– Ὁ
ταπεινός ἄνθρωπος φαίνεται κι ἀπ’ τό περπάτημά του καί ἀπό τίς κινήσεις τοῦ
προσώπου του καί ἀπό τήν ὁμιλία του. Εἶναι πράος, χαριτωμένος, πρόσχαρος καί εὐγενής.
Γνωρίζει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά μιλήσει στόν συνομιλητή του καί τοῦ
δίδει Θεό. Ἐάν αὐτός στόν ὁποῖο μιλᾶμε ἔχει τόν δαίμονα μέσα του, ἐμεῖς δέν θά
τοῦ ἀνταποδώσουμε δαίμονα, θά τοῦ ἀνταποδώσουμε Θεό. Ἐκεῖνος μέ πονηρία, ἐμεῖς
μέ ἀγαθότητα, γνωρίζοντας ὅμως μέ ποιόν ἔχουμε νά κάνουμε. Κι ὅ,τι κάνουμε, τό
κάνουμε μέ πραότητα, μέ ἀγάπη, μέ προσευχή καί μέ δάκρυα γιά νά τόν
διορθώσουμε, γιά νά τόν ὠφελήσουμε καί ὄχι
γιά νά δείξουμε ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε μεγαλύτερο δαίμονα ἀπό ἐκεῖνον.
– Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος προσέχει εὐλαβικά ὁποιαδήποτε
στιγμή κάθε του πράξη. Ἡ κάθε κίνησή του,
ἀκόμη καί τό πῶς τρώγει τό φαγητό του, πῶς κάνει τό σταυρό του, πῶς κοιτάζει ἢ πῶς
συνομιλεῖ μέ τούς ἄλλους, φανερώνει τήν ταπείνωσή του. Γίνεται δάσκαλος ὄχι μέ
λόγια, ἀλλά μέ ἔργα. Ἡ κάθε του ἐνέργεια διδάσκει, ἀκόμη καί τό χαμόγελό του,
κι ὁ τρόπος πού ἀπαντάει, καί τό πρόσωπό του, τό ἱλαρό του βλέμμα, τό πῶς συμμετέχει
στήν Θεία Λειτουργία καί σέ κάθε ὁμιλία πού περιέχει Θεό. Ὃλα αὐτά εἶναι τρόποι διδασκαλίας τῆς ταπείνωσης.
-Ἂραγε πόσο πρέπει νά προσέχουμε τήν κάθε
μας συμπεριφορά, ἡ ὁποία ἐνεργεῖται καί φανερώνει τήν ἐσωτερική μας κατάσταση! Ὅσο περισσότερο ἔχουμε
προσευχή, τόσο περισσότερο γινόμαστε δάσκαλοι χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε. Ἔτσι,
θά εἴμαστε ὄχι ἀρεστοί στόν διάβολο, ἀλλά στούς Ἀγγέλους καί θά εἴμεθα ἡ χαρά
τοῦ Χριστοῦ μας.