Σ. Εμμανουήλ
Είδα
σε Μοναστήρια λαϊκούς ολιγόπιστους,
αμελείς,
αδιάφορους, αγνωστικιστές ή και άθεους.
Φερμένους
από ανάγκη,
βαθιά
στην αμαρτία ναυαγισμένους,
απ’
την αναλγησία του κόσμου λεηλατημένους
ή
απ’ τις ιδέες εκείνες που καταστρέφουν.
Απασχολούνται
συνήθως σε ελαφρά διακονήματα και ησυχάζουν.
Κάποιοι
απ’ αυτούς, προοδεύουν ως το μοναχικό σχήμα
ή
επιστρέφουν στον κόσμο ανακαινισμένοι.
Άλλοι,
παραμένουν απαθείς και αδιάφοροι.
Και
συχνά επιδεικνύουν θράσος και ασέβεια.
Απολαμβάνοντας
την προστασία της Μονής
και
συχνά την χάρη του Θεού.
Και
θαυμάζεις την άπειρη αγάπη Του.
Ύστερα,
βλέπεις μερικές φορές
να
τους παιδαγωγεί η απώλεια της χάριτος
και
καταλαβαίνεις το σχέδιο του Θεού.
Θαυμάζεις
την θεία Οικονομία.
Αλλά
και των Πατέρων την μακροθυμία.
Που
τα υφίστανται και τα καταλαβαίνουν βέβαια όλα αυτά,
αλλά,
δεν τα καταλογίζουν, δεν κατακρίνουν, τα παραβλέπουν.
Τους
κάνουν υπομονή.
Θεραπεύουν
την ανάγκη και την δυστυχία τους.
Ελπίζοντας
σε μία ενδεχόμενη μετάνοια.
Χωρίς
να την απαιτούν ή να την προϋποθέτουν.
Χριστού.