Ο
Ηγούμενος Αντώνιος, της Λαύρας της Αγίας Τριάδος στην Ρωσία, διηγήθηκε:
Ζούσε
στην μονή μας κάποιος διάκονος, ο οποίος μια μέρα, αφού πολύ κοπίασε να
εκτελέσει το διακόνημά του, μόλις μπήκε στο κελί του, έπεσε κάτω νεκρός…
Εγώ
στενοχωρήθηκα, μήπως από τον υπερβολικό κόπο, απέθανε. Άρχισα
λοιπόν, να προσεύχομαι θερμά γι’αύτόν. Την παραμονή της τεσσαρακοστής ημέρας
από τον θάνατό του, ενώ κοιμόμουν λίγο, ακούω ξαφνικά κάποιον να με
πλησιάζει…
Σηκώνομαι,
ανάβω το φως και βλέπω μπροστά μου τον διάκονο, να μου λέει:
-Ήλθα
να σ’ευχαριστήσω Γέροντα.
–
Γιατί; τον ερωτώ.
– Γιά
τις προσευχές σου για μένα.
– Πως
πέρασες τα τελώνια, παιδί μου;
– Σαν
αστραπή!
– Πως
έτσι;
Γιατί
λίγο πριν πεθάνω, είχα κοινωνήσει το Πανάχραντο Σώμα και Αίμα του Χριστού…