Άγιος Συμεών ο Νέος θεολόγος
|
Δ |
εν
χρειάζεται να δώση ο άνθρωπος άλλο τίποτε σάν αντάλλαγμα για την ψυχή του παρά
το να γνωρίζη τον εαυτό του πως είναι μηδέν. Και με αυτό θα προσφέρη στον Θεό
«καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην», η οποία είναι η μόνη θυσία που
αρμόζει να προσφέρεται στον Θεό από κάθε ευσεβή άνθρωπο.
Και
αυτήν μόνο την θυσία δεν πρόκειται να εξουδενώση ο Θεός, ο οποίος γνωρίζει τον
άνθρωπο πως δεν έχει άλλο τίποτε δικό του να του προσφέρη σάν θυσία, καθώς
λέγει και ο Δαυΐδ: «Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν ολοκαυτώματα ουκ
ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και
τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει».
Με
αυτήν την θυσία και σώθηκαν και σώζονται και θα σωθούν βασιλείς, δυνάστες,
ευγενείς, δυσγενείς, σοφοί, αμαθείς, πλούσιοι, φτωχοί, ζητιάνοι, άδικοι,
πλεονέκτες, άνομοι, ασελγείς, φονιάδες και κάθε είδος αμαρτωλών.
Και
το βάθος αυτής της θυσίας πρέπει να μετράται με το μέτρο των αμαρτημάτων,
δηλαδή κατά τις αμαρτίες που έκανε ο άνθρωπος, ανάλογη να έχη και την
ταπείνωσι και την συντριβή.
Aλλά
ακόμη και όσιοι και δίκαιοι και καθαροί τή καρδία και όλοι γενικά διά μέσου
αυτής μόνο της θυσίας σώζονται. Και η ελεημοσύνη και η πίστις και η φυγή του
κόσμου και αυτός ο μεγάλος αγώνας του μαρτυρίου από τα κάρβουνα αυτής της
θυσίας, δηλαδή της συντριβής, παίρνουν φωτιά.
Και
αυτή είναι η θυσία στην οποία δεν βρίσκεται αμαρτία και η οποία νικά την
φιλανθρωπία του Θεού. Γι’ αυτήν την θυσία μόνο έρχονται οι
αρρώστιες, οι θλίψεις, οι στενοχώριες, τα πταίσματα, τα πάθη τα ψυχικά και τα
συνακόλουθα σωματικά για να προσφέρη αυτήν την θυσία στον Θεό κάθε
θεοσεβής.
Διότι
εκείνος που θα αποκτήση αυτήν την θυσία, την συντριβή και ταπείνωσι, δεν είναι
δυνατόν να πέση από κανένα μέρος, γιατί βρίσκεται πιό κάτω από όλους.
Και
ο Θεός δεν κατέβηκε στην γή και δεν ταπείνωσε τον εαυτό Του μέχρι θανάτου για
τίποτε άλλο παρά μόνο, για να εμφυτεύση σε όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν «καρδίαν
συντετριμμένην και τεταπεινωμένην».
Αν
υποθέσουμε ότι κάποιος σκορπίζει όλα του τα υπάρχοντα και τα δίνει σε πτωχούς
και νηστεύει και αγρυπνεί και χαμευνεί και προσεύχεται στον Θεό νύκτα και μέρα,
και δεν ζητήση από τον Θεό να αποκτήση καρδιά από φυσικού της συντετριμμένη και
τεταπεινωμένη (διότι «πάν δώρημα τέλειον άνωθέν εστι καταβαίνον εκ του Πατρός
των φώτων»), αυτός ο άνθρωπος δεν πρόκειται να ωφελήση καθόλου τον εαυτό του.
Πρέπει
λοιπόν να επιζητούμε εκείνη και μόνο την οδό διά της οποίας εμφυτεύεται μέσα
μας καρδιά από φυσικού της συντετριμμένη και τεταπεινωμένη.