η υπακοή και η πτωχεία ως
ολιγάρκεια.
Η
άσκηση της παρθενίας, της υπακοής και της ακτημοσύνης, ως ακρότητα έρωτα για
τον Θεό, είναι κατάθεση αίματος που καίει τους δαίμονες και εξασθενεί τη δύναμή
τους και στην κοινωνία, για την οποία κάθε Ορθόδοξη Μονή, πηγή ιαμάτων και
αναψυχής, προτύπωση του Παραδείσου και ταυτόχρονα πνευματικό προπύργιο,
ιδιαίτερα στην διαφύλαξη αυθεντική της Αποκάλυψης, από κάθε πνεύμα πλάνης που,
αλλοιώνοντας την πίστη, θανάτωνει τις ψυχές.
Ξέρουν
οι εχθροί της Εκκλησίας πως αν αποδεσμεύονταν οι δαίμονες απ’ τον πόλεμο με
τους Μοναχούς, η πίεση τους στην εν κόσμω Εκκλησία θα ήταν πολλαπλάσια, με
ανάλογο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό ο λυσσώδης πόλεμος ενάντια στα Μοναστήρια, τα
οποία επιπλέον μπορούν να συσπειρώσουν τον περίγυρό τους με συνειδητούς
πιστούς, που με αισθητήρια υγιή και ορθά κριτήρια να συγκροτηθούν σε επιτροπές
αντίστασης, με νομικούς και πληροφορικούς για έλεγχο των βιοτσίπ και προσφυγές
σε όργανα απονομής δικαίου, για ευρύτερη ενημέρωση του λαού και για συνεργασία
με ανάλογες επιτροπές άλλων Ορθόδοξων χωρών. Χωρις σχολιασμούς και
πλατυασμούς, με ευνόητο λόγο που «καταλαβαίνουν όλοι», αλλά στερημένον από
σφαιρική κατάρτιση, ουσία, προτάσεις και διάθεση αποδοχής συσταύρωσης.
Λόγος
που δεν γράφεται και υπογράφεται με αίμα, είναι κίβδηλος και άγονος πνευματικά
και, όταν διακυβεύονται τα ουσιώδη, συνεπάγεται τα ανάλογα στον γράφοντα. Ν’
αξιωθούμε να σφραγίσουμε με λίγο αίμα μας ακέραιη την Πίστη πού θα παραδώσουμε.
Στην
ίδια πολεμίστρα ο Όσιος Νικόδημος, υπόδειγμα αγωνιστικό κατά των αλλοιώσεων
στην Παράδοση, ξέρει τα όπλα για το φίδι που τρυπώνει και στα μαξιλάρια.
