Ποῦ θά πᾶμε σ᾿ αὐτό τό ταξίδι τῆς
ζωῆς;
Θά διαβοῦμε ἀπό τήν ἡμέρα καί τή
νύχτα,
ἔτσι γεμᾶτοι φροντίδες, περνώντας
τίς ὧρες μας
μέ κουβέντες, μόνο κουβέντες, μέ
λόγια προσευχῆς,
μόνο λόγια προσευχῆς;
Θά κοιτάξουμε αὐτά τά τοπία
τά ἡλιόλουστα, καί θά χαμογελάσουμε
στά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων,
μόνο θά χαμογελάσουμε;
Θά πονέσουμε ἀπ᾿ τά χτυπήματα τῆς
ζωῆς,
θά πεθάνουμε, ἴσως ἀπό μιά ἀρρώστια,
ἤ ἀπό αὐτοκινητιστικό δυστύχημα,
μόνο θά πεθάνουμε;
Χωρίς νά γνωρίσουμε αὐτά τά τοπία,
τή μάνα φύση, χωρίς νά νοιώσουμε
τήν καρδιά μας,
χωρίς ν᾿ ἀγγίξουμε τόν Θεό;
Ἔτσι θά ταξιδέψουμε χωρίς νά ἀναγνωριστοῦμε
ἀπό τ᾿ ἀδέλφια μας, θά φτάσουμε στό
φεγγάρι
πρίν ξεδιψάσει ἡ Ἀφρική;
Θά ταξιδέψουμε ἔτσι, σύντροφέ μου,
χωρίς νά σβήσουμε τούς πόθους τῆς ψυχῆς μας;
Α.ΚΩΣΤΑΚΟΥ-ΑΡΒΑΝΙΤΟΥ