Κύριε, δῶσε στό παιδί μου νἄναι ἀρκετά δυνατό,
ὥστε νά γνωρίζει πότε εἶναι ἀδύνατο καί ἀρκετά γενναῖο
ὥστε νά ξέρει ν᾿ ἀντιμετωπίζει τόν ἑαυτό του, ὅταν φοβᾶται.
Δῶσε νά στέκεται ἄκαμπτος καί περήφανος
στίς ἔντιμες ἀποτυχίες του.
Ταπεινός κι᾿ εὐγενικός στή δόξα.
Κάμε νά καταλάβει πώς τό νά γνωρίσει τόν ἑαυτό του
εἶναι ὁ θεμέλιος λίθος τῆς γνώσεως.
Ὁδήγησέ τον μακριά ἀπό τό μονοπάτι τῆς εὐκολίας καί τῆς ἀνέσεως.
Μέσα στίς θύελλες μάθε τον νά στέκεται ὄρθιος,
στίς θλίψεις καί στίς δυστυχίες μάθε τον τήν εὐσπλαχνία
γι᾿ αὐτούς πού ἀποτυχαίνουν καί πονοῦν.
Χάρισέ του μιά καθαρή καρδιά μέ ὄμορφα ἰδανικά.
Μάθε του νά ἐξουσιάζει τόν ἑαυτό του,
προτοῦ ἐξουσιάσει ἄλλους.
Μάθε του νά γελᾶ καί νά χαίρεται
δίχως νά ξεχνᾶ πώς ἄλλοι ἀδελφοί του κλαῖνε.
Μετά ἀπ᾿ ὅλα αὐτά χάρισέ του ἕνα αἴσθημα εὐθυμίας
πού θά τόν κάνει εὐχάριστο γύρω του
κι᾿ ἕνα αἴσθημα σοβαρότητος πού ποτέ δέν θά τόν κάνει ἀποκρουστικό.
Δός του τόση ταπείνωση,
ὥστε νά μπορεῖ νά θυμᾶται πάντοτε τήν ἁπλότητα τῆς ἀληθινῆς μεγαλοπρέπειας, τό εὐρύ πνεῦμα τῆς ἀληθινῆς σοφίας καί τήν ἐπιείκια τῆς ἀληθινῆς δυνάμεως.
Ἔτσι θά μπορῶ νά πῶ στό τέλος τῆς ζωῆς μου:
Δέν ἔζησα μάταια.
