Φτερά κοράκων σκοτεινιάζουν τό γαλάζιο τ᾿ οὐρανοῦ.
Φέρνει ἀπόπνοιες πανούκλας τῶν αἰώνων ἡ πνοή.
Κατακρεουργοῦνται οἱ ἄνθρωποι στήν Ἄπω Ἀνατολή.
Τῆς Ἀποκάλυψης ὁ Ἀντίχριστος μήν ἔχει γεννηθεῖ;
Προφητεῖες ἀκούστηκαν, σημάδια ἔχουν φανεῖ,
πώς δέ θ᾿ ἀργήσει ὁ γυρισμός τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τῆς Γῆς τά σπλάχνα ἐγκυμονοῦν πόνο τόσο βαθύ,
πού κάνει τόν ὀνειροπόλο στοχαστή
ὅλο τό ἄγχος τῆς καρδιᾶς τοῦ κόσμου νά αἰσθανθεῖ.
Τῶν ἰδανικῶν οἱ δήμιοι τυραννοῦν τή Γῆς.
Σέ πηγάδι ἡ ἀνθρωπότητα· καί δέ γλυτώνει κανείς
τά σκυλόδοντα τοῦ μίσους καί τῆς καταστροφῆς.
Ἰησοῦ Χριστέ μας, Κύριε, τί προσμένεις, γιατί ἀργεῖς
τό φωτεινό σου χέρι ν᾿ ἁπλώσεις στά θεριά καταμεσῆς,
στόν ἥλιο τίς σημαῖες σου, πού εἶναι θεϊκῆς καταγωγῆς;
Φανερώσου, ἔλα καί χύσε τήν οὐσία τῆς ζωῆς
μές στήν ψυχή μας τήν τρελή, θλιμμένη εἴτε σκληρή,
πού λατρεύοντας σκοτάδια τή γλυκειά ξέχασε αὐγή.
Ἔλα, Χριστέ, γιά τή δική σου δόξα καί τιμή,
μ᾿ ἕνα σεισμό τῶν ἀστεριῶν, μ᾿ ἕνα φριχτό κατακλυσμό
καί φέρε ἀγάπη, φέρε εἰρήνη, πάνω στόν γκρεμνό.
Τό λευκό φαρί σου, πού εἶδαν τά μάτια τοῦ ὁραματιστῆ,
ἄς περάσει. Κι ἄς ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες ξανά.
Ἡ καρδιά μου θά εἶναι, Κύριε, στό θυμιατήρι σου ἀνθρακιά.
Ρ.Ν.
