Πάσχα στο κοινόβιο

Όταν πρωτοϊδρύθηκε το κοινόβιο
του οσίου Θεοδοσίου (423-529) στην Παλαιστίνη, ήταν πολύ φτωχό και συχνά δεν
υπήρχαν ούτε τα αναγκαία για τη συντήρηση των μοναχών.

Μια χρονιά, καθώς περίμεναν να
γιορτάσουν το Πάσχα, οι αδελφοί έψαχναν απελπισμένα ολόκληρο το μοναστήρι. Δεν
ζητούσαν μεγάλα πράγματα. Για κάτι φαγώσιμο ούτε συζήτηση πια δεν γινόταν. Ένα
μικρό πρόσφορο κοίταζαν να βρουν, για να μη στερηθούν τη θεία κοινωνία.
Αδύνατον όμως να βρουν! Το ανέφεραν στον γέροντα τους, στον όσιο Θεοδόσιο. Τους
άκουσε με απόλυτη ηρεμία, σαν να συνέβαιναν όλα αυτά σε ξένη περιοχή. Ούτε την
ανησυχία τους φαινόταν να συμμερίζεται ο ουράνιος εκείνος άνθρωπος. Έδωσε
μάλιστα εντολή να είναι έτοιμο για τη νυχτερινή θεία λειτουργία το άγιο βήμα,
ακόμη και η τράπεζα για το πασχαλινό γεύμα!

Θαύμασαν οι μοναχοί τη βαθιά
πίστη του ηγουμένου τους, μα δεν κατόρθωσαν να τη συμμεριστούν.

Βασίλευε ο ήλιος όταν χτύπησε
την πόρτα του μοναστηριού κάποιος άγνωστος. Μαζί του έφερνε δύο καμήλες
φορτωμένες!

-Πήγαινα μια μικρή δωρεά σε
κάποια σκήτη λίγο πιο πέρα από το μοναστήρι σας, εξήγησε στους αδελφούς. Μα
μόλις έφθασα εδώ, τα ζώα μου σταμάτησαν και με κανένα τρόπο δεν μπορούσα να τα
κάνω να προχωρήσουν! Λέω, μήπως θέλη ο Θεός ν’ αφήσω σε σας αυτά τα λίγα
τρόφιμα;

Λίγα τρόφιμα; Αυτά έφθασαν
μέχρι την Πεντηκοστή και πιο πέρα ακόμη. Ούτε προσφορές έλειπαν για τη θεία
λειτουργία από την ανέλπιστη δωρεά.

-Πολύ μεγάλη πίστη! Έλεγαν
μεταξύ τους οι υποτακτικοί του οσίου Θεοδοσίου, και από τότε σέβονταν
περισσότερο τον άγιο γέροντα τους, που τον στόλιζε η αρετή αυτή.

(
Γεροντικόν)

( Χαρίσματα
και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.189-190

ΠΗΓΗ