|
Ὁ |
μακάριος Γέρων παπα-Γρηγόριος διηγεῖτο ἐν τοῖς
ἐσχάτοις του τό ἑξῆς περιστατικόν σχετικόν μέ τό λεχθέν ὅτι εἰς τόν καιρόν μας
δέν ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἀγωνισταί ὅπως οἱ παλαιοί Πατέρες.
Ἐλειτουργοῦσα,
ἔλεγε, τήν Μεγάλην Πέμπτην, καί πρός τό τέλος τῆς Λειτουργίας παρουσιάσθη εἰς
τό ναΰδριον τῆς Καλύβης μου ἕνας νέος μοναχός βαστῶν ἀνημμένον φαναράκι καί εἰσελθών
εἰς τό ἱερόν Βῆμα μοί εἶπε, «νά μή καταλύσῃς ὅλην τήν κοινωνίαν, ἅγιε
Πνευματικέ, εἶναι ἀνάγκη νά ἔλθῃς νά κοινωνήσῃς τρεῖς ἀδελφούς, πού μένουν ἐδῶ
πιό ἐπάνω, γι’ αὐτό ἦλθα νά σέ πάρω».
Συνεμορφώθην
χωρίς νά ἐρωτήσω περισσότερον, καί αὐτοῦ βαδίζοντος ἐμπρός, ἠκολούθουν βαστῶν
τά ἅγια Μυστήρια, καί μετ᾿ ὀλίγον, παρ᾿ ὅλον τόν ἀπότομον ἀνήφορον καί τήν
γεροντικήν μου ἡλικίαν, ἐφθάσαμεν εἰς ἕν εὐρύχωρον σπήλαιον, ἔνθα μᾶς ἀνέμενον
τρεῖς ἀδελφοί μοναχοί.
Ἐκοινώνησαν
ἀμέσως καί ἀφοῦ μέ εὐχαρίστησαν, μοί εἶπον παρακλητικῶς «νά ἔλθῃς καί τοῦ
χρόνου, ἅγιε πάτερ, τήν Μεγάλην Πέμπτην νά μᾶς κοινωνήσῃς, νά μή εἰπῇς ὅμως
τίποτε εἰς κανένα περί τούτου, καί ὅ,τι εἶδες ἐδῶ».
Ἐννοεῖται
ἐξ ὅσων εἶδον καί ἤκουσα δέν ἠρώτησα τίποτε, καί τῇ συνοδίᾳ τοῦ νέου κατῆλθον
μικρόν, καί ἐκεῖνος βαλών μετάνοιαν καί ἀσπασθείς τό ἅγιον ἀρτοφόριον μέ
κατευόδωσε εἰπών ὅτι θά ἐπιστρέψῃ. Βαδίσας ὀλίγον ἐστράφην, ἵνα τόν ἴδω ἀνερχόμενον,
ἀλλά δέν ἐφαίνετο. Ὅλα αὐτά μέ συνεκλόνισαν, τηρῶν ὅμως τήν ἐντολήν των δέν εἶπον
τίποτε εἰς κανένα.
Τί
συνέβη ὅμως; Εἰς τήν Σκήτην μας συνηθίζεται ὅπως τό Σάββατον τοῦ Λαζάρου
συγκεντρώνονται ὅλοι οἱ Πατέρες διά τήν ἀγρυπνίαν τῶν Βαΐων εἰς τό Καθολικόν,
κατά τό «Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγε». Τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς
κατά τό ἔθος ἀνήλθομεν ὅλοι οἱ λειτουργοί καί οἱ Γέροντες τῶν Καλυβῶν εἰς τό
Συνοδικόν διά κέρασμα καί εἶτα ἀναχώρησιν ἑκάστου εἰς τά ἴδια. Ἐκεῖ γενομένης
πνευματικῆς συνομιλίας, εἶπε τις ἐκ τῆς ὁμηγύρεως, «πῶς ἐξέπεσεν ἡ καλογηρική
σήμερον, δέν ὑπάρχουν ἀναχωρηταί Πατέρες, ὅπως τόν παλαιόν καιρόν». Τότε ἐξ ἀπροσεξίας
ἤ συναρπαγῆς εἶπα καί ἐγώ, «καί σήμερον ὑπάρχουν χάριτι Χριστοῦ», καί εἰς ἐρώτησιν
ποῦ, «νά ἐδῶ ἐπάνω εἰς τόν Αἴμονα (πρόβουνον τοῦ Ἄθω)» καί ἔδειξα καί μέ τό
χέρι μου.
Εἰς
ὅλους ἔκαμε αἴσθησιν ἡ ὁμολογία μου, ἀλλά δέν μέ ἠρώτησαν περισσότερα, διότι
κατάκοποι ἐκ τῆς ὁλονυκτίου ἀγρυπνίας καί ἐξηντλημένοι ἀπό τήν νηστείαν τῆς
Τεσσαρακοστῆς ἔσπευδον νά ἀναχωρήσουν. Ἀνεχώρησα καί ἐγώ διά τό ἐρημητήριόν
μου, μεταμελημένος διά τήν ἀποκάλυψιν.
Τήν
Μεγάλην Πέμπτην ἐν τῇ Λειτουργίᾳ ἐφάνη καί πάλιν ὁ νέος μοναχός, καί διά
νεύματος μοί ἐξήγησε τόν σκοπόν. Τελειωθείσης τῆς Λειτουργίας ἔλαβον τά ἅγια
καί ἀκολουθῶν αὐτόν ἐφθάσαμεν καί πάλιν εἰς τό σπήλαιον καί ἀφοῦ μετέλαβον τῶν ἀχράντων
Μυστηρίων, μοί εἶπεν ὁ πρεσβύτερος ἐξ αὐτῶν, «διατί, ἅγιε Πνευματικέ, παρέβης
τήν ἐντολήν μας καί μᾶς ἀπεκάλυψες εἰς τούς ἀδελφούς;». Ἐμοῦ δέ μή ἀποκρινομένου,
«δέν πειράζει», εἶπεν, «ἀλλά διά τήν ἀκριτομύθιάν σου αὐτήν νά μή ἔλθῃς τοῦ
χρόνου μέ τά ἅγια μυστήρια, ἐάν δέ ἔλθῃς, θά μᾶς εὕρῃς, ὡς θέλει ὁ πανάγαθος
Θεός, ἀλλά παρακαλοῦμεν νά μή μᾶς ἀποκαλύψῃς καί πάλιν».
Ἔφυγα
μόνος μου πλέον καί ἐξεστηκώς διά τά παράδοξα ταῦτα πρόσωπα καί πῶς ἔμαθον τά
λεχθέντα ὑπ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ Κυριακῷ τῆς Σκήτης καί κατέληξα εἰς τό συμπέρασμα ὅτι
πρόκειται περί ἁγίων ἀνδρῶν.
Τό
ἑπόμενον ἔτος λαβών μόνον ἀντίδωρον καί ἁγιασμόν, ἀνῆλθον μετά πολλοῦ τοῦ κόπου
εἰς τό σπήλαιον καί εὖρον νεκρούς καί τούς τρεῖς, ὁ τέταρτος νέος ἦτο ἀσφαλῶς ἄγγελος
Κυρίου ὑπηρετῶν αὐτούς. Ἦσαν εὐσχημόνως ἐν ὑπτίᾳ στάσει καί μέ τάς χεῖρας ἐσταυρωμένας
ἐπί τοῦ στήθους. Ἐγονυπέτησα καί ἠσπάσθην αὐτάς, ὡς καί τά μέτωπά των, καί ὡς
συνεπέρανα ἐκ τῆς ξηρότητος τῶν ἁγίων λειψάνων των, εἶχον ἀπέλθει πρός τάς αἰωνίας
μονάς τήν αὐτήν ἡμέραν τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ὁπότε εἶχον μεταλάβει τῶν ἀχράντων
Μυστηρίων.
(Ἀπό τόν
κῆπο τοῦ παπποῦ, Ἁγιορείτικες Διηγήσεις – †Ἀρχιμ. Γαβριήλ Διονυσιάτου, ἐκδ.
Τό περιβόλι τῆς Παναγίας, σ. 72-74)