Πρεσβ. π. Παῦλος
Καλλίκας
-Κύριε ὁ δοῦλος μου ὑποφέρει
φοβερά! Ὁλημερίς πάνω στό κρεβάτι, παράλυτος, μέ φρικτούς πόνους..
-Ἐγώ θά ἔρθω σπίτι σου καί θά τόν θεραπεύσω, ἀκούει τήν
παρηγορητική φωνή τοῦ Διδασκάλου.
«Ἐγώ»; Ὁ Κύριος στό σπίτι του; Στό σπίτι ἑνός Ἑκατοντάρχου;
Πολύ πάει…
-Κύριε, δέν εἶμαι ἄξιος, συγκλονισμένος ἀποκρίνεται. Δέν εἶμαι
ἄξιος νά ἔρθεις κάτω ἀπ’ τή στέγη τοῦ σπιτιοῦ μου. Ἁμαρτωλός ἄνθρωπος…. δέν εἶναι
δυνατόν. Μόνο… μόνο ἕνα λόγο πές, ὅ,τι θέλεις πές το μέ ἕνα λόγο, καί θά γίνει
καλά ὁ δοῦλος μου.
Θαύμασε ὁ Χριστός μας. Θαύμασε καί γύρισε σέ ἐκείνους
πού Τόν ἀκολουθούσανε καί εἶπε:
-Ἀληθινά σᾶς λέω, τέτοια πίστη δέν βρῆκα οὔτε ἀνάμεσα στούς
Ἰσραηλῖτες.
Καί ἀμέσως γύρισε στόν ἑκατόνταρχο καί τοῦ εἶπε:
-Πήγαινε, καί ὅπως ἐπίστευσες ἄς σοῦ γίνει.
Γύρισε ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος ἄνθρωπος στό σπίτι του, καί βρῆκε
τόν δοῦλο του ὑγιῆ.
«Ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι»
Τό βάρος ἐδῶ πέφτει στή μικρή λέξη «ὡς». Ὅπως ἐπίστευσες…
Πῶς δηλαδή ἐπίστευσε ὁ Ἑκατόνταρχος; Ὅτι καί ἀπό μακριά καί μέ ἕνα λόγο ὁ
Χριστός μποροῦσε νά κάνει καλά τόν δοῦλο του. Οὔτε νά ἔρθει σπίτι του
χρειαζόταν, οὔτε νά προβεῖ σε ὁποιεσδήποτε ἐνέργειες.
Ἔτσι ἐπίστευσε, ἔτσι τοῦ ἔγινε.
Σε ἄλλες περιπτώσεις ὁ Χριστός ἔκανε τό θαῦμα ὑπό ἄλλες
συνθῆκες. Ὅπως ἀκριβῶς πίστευαν αὐτοί πού τοῦ ζητοῦσαν τή Χάρη Του. Ἔτσι, γιά
παράδειγμα, στόν πατέρα ποῦ Τοῦ εἶπε «ἔλα στό σπίτι μου νά κάνεις καλά τήν
θυγατέρα μου», ὁ Χριστός πῆγε. Ἐδῶ δέν πῆγε, γιατί ἔτσι τοῦ τό ζήτησε ὁ ἑκατόνταρχος.
Ἐκεῖ πῆγε, γιατί ἔτσι τοῦ τό ζήτησε ὁ πατέρας.
Ὅ,τι θέλεις, ὅπως θέλεις, θά γίνει τό θαῦμα. Ἀρκεῖ νά
πιστεύεις. Ἔχε πίστη, καί μή σκέφτεσαι πῶς θά μιλήσεις στόν Χριστό. Τί καί πῶς
θά Τοῦ ζητήσεις. Μόνο ἔχε πίστη, αὐτό θέλει ὁ Χριστός ἀπό σένα.
Αὐτό θέλει, γιά νά σοῦ δώσει μετά τόν Ἑαυτό του, τή Χάρη
Του. Θά ἔρθει νά σέ πλησιάσει, ὄχι ὅπως πάει στόν ἄλλον καί στόν ἄλλον. Τόν
καθέναν ὁ Κύριος μας τόν πλησιάζει μέ ἰδιαίτερο τρόπο, προσωπικά, ἔτσι ὅπως ἐμεῖς
μποροῦμε νά Τόν καταλάβουμε μέσα στή ζωή μας. Συγκαταβαίνει στόν καθένα μας ἀνάλογα
μέ τίς ἰδιαίτερες ἀνάγκες του, προτιμήσεις, ἐπιθυμίες βαθύτερες τῆς ψυχῆς. Ἀνάλογα
μέ τόν χαρακτῆρα καί τήν ἰδιοσυγκρασία του.
Τελικά, ἔχεις ἕνα Θεό πού σέ γνωρίζει προσωπικά, πού ξέρει
τί θέλεις. Πού εἶναι πάντα στήν διάθεσή σου. Πάντα δικός σου. Τόσο ἀποκλειστικά
δικός σου, ὅσο καί δικός μου καί ὅλων μας. Στόν καθένα δικός του!
«- Πήγαινε, καί ὅπως ἐπίστευσες ἄς σοῦ γίνει».
